Nu ik na de zomer naar de vijfde klas ga, begin ik mij te beseffen dat ik zelf die 'coole' oudere klasser ben waar ik als twaalfjarig meisje zo naar op keek. Maar om eerlijk te zijn voel ik mij niet heel anders dan in het eerste jaar van mijn middelbare school-carrière. Of lijkt dat alleen maar zo?

Op een van de laatste dagen van het schooljaar zag ik ze al door de gangen lopen: de nieuwe eersteklassers. Allemaal keken ze me aan. Ik checkte gelijk of er misschien iets op mijn kleren zat of dat ik iets op mijn gezicht had, maar dat bleek niet zo te zijn. Toen ik de deuren van de school uitliep besefte ik mij opeens waarom ik daarnet nagestaard werd alsof ik een soort celebrity was: ík ben nu een vijfde klasser, in de ogen van eersteklassers ben je dan eigenlijk een soort Beyoncé. En dit kan ik weten, want ik ben zelf ook een eersteklasser geweest.

De eerste dag

Het voelt als de dag van gister dat ik op de fiets stapte op weg naar mijn nieuwe school. Mijn ouders fietsten toen nog met me mee, want ik wist de route nog niet. Inmiddels kan ik die route wel dromen. Vergeleken met de basisschool vond ik de middelbare school op een soort ruimteschip lijken. Een hele stoet scholieren liep naar binnen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Met mijn rugzak om liep ik ook maar naar binnen en vond ik mijn weg naar mijn lokaal alsof ik hier thuishoorde. Toen ik het lokaal binnenkwam, zag ik al een meisje zitten dat ik toevallig kende. Had ik in elk geval iemand om naast te zitten. 

Tring… Het was pauze. Omdat nog niemand een vriendengroep had gevormd liepen we gewoon met alle meisjes uit de klas richting de kantine. Nergens was plek om te zitten, dus gingen we maar op de grond zitten. Als er oudere klassers langsliepen zeiden ze alsof we het niet konden horen: "ah kijk nou, dat zijn de nieuwe brugwuppen." Heel irritant vond ik dat, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik mij er nu zelf ook schuldig aan maak. 

Zitplekken...

Wat ik het laatste jaar ook heb opgemerkt, is dat je zitplek in de pauze wordt bepaald door de klas waarin je zit. In de eerste zat ik meestal op de grond, in de tweede en derde mocht ik een trapje omhoog op de sociale ladder en zat ik vaak in de vensterbank. Sinds vorig jaar ben ik eindelijk een van de gelukkigen die tijdens de pauze op een fatsoenlijke bank mag plaatsnemen. 

Ik heb nog twee jaar om van mijn hoge status te profiteren, maar daarna begint het weer van voor af aan als ik ga studeren. Dan sta ik weer oog in oog met een nog veel groter ruimteschip. Maar dan hoef ik in elk geval niet meer de weg te vragen aan mijn ouders.