Heimwee klinkt als iets wat je hebt als je zes bent en voor het eerst op schoolreisje gaat; het spannende gevoel van weggaan van mama en papa. Dat gaat vanzelf over als je ouder wordt, toch? Tenminste, zo lijkt het vaak. Wat als je al achttien jaar bent, klaar met de middelbare school en je nog steeds last van heimwee hebt?

Welkom in mijn leven. Heimwee is niet iets wat ik vroeger had, het is iets waar ik nog steeds mee worstel. 

Heimwee

Als baby was ik volgens mijn ouders al ontzettend aanhankelijk, meer dan andere baby's. Vooral mama kon geen moment bij mij uit de buurt gaan of ik begon al gelijk te huilen. Ik heb daarom ook tot 2,5 jaar in de draagzak bij mijn ouders gezeten. Liep mama maar één meter bij mij vandaan in de supermarkt, dan moest ik al huilen. Tot ongeveer groep 6 durfde ik nauwelijks tot niet bij vriendinnetjes te spelen, laat staan te logeren. Vanaf groep 7, ook met het oog op schoolkampen, werd dit gelukkig beter, maar ik bleef een brok in mijn keel houden bij het idee dat ik alles thuis moest missen. Mijn familie, mijn dieren en mijn bed.

En heel eerlijk? Dat gevoel ging niet zomaar weg. Niet die avond, niet de volgende ochtend, en ook niet bij de volgende kampen of logeerpartijtjes. Elke keer als ik weg was van huis, of het nou een logeerweekend bij familie was of een schoolkamp, kwam dat gevoel weer terug. Het gevoel van het missen van iets vertrouwds, het missen van iets wat herkenbaar en echt van jou is. Een houvast waar je op terug kan vallen. Ook wel heimwee genoemd.

Dit wil je ook lezen:

Met heimwee terug: hoe mijn tussenjaar anders verloopt dan gepland

Ontdekken 

Ik ben nu achttien jaar oud, 'volwassen', maar heimwee is nog altijd een groot thema in mijn leven. Het is zeker wel verminderd, dat wel; ik heb nauwelijks tot geen moeite om te slapen bij vriendinnen of bij iemand te crashen na een feestje. Mijn heimwee kickt nu vooral in als ik op vakantie ga. Zelfs als ik met mijn ouders ben of met vriendinnetjes die als familie voelen.

Klinkt tegenstrijdig, toch? Vakantie moet leuk zijn. Nieuwe plekken ontdekken, ontspannen, vrijheid. En dat is het ook. Maar tegelijkertijd hangt er altijd een soort schaduw overheen. Het besef dat ik niet gewoon even naar mijn huis kan fietsen als ik daar zin in heb.

Niet optimaal genieten

Die knoop in mijn maag begint vaak al bij alleen het idee van op vakantie gaan. Deze zomer ga ik drie weken met het gezin naar Bali, super gaaf en ik ben ontzettend dankbaar, maar ik ben nu al de dagen aan het aftellen tot ik weer in mijn eigen bed kan liggen. Ik ben gewoon nu al bang voor het misselijke gevoel dat gaat optreden. Ik kan me daar echt boos om maken. Dat ik niet optimaal kan genieten, zoals iedereen. Dat ik altijd dat stemmetje in mijn hoofd heb dat zich afvraagt: wat als ik me niet op mijn gemak voel? Wat als ik niet kan slapen? Wat als ik dit gevoel niet weg krijg? En het grappige is nog: als ik op vakantie ben, valt het meestal ook wel weer mee. Het gevoel vooraf is dus ergste. 

Behalve op de momenten waar ik niks doe of even alleen ben. Dan overvalt heimwee mij het allermeest. Als ik in de avond in bed lig en een drukke dag heb gehad, pakt heimwee mij het meest. Ik wil dan gewoon naar huis, naar mijn eigen bedje. In de laatste jaren heb ik wel steeds meer manieren gevonden om ermee om te gaan. Ik neem altijd op vakantie een kussensloop mee en ik slaap nog steeds met knuffels. Dit soort dingen helpen mij om het vertrouwde gevoel van thuis te kunnen voelen als ik weg ben.

Schaam je niet 

Heimwee heeft ook iets moois. Dat ik een thuis heb dat ik zó liefheb, dat ik het mis zodra ik ervan weg ben. Dat ik mensen en plekken heb die belangrijk voor me zijn. Dat ik niet zomaar weg kan zonder iets achter te laten wat echt belangrijk voor me is.

En misschien is dat uiteindelijk gewoon wel wie ik ben. Iemand die hecht, die snel mist, en die het liefst thuis is, op haar eigen plek, met haar eigen mensen en dieren om zich heen. En ja, dat maakt sommige dingen soms lastig, zoals drie weken naar de andere kant van de wereld gaan. Heimwee is niet alleen voor baby's of kleine kinderen: mensen van alle leeftijden hebben er last van.

Schaam je er niet voor, maar praat erover. Het maakt je niet zwak, het maakt je mens. En wie weet: misschien helpt het jou, of iemand anders, om zich een stukje minder alleen te voelen.

Dit wil je ook lezen:

Ik ging met heimwee naar het buitenland