Afgelopen week was het weer zover. Ik moest naar de hel. En onder de hel versta ik een hal met ligstoelen waar meer mensen lijden dan genieten. Waar meer gereedschap ligt dan in de kist van mijn klusvader. En waar een zoemgeluid klinkt dat maar niet stopt. Een plek waar het nooit lente lijkt te zijn in de ogen van de assistente.

Kun je 'm al raden? Jep, ik moest naar de tandarts.

Wanneer ik met nog een beetje vrolijkheid de praktijk binnenstap mag ik in de sfeervolle wachtkamer plaatsnemen (denk: steriele, witte muren met daarop posters van gebitten). Terwijl ik neerplof in de rij stoelen, neemt de angst het steeds meer van mijn vrolijkheid over. Zometeen gaat het gebeuren: mijn mond moet zo ver open dat er minimaal tien apparaten in passen. Ik app nog snel wat over en weer met vrienden, die me allemaal niet erg geruststellen. "Vorige keer moest ik mijn verstandskiezen laten trekken en werd mijn hele wang zo dik als die van een hamster. Dat was horror! Maar gebeurt jou vast niet hoor." En bedankt.

Wachten

Dan is het moment daar. Ik word opgeroepen. "Ivooooo Pasveer, je bent aan de beurt", klinkt het vanuit een van de vele deuren aan mijn linkerzijde. Ik kijk nog even naar het uitgang-bordje, maar sta dan dapper op. Vanbinnen sta ik doodsangsten uit, zo ongeveer te vergelijken met wanneer je in de nieuwe achtbaan van Walibi Holland zit en je hartslag de beat in de nieuwste hit van Justin Bieber lijkt te zijn. Ik groet de assistente, die me meedeelt dat de tandarts er zo aan komt. Tot die tijd kan ik in de tandartsstoel wachten (en zenuwachtig nog wat nagels afbijten). De assistente probeert me nog op te vrolijken met een paar algemene vragen: "Zo, hoe gaat het met de studie?", maar dat gesprek wil ook niet echt op gang komen. 

Haak

Na een paar minuten die leken op een aantal uur komt de tandarts binnen. "Zo Ivo, we mogen weer", zegt ze terwijl ik meelach als een boer met kiespijn (ha, flauw hè). "Ik zou je willen vragen om je mond zo ver mogelijk open te doen, zodat ik er goed bij kan", zegt de tandarts. Nadat ik drie keer aan heb gegeven te hebben dat-‘ie echt niet verder open kan, zucht ze en gaat ze bezig. Bezig met een haak. EEN HAAK. Waarom niet gewoon een zacht borsteltje waarmee mijn tandvlees gekieteld wordt? Als een wildebras begint de tandarts met de haak te wrikken in mijn mooie gebit. In mijn hoofd zing ik mooie liedjes en denk ik aan warme vakantiestranden. Alles wat mijn gedachten maar enigszins afleidt van het gewroet in mijn mond. (Hoe kan dit goed zijn voor mijn gebit?!)

Uitstel van executie

Dan haalt de tandarts de haak eruit en schudt ze haar hoofd. Ook dat geeft mij een onheilspellend gevoel. Wat is er mis met mij? Is mijn gebit soms een slagveld? Mij in de tandartsstoel latend loopt de tandarts naar de assistente toe. Na enig overleg komt ze terug. Gaatjes. Alweer. "We moeten een vervolgafspraak maken, Ivo." 

Kortom: uitstel van executie. Ik ga mijn uitvaartverzekeraar vast inlichten.