De klimaatstaking is de afgelopen week hét gespreksonderwerp geweest op school. Zo ook in mijn vriendengroep. Een vriend reageerde op de uitspraak van onze minister van onderwijs, Arie Slob, dat de leerplicht vóór de staking komt. "Terecht", zei hij. "Scholieren staan daar toch alleen omdat ze niet naar school willen. Het kan ze niets boeien wat er met het klimaat gebeurt." Ik ging daar tegenin en een vurige discussie volgde. Want ik ben een scholier en het boeit me wél wat er met het klimaat gebeurt. Daarom ga ik de straat op. En dat zou jíj ook moeten doen.

Donderdag 7 februari organiseert een groep leerlingen van het Daltoncollege Den Haag een klimaatmars. In navolging op de stakende scholieren in België, eisen jongeren in Nederland ook van onze regering strengere maatregelen om klimaatverandering tegen te gaan. Het huidige akkoord focust volgens de organisatoren van de klimaatmars te veel op de 'normale mens'. De scholieren willen dat juist bedrijven ter verantwoording worden geroepen voor de troep die ze uitstoten. Onder de naam Youth for Climate NL roepen ze mede-scholieren op te spijbelen en mee te lopen in de klimaatmars.

Spijbelen

Spijbelen betekent breken met de o-zo heilige leerplicht. Het is duidelijk wat de ministers willen: volle klaslokalen. Slob vindt staken wel prima, 'maar niet op een schooldag'. Maar Arie, haalt dat niet het hele punt van de actie onderuit? Een protest betekent iets op het spel zetten; er moet een regel verbroken worden om te laten weten dat het protest serieus is. Tegen een autoriteit, bijvoorbeeld de regering, is er weinig wat we als individu kunnen doen. Ze zijn immers machtiger en rijker dan wij.

Maar er is één ding dat we wel kunnen verwedden: gehoorzaamheid. Voor volwassenen houdt dat in dat ze werk waartoe ze verplicht zijn niet uitvoeren. In ons geval betekent dat het verbreken van de leerplicht. Om dan te zeggen dat zo’n staking op een zaterdag moet plaatsvinden, vind ik – eerlijk gezegd – complete bullshit. Dat is hetzelfde als zeggen dat een buschauffeur maar op zijn vrije dag moet staken voor een loonsverhoging. Het slaat nergens op. Wij hebben als kinderen nooit invloed kunnen uitoefenen op de hoeveelheid CO2 die werd uitgestoten, maar straks wordt dit wel ons probleem om op te lossen. Nu zijn we oud genoeg en luid genoeg. Het wordt tijd om van ons te laten horen.

'Hoe serieus kunnen die kinderen zijn?'

Veel mensen zijn ervan overtuigd dat ieder kind maar gaat spijbelen om een dagje vrij te zijn. Daar ben ik het niet mee eens. Natuurlijk zullen er scholieren bij zijn die gebruik maken van deze kans om lekker naar huis te gaan, vooral op scholen die het spijbelen toestaan. En toch is dat niet het eind van de wereld. Er gaat namelijk nog steeds een gigantische hoeveelheid scholieren naar het Malieveld. En geloof me, die reiskosten en kou trotseren zij niet voor hun plezier.

Schuld

Ik geloof dat wij zelf meer ons best kunnen doen om klimaatverandering tegen te gaan. Koop tweedehands kleding, eet twee dagen in de week geen vlees of neem de fiets in plaats van de auto. Maar het échte probleem ligt bij grote bedrijven. Zij zijn verreweg de grootste boosdoeners in het uitstoten van CO2. Slechts 100 bedrijven veroorzaken 71% van de wereldwijde CO2-uitstoot, aldus een groot onderzoek.  En toch wordt vooral de 'gewone mens' aansprakelijk gehouden voor klimaatverandering. Dat moet anders.

Een hopeloze strijd?

Eén staking gaat het klimaatprobleem niet oplossen, maar door op je reet te blijven zitten verander je nog minder. Onze ouders gingen voor van alles dat hen niet zinde de straat op. Wij niet meer. Wij, jongeren, steken tegenwoordig geen vinger meer uit voor de politiek, maar ik denk dat dit het begin kan zijn voor een meer geëngageerde jeugd. Dít is namelijk de wereld die wij gaan erven en we kunnen niet blijven toekijken terwijl de oudere generatie die voor ons verneukt. En deze staking gaat om meer dan dat. Het creëert een gevoel van saamhorigheid onder jongeren doordat we met z'n allen tegen hetzelfde probleem vechten.

Neem ons serieus

De vraag of we daadwerkelijk een politieke verandering teweeg gaan brengen met de actie, kan ik niet beantwoorden. Eén ding is wel zeker, en dat is dat we niet stil kunnen blijven zitten. Ondanks dat we geen stemrecht hebben - en de politiek als gevolg daarvan jongeren niet altijd even serieus neemt - laten we hiermee zien dat onze stem er wel toe doet. De politiek kan ons niet langer negeren.

Daarom roep ik iedereen op om zich bij de klimaatmars aan te sluiten. Wij zijn de generatie van de toekomst en we moeten van ons laten horen. Hierbij is aan jou de keuze: blijf je thuis zitten en Fortnite spelen, of zet je je in voor het grootste maatschappelijke probleem van deze tijd. Die keuze is voor mij makkelijk gemaakt. 
 

Volg ons morgen op instagram (@scholieren) voor live updates vanaf het Malieveld!