Soms voel ik me alleen op de wereld. En dat komt niet doordat ik in Friesland woon en je hier zelden een ander levend wezen ziet dan een grazende koe in een weiland. Meer komt dit door het feit dat, als ik eindelijk wel een keer iemand tegenkom, deze mensen volledig gefixeerd zijn op hun devices. Een simpele 'goedemorgen' zou veel van mijn leed oplossen.

Je hoort het de laatste tijd steeds vaker: de Nederlandse samenleving is aan het individualiseren. Zo zijn er steeds minder mensen lid van een politieke partij of een vakbond ('Wat is dat überhaupt?') en verliezen zelfs sportverenigingen veel van de populariteit die ze vroeger hadden. Tegenwoordig gaan we met zijn allen liever naar de sportschool, maar dan alleen.

Deze ontwikkelingen zijn ook zichtbaar in het straatbeeld. Ga voor de lol eens naar buiten en kijk om je heen (in plaats van naar je telefoon). Je zult merken dat iedereen diep verkeerd is in zijn eigen mobiele wereldje. Of ze nu wel of niet naar muziek aan het luisteren zijn of kijken naar hun feed op Instagram, nauwelijks heeft men meer oog voor elkaar.

Humeur

En deze houding heeft de laatste tijd een grote invloed op mijn humeur. Tijdens het avondeten uitte mijn moeder haar zorgen: “Julian, wat is er toch met je?” Het was weer eens een zware middag voor me geweest. Zeven mensen had ik netjes gegroet, allen hadden ze mij genegeerd of niet gehoord. Op een na, dat was de kassière van de supermarkt waar ik een zak pepernoten had gekocht. Maar zelfs door haar werd ik chagrijnig aangekeken terwijl ze een bescheiden 'goedemiddag' mompelde.

Op school is het hetzelfde liedje. Dat je met mensen in de pauze aan een tafel hebt gezeten zou je zo weer vergeten, want gepraat wordt er niet. Iedereen is verzonken in hun smartphone. Het maakt de meest deprimerende plaats op aarde nog erger. Voeg daar een leraar aan toe - het maakt over het algemeen niet zoveel uit welke - en mijn humeur voor de komende maand is weer verpest.

Groeten

Helemaal verrast was ik dan ook toen ik eens op de fiets zat naar het einde van de wereld (oftewel, een boerendorpje bij mij in de buurt): iedereen die ik tegenkwam, zowel fietser als automobilist, schaatser als voetganger, groette mij. Dit was het bewijs voor mij dat het dus wel kan, maar helaas is het nog niet echt de gewoonte in de wat grotere steden.

Misschien ben ik naïef en streef ik naar een wel heel ideale wereld, maar hoe geweldig zou het zijn als we dit gebruik ook in de steden zouden gaan oppakken. Samen. Haal die oortjes eens uit je oren, zet je scherm eens op zwart en wens elkaar eens wat vaker een goede dag. En dan snap ik heus wel dat je niet altijd enthousiast naar iedereen kunt gaan lopen roepen en zwaaien, maar ik weet zeker dat als je het een keertje doet, je de dag van die ene chagrijnige Friese puber op het station helemaal goedmaakt.