Aso's, tokkies en ander tuig van de bovenste richel vind je niet alleen maar in achterstandswijken en 's zomers op Chersonissos. Dichter bij huis, in het gemeentehuis, kom je de grootste asocialen tegen. Daar komt namelijk automatisch de meest inhumane kant in een mens naar boven, merkte ik toen ik laatst mijn ID-kaart moest laten vernieuwen.

Ik had er speciaal een afspraak voor gemaakt via internet, wat me volgens de website een boel wachttijd kan schelen. Handig! Maar als ik me bij binnenkomst wil aanmelden bij de balie, vraagt de medewerkster me nog even plaats te nemen in de wachtkamer.

Aanmelden kan namelijk pas vanaf een half uur voor je afspraaktijdstip. En ik ben precies 35 minuten te vroeg.

Het verbaast me enigszins, maar ja: die mevrouwen doen ook alleen maar wat hen opgedragen wordt.

Te vroeg

Maar die aanmeldregel blijkt niet bij iedereen in goede aarde te vallen. Als ik plaatsneem en mijn laptop openklap om nog wat huiswerk te maken, stormt er een duidelijk gefrustreerde man op me af. Ik schrik me kapot en spring naar achteren terwijl ik mijn laptop veiligheidshalve boven mijn hoofd houd. De man geeft een keiharde trap tegen de stoel naast me, hinkelt vervolgens van de pijn en begint in het Arabisch te vloeken.

Uit het verhaal van de gemeentemevrouw (die gelukkig wel Nederlands spreekt) begrijp ik dat de man vijftig minuten voor afspraaktijd was aangekomen. En dan kun je jezelf natuurlijk nog niet aanmelden. Je afspraak ter plekke vervroegen mag ook niet, want dat kan alleen online.

Het oudere echtpaar naast me is ook niet echt in een goede bui: ze zijn al drie kwartier aan het wachten, en nog is hun nummer niet op het scherm verschenen. En, oh ja, de koffie is ook niet te zuipen.

Blanes

De wachtkamer in het gemeentehuis is een bizarre plaats. Ik hoor vaak dat het uitschot van de samenleving in Chersonissos, Lloret del Mar of Blanes zit. In de zomer misschien, maar daarnaast zit diezelfde soort mensen in de wachtkamer van het gemeentehuis. Keurige, respectvolle mensen die onder invloed van een wachttijd ineens veranderen in beesten. Ze vloeken en tieren alsof ze zes wodka op hebben, worden agressief en jaloers.

De vijf minuten zijn inmiddels om, en ik meld me opnieuw bij het loket. ''Ja, vanaf dit moment zou je je wel kunnen aanmelden, maar voor het verlengen van je identiteitsbewijs moet je toch echt bij het andere loket zijn. Ja, die ene met die gigantische rij ja.''

Ondertussen gebeuren er dingen in mijn hoofd waar ik jarenlang TBS voor zou kunnen krijgen.

Ellenlange rij

Maar braaf als ik ben, sluit ik aan in de ellenlange rij en wacht ik vervolgens drie kwartier tot ik aan de beurt ben (mijn afspraaktijd is inmiddels verstreken). Grmbl. Van deze gemeentemevrouw ontvang ik uiteindelijk een lootje met een nummer erop, en ik neem weer plaats in de wachtkamer. Na een tijdje verschijnt dan eindelijk mijn nummer op het scherm.

Zo blij als Barbie na vier baco huppel ik naar de andere hal. Daar vertel ik opnieuw waar ik voor kom. ''Heb je ook de thuisgestuurde brief meegenomen?'' vraagt de gemeentemevrouw. Nou, ehh, nee, moest dat dan? ''Oh, dan kan ik niks voor je betekenen.''

Bowlingbal

Een paar seconden sta ik stil. Dan sleur ik de gemeentemevrouw over de balie, gebruik haar als bowlingbal om de ellenlange rij van het loket om te kogelen en trek het nummertjesapparaat uit de grond om het vervolgens door het raam te sodemieteren.

Ik doe ook alleen maar wat mijn onderbewuste me opdraagt. Met je bureaucratie.