Het was een woensdagavond, lang geleden. Er waaide een straffe novemberbries door de verlaten straten en de door de regen nog naglimmende stoepen weerkaatsten het ijle maanlicht.

Ik zat op de bank in mijn Koekiemonsterpyjama en tuurde ingespannen naar de televisie.

Een lieve mevrouw met zwarte krullen vertelde daar over de aankomende intocht van Sinterklaas en het Grote Boek, dat zoek was.

Het was het allereerste Sinterklaasjournaal in de Nederlandse geschiedenis, en ik was een fan van het eerste uur.

Het programma bood houvast in donkere winterdagen. De lieve krullenmevrouw, die Dieuwertje bleek te heten (ik durf te wedden dat ze puur op haar naam gecast is), werd een tweede moeder voor mij. Om kwart voor 6 zat ik steevast bloedserieus op de bank, al dan niet met een bord onaangeroerd eten op schoot, geconcentreerd te kijken naar de ontwikkelingen omtrent het vermiste boek dan wel paard, pieten, pakjes, pepernoten, enzovoorts.

Ik kan heerlijk wegdromen bij het denken aan die tijd. De tijd waarin Wegwijspiet nog vrolijk “recht zo die gaat” riep, terwijl hij onherroepelijk de verkeerde kant op wees. De tijd waarin pepernoten nog bij november hoorden. De tijd waarin het woord ‘Sinterklaasintocht’ associaties opriep met warme chocomel en speculaas, in plaats van een achter een hashtag geplaatst trending topic op Twitter. 

De tijd waarin Sinterklaas nog puur en oprecht was, en je heilig geloofde in dit collectief geaccepteerde en landelijk opgevoerde toneelspel. In het ‘Grote Geheim van Sinterklaas’, zoals oudere basisschoolleerlingen dat zo mooi konden formuleren.

Dat onvoorwaardelijke geloof vond ik laatst nog terug in een van onze oude fotoboeken:

Toen ik vier was, woonden wij een jaar in Sri Lanka. Om de Hollandse traditie in stand te houden, organiseerde de Nederlandse vereniging daar een Sinterklaasfeest voor alle Nederlandse kinderen daar. Omdat er geen overkill aan traditionele Sinterklazen rondloopt in Sri Lanka, en een Boeddhistische versie misschien wel érg vooruitstrevend was, kwam ik op uiteindelijk op schoot terecht bij... mijn bloedeigen vader. In tabberd en met baard, welteverstaan.

Die foto spreekt boekdelen. Volgens mij kan deze hele column samengevat worden in de blik in mijn ogen, de kleuter die daar staat, met krampachtige handjes, recht in de ogen kijkend van haar eigen vader, die nu toevallig even een familiepak watten aan zijn kin heeft hangen.

Geloof boven alles. De katholieke kerk zou er jaloers op zijn. Geweldig toch?

Woensdagavond, een dag of wat geleden. Het was een verrassend milde novemberdag geweest, en de mensen moesten nog steeds een beetje wennen aan de net ingevoerde wintertijd. Om kwart voor 6 zat ik aan de tv gekluisterd. Zoals elk jaar. Dieuwertje heeft in de afgelopen tien jaar wat meer rimpels gekregen, Wegwijspiet is helaas van het toneel verdwenen, net als de Sint van toen, maar verder is er in al die jaren weinig veranderd.

Anno 2011 is het Sinterklaasjournaal nog steeds zoals ik het gewend ben. Met fake weerberichten ("Het wordt mistig. Vooral rond te stoomboot") en zoekgeraakte zaken die met een P beginnen. Met de zwartekrullen-mevrouw. Met overtuiging, met enthousiasme en vooral heel veel plezier.

Vandaar dat ik dit even kwijt wil, ter ere van het 10-jarig jubileum van het programma: hulde aan Dieuwertje, hulde aan het Sinterklaasjournaal, hulde aan misschien wel het grootste toneelstuk van de wereld.