Mijn scherm licht op. Paniek! Ik ben plots in een of andere rare groepsapp gegooid waarin meer GIF's staan dan leestekens. Met een snelheid waar Lucky Luke jaloers op is, ga ik de groep weer uit. WhatsApp is echt niks voor mij. Maar waarom? Een zelfanalyse aan de hand van drie problemen.

Probleem 1: Ik denk te veel na

Het verschil tussen een essay voor Engels over de Brexit, en een appje met de vraag in welk lokaal we zitten? Voor mij is er géén verschil. Ik zie al mijn teksten als iets wat door de lezer kritisch beoordeeld wordt. Daarom kan ik over de meest simpele appjes minutenlang nadenken. Een goed voorbeeld is de kennismaking in onze scholieren.com-groepsapp.

'Welkom Martijn', werd er getypt. Wat moest ik antwoorden? De radertjes in mijn hoofd gingen op volle toeren werken. Eerst wilde ik 'Hallo allemaal' typen, maar ja, straks gingen de anderen denken dat ik de Luizenmoeder nadeed. Met mijn handen in het haar vroeg ik mijn familie om raad. Maar zij zagen het probleem niet echt. Resultaat: na een paar uur(!) antwoordde ik: 'dankjewel!'.

Oplossing: Niet achterlijk doen, niet te lang nadenken,  gewoon snel antwoorden. Ik ben immers nog nooit in elkaar geslagen omdat ik een grammaticaal onjuiste zin heb getypt. Als ik nog langer wacht met antwoorden, is degene met wie ik ik chat bang dat ik tijdens het appen ben gestikt in een pindanootje. Ofzo.

Probleem 2: Ik neem alles te letterlijk

Iemand plaatst een lollig bedoelde reactie op WhatsApp, en om dat te laten zien, worden er ook maar gelijk acht smileys achter geplaatst die huilen van het lachen. Van mij wordt nu verwacht dat ik negen smileys terugstuur, want ja, anders kom ik zo chagrijnig over.

Maar dan komt mijn droge kijk op zaken weer eens om het hoekje kijken: Kuch, kuch Martijn. Is zo'n emoji niet wat overdreven? Je hebt nog niet eens geglimlacht. Wanneer was überhaupt de laatste keer dat je zo hard gelachen hebt dat je ervan moest huilen?

Oké, innerlijk stemmetje: je hebt gelijk. Ik stuur wel 'haha'. In mijn hoofd is ook wel voorbijgeflitst om LOL (Laughing Out Loud) te sturen, maar dat is nog overdrevener dan een zonnebankbezoek van Donald Trump.

Oplossing: Ik ga om met emoji's alsof het alcohol is (gebruik, maar met heul veul mate). Wat ik daarvoor in de plaats doe, is overal, maar dan ook echt óveral een uitroepteken achter plaatsen. Dat staat net wat vriendelijker dan een punt. Het werkt echt! De schrijver van het boek De Kleine WhatsApp Voor Dummies, Bert Verdonck, heeft ook een goede tip. Als je een grap vertelt op WhatsApp en je wilt dat laten blijken zonder een emoji te gebruiken, zet er dan '...' achter.

Probleem 3: Ik ben superzakelijk

Ik ga mijn chatgeschiedenis na en zie een gênant verschijnsel. Nee, het zijn geen dickpics, maar de manier waarop mijn gesprekken eindigen. Steeds kap ik de boel af met een kortaf 'oké', of 'dankje'. Maar dat is wel hoe ik WhatsApp zie: als een handige manier om zaken te doen, of om iets snel af te handelen. Tuurlijk wil ik graag weten hoe het gaat met je doodzieke mopshond, maar zeg het alsjeblieft niet per app. Dan zal er namelijk zo'n chat ontstaan:

- Hé, hoe gaat het met je hond?

- Dood

- Oké, balen!

In het echt ben ik sympathieker, heus waar.

Oplossing: Iets subtieler en zachtzinniger appen mag best. Niemand vraagt mij om de botte versie van mezelf uit te hangen. Maar bovenal vind ik dat wij allemaal niet te veel waarde moeten hechten over wat er gezegd wordt per app. Het blijft toch een medium waarbij je met één druk op de knop een ondoordachte boodschap kan sturen. Tenzij je vijf minuten nadenkt over een antwoord natuurlijk...