Toen ik nog op de basisschool zat, was mijn schoolgenootje Kiki vaak afwezig. Ziek, zeiden de juffen. Ze had lymfeklierkanker. Jarenlang.

Ik durfde haar nooit te vragen hoe het precies zat. Inmiddels is Kiki 12, een stoere brugger én helemaal genezen.

En ik? Ik durf haar eindelijk te interviewen. Wat hoe heftig is het om al zo jong zó ernstig ziek te zijn?

Anderhalf jaar chemo 

"Toen ik vijf was, had ik een grote vreemde bobbel in mijn nek waarvoor ik naar het ziekenhuis moest. De dokters in het ziekenhuis wisten niet wat het was: ze dachten eerst aan kattenkrabziekte, maar dat bleek het niet te zijn," begint Kiki haar verhaal.

"Om erachter te komen wat het dan wel was, kreeg ik een kleine operatie. Daaruit bleek dat ik lymfeklierkanker had." Toen brak er een nare tijd aan: anderhalf jaar lang lag Kiki bijna continu in het ziekenhuis om chemokuren te krijgen.

Weten dat je doodgaat

Super erg natuurlijk, maar realiseer je je dat wel als je pas vijf jaar oud bent? "Nee, in het begin wist ik eigenlijk niet goed wat er aan de hand was. Pas nadat ik mijn eerste chemokuren achter de rug had, begon ik te beseffen dat ik ziek was."

Kiki zat ook een beetje op een kruispunt: volgens zusters merk je voor je vijfde nooit zo goed wat er gebeurt, maar vanaf je zesde begin je dat allemaal door te krijgen. "Ik was vijf en zat er dus net tussenin. Ik had wel door dat ik dood kon gaan, dat begreep ik heel goed. Maar dat ik zo ziek zou worden, had ik niet verwacht."

Boring chemo

Kiki vond het tijdens al die chemo's echt supersaai in het ziekenhuis. "Gelukkig was mijn moeder zoveel mogelijk bij me. Hoe andere mensen om me heen reageerden? Nou, mijn zus was heel erg emotioneel. Daar kon ik niet zo goed tegen, ik heb heel vaak gemeen tegen haar gedaan.

Mijn klas was ontzettend lief, eens in de zoveel tijd kreeg ik een gigantische enveloppe met brieven en tekeningen. Daar werd ik altijd heel blij van. Ik had ook nog een paar hele lieve vriendinnen die vaak op bezoek kwamen."

Over haar klas gesproken: Kiki ging bijna niet naar school, maar is er toch in geslaagd om geen enkele keer te blijven zitten. "Ik maakte thuis of in het ziekenhuis gewoon heel veel schoolopdrachten en huiswerk. Ik wilde echt niet blijven zitten, want dan zou ik niet meer bij mijn vriendinnetjes in de klas komen. En in het ziekenhuis verveelde ik me ontzettend, dus kon ik net zo goed huiswerk maken."

Dood willen

Zo klinkt Kiki echt als een superstoere chick, maar waren er dan geen moment waarop ze boos was en die rotziekte helemaal zat was? "Jawel, na de eerste chemokuur bijvoorbeeld, toen werd ik heel erg ziek. Ik had veertig graden koorts en voelde me verschrikkelijk. Ik wilde echt niet meer. Geen prikken meer, geen ziekenhuis meer, geen kanker meer, geen pijn meer."

Maar ja, als ze zou kappen met die behandeling, zou dat natuurlijk haar dood betekenen. "Ik zei tegen mijn moeder: 'mama, koop maar een kistje voor me en leg me naast opa'. Maar mijn moeder heeft mij er echt doorheen gesleept. Ik ben blijven vechten en doorgegaan met de chemo."

Ballonvaart

Gelukkig was haar moeder niet de enige die Kiki er doorheen sleepte. "Ook de Cliniclowns en acties van Stichting Opkikker hebben me heel erg geholpen om te blijven vechten. Ik mocht bijvoorbeeld een keer een ballonvaart maken, dat vond ik echt prachtig, en ik ging een keer op huifkartocht - sindsdien ben ik gek op paarden. En mijn andere familieleden en vrienden waren natuurlijk ook belangrijk: voor hen wilde ik blijven leven."

En da's gelukkig gelukt: die helse ziekte en opmerking over dat kistje zijn nu allang niet meer op Kiki van toepassing. "Ik wil nu echt niet meer dood. Ik heb er zo hard voor gevochten om te blijven leven. En dat ga ik dus ook doen: blijven leven en genieten van mijn leven."