'Ik ga tot dit gewicht en niet verder', beloofde ik mezelf en de mensen bij wie ik online hulp zocht. Een week later zat ik op dat streefgewicht. 'Nog maar vijf kilo, ik beloof het.' Maar nog altijd was het niet genoeg. Ik schrok van mezelf wanneer ik in de spiegel keek, wanneer ik ’s ochtends uit bed stapte, mijn pyjama shirt omhoog deed en voor de spiegel kon tellen hoeveel ribben ik had. Ik schrok van de trots die ik voelde toen er een afdaling ontstond tussen diezelfde ribben en mijn ingetrokken buik daaronder. Ik schrok en wist dat het niet goed was, maar ik kon niet meer terug.

Dit verhaal is het tweede in een driedelige reeks over mijn eetstoornis. Vorige week vertelde ik hoe die ontstond. Volgende week schrijf ik over de weg naar herstel.

Ik was pas een paar maanden verder sinds het downloaden van de afval-app, maar het gezonde, vrolijke meisje dat ik ooit was geweest, was veranderd in een meisje met grijze kringen onder haar ogen die alleen nog maar vooruit konden staren. Mijn beste vriend kwam nog eens langs, maar durfde niet zoveel te zeggen. Ook hij leek niet meer goed te weten wie ik was.

Leegte

Ooit had ik zo veel om hem en mijn andere vrienden gegeven, maar op dat moment maakte het me niets meer uit. Met de roeivereniging gingen we op kamp, maar de activiteiten en prachtige dingen die we zagen gingen langs me heen, terwijl ik mijn eten verstopte in zakjes en flessen en me huilend op wc’s opsloot. Het gevoel van leegte en de focus op getallen werkten als een verslavende oplossing voor al mijn zorgen. Ik dacht niet na over de toekomst, mijn studie, mijn vrienden of mijn familie. Dat was allemaal één grote waas. Ik leefde in het nu en wat nú belangrijk was, was leegte. Niet hoeven voelen. Veilig weggestopt zijn binnen de muren die mijn eetstoornis voor mij had opgebouwd. Het ging allang niet meer om eten of mijn lichaam. Het ging om veiligheid en controle.

Ik kwam terug van de week in Duitsland, liep, zogenaamd vrolijk, met mijn teamgenoten het parkeerterrein van de loods op, waar mijn ouders ons lachend stonden op te wachten. De lach van mijn vader verdween. "Ik herken je niet meer", fluisterde hij in mijn oor, terwijl hij me een voorzichtige knuffel gaf. Die nacht lag ik in mijn bed, huilend en in elkaar gedoken van de pijn. Mijn hart klopte langzaam en pijnlijk in mijn borstkas en mijn maag die al veel te lang leeg was, verkrampte. Voor mijn open ogen werd het telkens donkerder en ik was ervan overtuigd dat ik mijn ogen, als ik ze zou sluiten, nooit meer open zou doen.

Plotseling werd ik overspoeld door angst. Waar was ik mee bezig? Wat had ik mezelf aangedaan? Maar ook: hoe moet ik verder? Ik werd me ervan bewust dat ik te diep was gegaan, te ver om de weg in mijn eentje nog terug te vinden. Maar hulp?  Niemand mocht mijn veilige muren neerhalen en erachter kijken. Die nacht voelde eindeloos en mijn leven uitzichtloos.

Op de weegschaal

Aan mijn twijfels werd de volgende ochtend al gauw een einde gemaakt. Terwijl ik een jurkje over mijn hoofd trok, stapte mijn moeder de badkamer in. Toen ze de deur achter zich op slot deed, wist ik dat het niet goed was. "Kijk nou naar jezelf", zei ze, terwijl ze met haar vingers aan de losse stof rond mijn middel plukte. "We zijn enorm van je geschrokken toen we je gisteren aan zagen komen lopen, lieverd. Ik wil dat je nu op die weegschaal gaat staan." Mijn hart sloeg een slag over, om vervolgens te gaan kloppen alsof ik een marathon aan het rennen was. "Nu, Marijn. Alsjeblieft. Je maakt mij niet langer wijs dat je maar een beetje afgevallen bent." Met alle macht probeerde ik de strijd in mijn hoofd stop te zetten. Het was één grote puinhoop in mijn gedachten. Als ik nu op die weegschaal ga staan, is het klaar. En dat was het ook. Ik stapte op het koude vierkant en de cijfers logen niet. "Morgen gaan we naar de huisarts", besloot mijn moeder.

Nu zou het pas echt moeilijk worden.

Disclaimer: Mijn verhaal voldoet nogal aan het stereotype eetstoornis: tienermeisje, ondergewicht, ziekenhuisopname... Dit is echter toeval. Er zijn meer soorten eetstoornissen dan anorexia en deze komen voor bij iedereen: jong, oud, dik dun, jongen, meisje en alles daar tussenin. Voor meer informatie kun je terecht op www.proud2bme.nl.