CD-recensie Robbie Williams - Escapology
Door
Elkaar
Wat doe je als je enkele platen maakt die miljoenen keren worden verkocht? Precies. Dan zet je je mede-componist aan de kant. Tenminste, in de wereld van Robbie Williams. Guy Chambers is in het verhaal het slachtoffer, want hij werd kort na de opnames van Escapology opzij gezet.
Escapology is nog wel het gezamenlijke kindje van Robbie en Guy. Bij I've Been Expecting You en Sing When You're Winning bleek de combinatie al dubbel en dwars goud waard. Alles wat de heren samen schreven veranderde in goud. Resultaat? Een miljoenencontract. Voor Robbie uiteraard.
De vraag is dus uiteindelijk wie wie heeft verlaten. Feit is dat de samenwerking na de opnames van dit album stop is gezet.
Ontsnappen
Aan de kwaliteit van de liedjes zal het niet liggen in elk geval. Die is weer net zo goed als op de vorige platen. Net zo goed ja. Niet beter, niet slechter. Daar trappen we het probleem gelijk op z'n staart, want na het album Swing When You're Winning (de Frank Sinatra Soundmix-show dus), lag de hoop op wat originaliteit en nieuwe wendingen en invloeden toch wel op de loer. Maar nee, de liedjes zijn weer net zo sfeervol en melodieus als tevoren.
Dat is geen kritiek overigens, want het blijft superleuk om naar te luisteren. We pikken er enkele leukerds uit.
Luister-leuk
Feel, de eerste single, heeft een leuk, pakkend piano-deuntje. In Monsoon en Sexed Up bespeuren we toch wat meer variatie in melodie-lijnen dan anders. Het neerzetten van 'Feel Good'-sfeertjes blijft de kracht van Williams en Chambers. Zo ook in Revolution; een duet tussen Rose Stone en Robbie. Stil zitten (als je zit) is moeilijk. Stil staan (als je staat) ook, maar dat is sowieso niet iets wat ik makkelijk doe. Met of zonder Robbie Williams aan.
De tweede helft van de plaat verliest het ten opzichte van de eerste helft. Me And My Monkey is leuk, maar veel te zeikerig met de trompetjes en de melancholische akkoorden. Cursed is weer erg rockerig, maar eigenlijk niet meer overtuigend. Nan's Song daarentegen is weer heel erg mooi en waardig als afsluiter.
Conclusie
Robbie is hot en dat zal hij met deze plaat ook wel blijven. Aan de toekomst moeten we nog even niet denken. Met Escapology ligt er een bijna prima plaat in de winkels. Jammer van de onevenwichtigheid in de volgorde van de nummers. Maar ja, who cares. Het zal Robbie een worst zijn. Hij heeft overal schijt aan. Behalve aan z'n schoenen. Tenminste, die interessante dingen hoor je nooit.
Gepubliceerd op 30 december 2002
Wat doe je als je enkele platen maakt die miljoenen keren worden verkocht? Precies. Dan zet je je mede-componist aan de kant. Tenminste, in de wereld van Robbie Williams. Guy Chambers is in het verhaal het slachtoffer, want hij werd kort na de opnames van Escapology opzij gezet.
Escapology is nog wel het gezamenlijke kindje van Robbie en Guy. Bij I've Been Expecting You en Sing When You're Winning bleek de combinatie al dubbel en dwars goud waard. Alles wat de heren samen schreven veranderde in goud. Resultaat? Een miljoenencontract. Voor Robbie uiteraard.
De vraag is dus uiteindelijk wie wie heeft verlaten. Feit is dat de samenwerking na de opnames van dit album stop is gezet.
Ontsnappen
Aan de kwaliteit van de liedjes zal het niet liggen in elk geval. Die is weer net zo goed als op de vorige platen. Net zo goed ja. Niet beter, niet slechter. Daar trappen we het probleem gelijk op z'n staart, want na het album Swing When You're Winning (de Frank Sinatra Soundmix-show dus), lag de hoop op wat originaliteit en nieuwe wendingen en invloeden toch wel op de loer. Maar nee, de liedjes zijn weer net zo sfeervol en melodieus als tevoren.
Dat is geen kritiek overigens, want het blijft superleuk om naar te luisteren. We pikken er enkele leukerds uit.
Luister-leuk
Feel, de eerste single, heeft een leuk, pakkend piano-deuntje. In Monsoon en Sexed Up bespeuren we toch wat meer variatie in melodie-lijnen dan anders. Het neerzetten van 'Feel Good'-sfeertjes blijft de kracht van Williams en Chambers. Zo ook in Revolution; een duet tussen Rose Stone en Robbie. Stil zitten (als je zit) is moeilijk. Stil staan (als je staat) ook, maar dat is sowieso niet iets wat ik makkelijk doe. Met of zonder Robbie Williams aan.
De tweede helft van de plaat verliest het ten opzichte van de eerste helft. Me And My Monkey is leuk, maar veel te zeikerig met de trompetjes en de melancholische akkoorden. Cursed is weer erg rockerig, maar eigenlijk niet meer overtuigend. Nan's Song daarentegen is weer heel erg mooi en waardig als afsluiter.
Conclusie
Robbie is hot en dat zal hij met deze plaat ook wel blijven. Aan de toekomst moeten we nog even niet denken. Met Escapology ligt er een bijna prima plaat in de winkels. Jammer van de onevenwichtigheid in de volgorde van de nummers. Maar ja, who cares. Het zal Robbie een worst zijn. Hij heeft overal schijt aan. Behalve aan z'n schoenen. Tenminste, die interessante dingen hoor je nooit.
Gepubliceerd op 30 december 2002
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
