Laatst vroeg iemand me of ik me meer Nederlander of Europeaan voelde. “Ik voel me Amsterdammer”, was mijn antwoord. Mensen zijn nog wel eens verbaasd over dat antwoord, maar afgelopen week werd mijn liefde voor de stad meer dan ooit bevestigd. 

Toen het nieuws dat Eberhard van der Laan, burgemeester van Amsterdam, zich heeft ziek gemeld mij bereikte was ik niet in Amsterdam, maar in Den Haag. Zittend in het stationscafé, omringd door mensen uit alle windstreken, maar niet uit mijn geliefde Amsterdam. Het gaat al langer slecht met onze burgemeester. Toen hij op 8 september met de koning door de Jordaan liep, zagen vele Amsterdammers al de impact van zijn ziekte. Toch schrok ik van dit nieuws, mijn gedachten dwaalden af en terwijl ik daar verloren zat, in de verkeerde stad, wilde ik niets liever dan in Amsterdam zijn.

Zingen en janken

Ik keek naar de treinen die vertrokken, bijna smachtend om erin te springen, om juist nu in mijn allerliefste lievelingsstad te kunnen zijn. Ik had meer dan ooit de drang om een bos tulpen te kopen en uit te delen aan wie ik ook maar tegen kwam. Om op de bovenste verdieping van mijn school te gaan staan, van waar je de hele stad kunt zien: van de Johan Cruijff Arena tot onze nieuwe toren in Noord. Om bij Van Dobben een broodje kroket te bestellen bij de serveersters in hun witte jassen, om een bruin café binnen te stappen en om smartlappen te horen. Om zingend over de grachten te fietsen.

Ik heb heel veel geschreven over uit je bubbel komen, en dat is ook goed, dat moet ook. Je blik verruimen is noodzakelijk voor het blijven verbeteren van jezelf, je standpunten en je zelfvertrouwen, maar dat betekent niet dat je geen thuis moet hebben. Die vaste basis is juist zo belangrijk om weer bij terug te kunnen komen, om je rust weer te vinden. Maandag werd nogmaals bevestigd wat ik allang wist: Amsterdam is mijn thuis. Het is de stad waar ik geboren en getogen ben en waar ik nog heel lang hoop te wonen. Ik zit hier zingend op de fiets, loop jankend door de straat, hol vloekend naar de tram en slenter verliefd over de grachten.

Een laatste applaus 

Eberhard van der Laan verbindt de stad. Dat bleek nu ook weer. Nog geen uur nadat het nieuws op AT5 en in het Parool stond was er al een facebookevenement genaamd “Applaus voor Eber <3” aangemaakt. Ik was erbij, op de Herengracht, om onze burgervader het applaus te geven dat hij verdient. Honderden Amsterdammers stonden daar met mij. We zongen, we lachten en vooral: we klapten. Een minutendurend oorverdovend applaus vulde de grachten. “Zorg goed voor onze stad en voor elkaar”, gaf Eberhard van der Laan ons in zijn brief mee. Volgens mij gaat dat wel goed komen.