Het is 5 oktober en dat betekent dat het vandaag Dag van de Leraar is. Naast al het zeuren over een paar onuitstaanbare docenten, heb ik ook heel veel gehad aan een aantal van hen. Zo zal ik nooit vergeten hoe mijn dramadocent bij me bleef inchecken in de tijd dat ik heel erg depressief was en weinig steun ervoer vanuit de ggz. 

Mijn dramadocent, maar ook mijn Duits-docent, hebben mij echt door mijn schooljaren heen gesleept. Ik vind het dus tijd om onze docenten eens in het zonnetje te zetten. Ik vroeg aan zes oud-scholieren welke docent hen het meest is bijgebleven. 

Felicia (25): 'Ondanks de rottigheid die ziek zijn met zich meebracht, heb ik dankzij hen alsnog een relatief fijne middelbareschooltijd gehad.'
 

Felicia werd tijdens haar middelbareschooltijd chronisch ziek en had een groot deel van die periode geen diagnose. "Sommige leraren op mijn eerste middelbare school wisten niet zo goed hoe ze daarmee om moesten gaan. Des te fijner waren de leraren die dat wel wisten. Mevrouw Burgers, die maatschappijleer en maatschappelijke wetenschappen gaf, heeft door me echt te betrekken bij haar lessen het zaadje gepland voor mijn activisme en het feit dat ik nu journalist wil worden. Meneer Noordijk van geschiedenis, en meneer Traoré van Frans, wilden altijd weten hoe het met me ging en waren trots op me als ik ondanks alles nog steeds zevens haalde.

Mijn tweede middelbare school zat vol met dat soort leraren. Ik kreeg een aangepast rooster dat paste bij mijn ziekte, en stuk voor stuk waren leraren altijd blij als ik er weer was na een periode van afwezigheid. Mijn mentoren, mevrouw Smit en mevrouw De Theije, hebben er echt voor gezorgd dat ik onderdeel bleef van de klas, ook als ik in een slechte periode zat. Of het nu ging om ziekte of queer zijn: daar was ruimte voor, al helemaal in de GSA, geleid door mevrouw Van Valkenburg. Er zijn meer leraren die ik zou kunnen opnoemen, maar dan heb ik nog een pagina nodig. Ondanks de rottigheid die ziek zijn met zich meebracht, heb ik dankzij hen alsnog een relatief fijne middelbare schooltijd gehad."

Dina (18): 'Ik ben eeuwig dankbaar voor haar onvoorwaardelijke steun.'

"De docent die mij het meeste bij zal blijven is een docent die ik ken van de debatmodule op mijn school. Mocht ze dit ooit lezen: u bent een queen. Maar volgens mij heeft ze echt allang door dat ik haar echt een topwijf vind", zegt Dina lachend. "Ik vind haar vooral fantastisch omdat ze vanaf dag één in mij geloofde, ook wanneer ik dat zelf niet kon. Zo moedigde ze me aan om te speechen terwijl ik daar rete-onzeker over was. Toen ik het eenmaal deed, dacht ik: omg, dat was echt leuk! En sindsdien, wanneer ik ergens bang voor ben, denk ik terug aan die ervaring. Verder zat ik twee maanden ziek thuis dit schooljaar. Ik was nogal verdrietig, maar ze vrolijkte me op door te vragen hoe het ging en wenste me sterkte. Ik ben eeuwig dankbaar voor haar onvoorwaardelijke steun."

Floortje (19): 'Zijn lessen waren werkelijk de hoogtepunten van mijn week.'

Floortje vertelt dat een van haar geschiedenisleraren, meneer Robben, haar altijd is bijgebleven. "Ik heb het genoegen gehad om vier jaar lang les te mogen krijgen van hem. Zijn geschiedenislessen interesseerde mij destijds enorm. In die lessen ging een wereld voor mij open: wij vochten mee met de Romeinen, reisden de wereld over met de handelscompagnieën van de zeventiende eeuw en waren onderdeel van diverse kromme politieke systemen. Zijn lessen waren werkelijk de hoogtepunten van mijn week.

Er was altijd iemand die ervoor zorgde en erin geloofde dat ik er alles uit ging halen wat er in zat, ondanks dat ik daar nooit erg zeker van was. Ik ben hier nog eeuwig dankbaar voor! Zonder hem zou ik niet zijn waar ik vandaag ben; ik doe maar liefst twee geschiedkundige studies op een niveau waar ik als veertienjarige niet over had durven dromen. Ik denk dat hij nooit volledig zal kunnen begrijpen wat voor positieve impact hij heeft gehad op mij en mijn toekomst."

Stijn (26): 'Hij heeft het toen al goed gezien: nu, tien jaar later, ben ik bezig met mijn tweede studie in dit vakgebied.'

Stijn kampte tijdens zijn middelbareschooltijd met een angststoornis en agorafobie (plein- en straatvrees, red.). "Dit belemmerde mij zo erg dat ik niet meer functioneerde op mijn middelbare school en thuis kwam te zitten. Ik werd door school en professionele hulpverlening helaas een jaar lang weggezet als 'spijbelaar' en mijn mentale problemen werden niet serieus genomen. In het nieuwe schooljaar begon ik na zes maanden van afwezigheid met moeite aan twee vakken, waaronder Frans."

"Dit was een van mijn favoriete vakken en de docent mocht ik graag. Hij merkte vrij snel dat er iets met me aan de hand was en op een middag nam hij me tijdens de lunch mee naar de lerarenkamer voor een één-op-één-gesprek. ‘Stijn, hoe gaat het met je?’ Een simpele vraag voor de meesten, maar voor mij was dit de eerste persoon die dit oprecht vroeg. Ik vertelde hem over mijn situatie op dat moment en hij vroeg bij een later gesprek geïnteresseerd naar mijn hobby's en interesses, wat me echt raakte. Ik liet tekeningen en digitale ontwerpen zien en hij moedigde me aan om later een creatieve studie te kiezen. Hij heeft het toen al goed gezien: nu, tien jaar later, ben ik bezig met mijn tweede studie in dit vakgebied."

Myrthe (19): 'Ik weet niet of ik hier nog zou zijn geweest als ik zijn steun niet had gekregen.'

Myrthe zal haar voormalige geschiedenisdocent nooit vergeten. "Zelf zat ik in een moeilijke tijd en hij had door dat het echt slecht met mij ging. Hij was de enige volwassene die mij op dat moment kon helpen en steun kon geven. Ik voelde me gehoord door hem. Ik weet niet of ik hier nog zou zijn geweest als ik zijn steun niet had gekregen. Tot op de dag van vandaag, twee jaar na het behalen van mijn diploma, heb ik nog contact met hem. 

Hij is een inspirerend persoon en ik leer heel veel van hem. Zo geeft hij me mee dat het oké is om anders te zijn en om een andere route te volgen"

Floor (17):  'Ik merk nu dat ze me onbewust zo veel meer heeft geleerd dan alleen Engels'

Floor is aan het studeren om docent theater te worden. "Ik besef steeds beter hoe groot de indruk is die een docent kan achterlaten. Ik zie mijn lievelingsdocent niet alleen als docent, maar ook als voorbeeld. Er was bij haar altijd een veilige sfeer in de klas en ik merkte dat we heel goed klikten. In een periode waarin de wereld om je heen steeds dichterbij komt en jij daar ook nog eens in moet leven en bewegen, is dit heel belangrijk," vertelt ze. "Op de middelbare school volg je het vaste programma met bekende docenten en dezelfde klasgenoten. De voorspelbaarheid en zachte landing vallen na je eindexamen opeens weg. Het is dan tijd voor het 'echte' leven.

Het feit dat ik altijd bij haar terecht kon, betekent nog steeds veel voor me. Ze zag me. Ze luisterde. Allemaal zulke essentiële kwaliteiten van het docentschap. Hoewel ik toen te druk was met mijn eigen leven, merk ik nu dat ze me onbewust zo veel meer heeft geleerd dan alleen Engels."

Dit wil je ook lezen:

De leraar van het jaar is een meester met dromen