CD-recensie Blur - 13
Door
Britpop
In de jaren negentig was de er lange tijd een muziekstroming, die door de pers ‘Britpop’ genoemd werd. De veelbelovende bands Blur en Oasis werden tot de hoofdvertegenwoordigers van Britpop gebombardeerd. De twee bands begonnen via de pers een verbale oorlog, die – naar later bekend werd – slechts bedoeld was om de verkoop te stimuleren. Aan het verschijnsel Britpop kwam abrupt een einde na het verschijnen van The Great Escape van Blur en (What’s The Story) Morning Glory? van Oasis: vooral Blur had schoon genoeg van de eenvoudige, meezingbare nummers die ze tot dan toe hadden gemaakt en wilde af van het Britpop-imago. Terwijl Oasis het niveau van de ‘Britpop-albums’ niet meer haalde, sloeg Blur keihard terug met het album Blur, waarop grungy toppers (zoals Song 2) afgewisseld werden met prachtige ingetogen nummers. De band sloeg een geheel andere richting in en het was dan ook niet te voorspellen hoe de opvolger van het album Blur zou worden. Die opvolger, kortweg 13 genaamd, kwam begin 1999 uit en verraste eenieder opnieuw.
Dromerig
Om te beginnen: de hits die bij het grote publiek bekend zijn, Tender en Coffee & TV, geven geen goed beeld van 13. Het zijn namelijk de enige nummers die meteen goed in het gehoor liggen; de overige liedjes zijn vaak dromerig en in ieder geval heel apart. Het album is nogal gevarieerd, het is dan ook niet eenvoudig om over 13 in het geheel te praten. Er loopt wel een rode draad door het album: het uit elkaar gaan van zanger Damon Albarn en zijn geliefde, Elastica-zangeres Justine Frischmann. Het album klinkt echter niet zo zwaarmoedig als je op grond van dat thema zou verwachten. Het lijkt erop alsof Albarn, na de ellende met zijn vriendin (die aan heroïne verslaafd was), ook de mooie kant van het leven weer ziet en wellicht weer verliefd is. Zo wordt in het nummer Tender bijna slijmerig ‘Love is the greatest thing’ gezongen, iets dat Albarn toch niet naar aanleiding van zijn relatie zal hebben geschreven. Veel nummers zijn experimenteel en ongrijpbaar, in ieder geval weer geheel anders dan op de succesvolle vorige CD. In songs als Battle en Caramel bereikt het nieuwe dromerige Blur-geluid zijn hoogtepunt: de songs bevatten weinig tekst en lijken nog het meest bedoeld als een geestverruimende trip. Tussen deze vage, maar zeer geslaagde nummers bevinden zich ook juweeltjes als 1992, een nummer dat jaren geleden al geschreven werd, en No Distance Left To Run, het nummer waarin Albarn het meest expliciet ingaat op zijn verbroken relatie. Het album bevat ook een erg ruig nummer, Bugman, waar Blur heerlijk rauw klinkt. Kenmerkend is dat dit harde nummer op de CD na het rustige Tender komt en zelf weer gevolgd wordt door het uiterst relaxte Coffee & TV.
Alleen maar voltreffers
Het is duidelijk te horen dat de bandleden alweer tien jaar bij elkaar zijn, want de songs klinken solide en menigmaal briljant. Het album is het resultaat van jarenlange muzikale bagage en is de tegenpool van Blurs debuutalbum Leisure, dat een zeer eenvoudige plaat is. De teksten op het album zijn soms eenvoudig en soms onbegrijpelijk, kortom: net als de nummers zelf. Het enige verwijt dat je Blur zou kunnen maken, is derhalve dat veel nummers nogal ongrijpbaar en vaag zijn. Dit past echter helemaal bij gitarist Graham Coxon, die er op zijn solo-platen nog veel meer aan het ‘freaken’ is. Waar Coxons albums voor velen wat te ver zullen gaan, is 13 een album dat veel mensen zal aanspreken. Het kenmerk van deze plaat is namelijk, dat Blur wel experimenteert, maar nooit de weg kwijt raakt: 13 bevat alleen maar voltreffers.
Conclusie
Ondanks, of misschien wel dankzij, de grote verschillen in stijl vormen de nummers één geheel, dat het beste als een muzikale ontdekkingsreis beschreven kan worden. Mensen die van ongecompliceerde muziek houden, zullen dit album niet waarderen, maar als je open staat voor vernieuwende en dromerige muziek, dan zal dit album een verpletterende indruk op je maken.
Geschreven op 01-08-2000 Gepubliceerd op 1 augustus 2000
In de jaren negentig was de er lange tijd een muziekstroming, die door de pers ‘Britpop’ genoemd werd. De veelbelovende bands Blur en Oasis werden tot de hoofdvertegenwoordigers van Britpop gebombardeerd. De twee bands begonnen via de pers een verbale oorlog, die – naar later bekend werd – slechts bedoeld was om de verkoop te stimuleren. Aan het verschijnsel Britpop kwam abrupt een einde na het verschijnen van The Great Escape van Blur en (What’s The Story) Morning Glory? van Oasis: vooral Blur had schoon genoeg van de eenvoudige, meezingbare nummers die ze tot dan toe hadden gemaakt en wilde af van het Britpop-imago. Terwijl Oasis het niveau van de ‘Britpop-albums’ niet meer haalde, sloeg Blur keihard terug met het album Blur, waarop grungy toppers (zoals Song 2) afgewisseld werden met prachtige ingetogen nummers. De band sloeg een geheel andere richting in en het was dan ook niet te voorspellen hoe de opvolger van het album Blur zou worden. Die opvolger, kortweg 13 genaamd, kwam begin 1999 uit en verraste eenieder opnieuw.
Dromerig
Om te beginnen: de hits die bij het grote publiek bekend zijn, Tender en Coffee & TV, geven geen goed beeld van 13. Het zijn namelijk de enige nummers die meteen goed in het gehoor liggen; de overige liedjes zijn vaak dromerig en in ieder geval heel apart. Het album is nogal gevarieerd, het is dan ook niet eenvoudig om over 13 in het geheel te praten. Er loopt wel een rode draad door het album: het uit elkaar gaan van zanger Damon Albarn en zijn geliefde, Elastica-zangeres Justine Frischmann. Het album klinkt echter niet zo zwaarmoedig als je op grond van dat thema zou verwachten. Het lijkt erop alsof Albarn, na de ellende met zijn vriendin (die aan heroïne verslaafd was), ook de mooie kant van het leven weer ziet en wellicht weer verliefd is. Zo wordt in het nummer Tender bijna slijmerig ‘Love is the greatest thing’ gezongen, iets dat Albarn toch niet naar aanleiding van zijn relatie zal hebben geschreven. Veel nummers zijn experimenteel en ongrijpbaar, in ieder geval weer geheel anders dan op de succesvolle vorige CD. In songs als Battle en Caramel bereikt het nieuwe dromerige Blur-geluid zijn hoogtepunt: de songs bevatten weinig tekst en lijken nog het meest bedoeld als een geestverruimende trip. Tussen deze vage, maar zeer geslaagde nummers bevinden zich ook juweeltjes als 1992, een nummer dat jaren geleden al geschreven werd, en No Distance Left To Run, het nummer waarin Albarn het meest expliciet ingaat op zijn verbroken relatie. Het album bevat ook een erg ruig nummer, Bugman, waar Blur heerlijk rauw klinkt. Kenmerkend is dat dit harde nummer op de CD na het rustige Tender komt en zelf weer gevolgd wordt door het uiterst relaxte Coffee & TV.
Alleen maar voltreffers
Het is duidelijk te horen dat de bandleden alweer tien jaar bij elkaar zijn, want de songs klinken solide en menigmaal briljant. Het album is het resultaat van jarenlange muzikale bagage en is de tegenpool van Blurs debuutalbum Leisure, dat een zeer eenvoudige plaat is. De teksten op het album zijn soms eenvoudig en soms onbegrijpelijk, kortom: net als de nummers zelf. Het enige verwijt dat je Blur zou kunnen maken, is derhalve dat veel nummers nogal ongrijpbaar en vaag zijn. Dit past echter helemaal bij gitarist Graham Coxon, die er op zijn solo-platen nog veel meer aan het ‘freaken’ is. Waar Coxons albums voor velen wat te ver zullen gaan, is 13 een album dat veel mensen zal aanspreken. Het kenmerk van deze plaat is namelijk, dat Blur wel experimenteert, maar nooit de weg kwijt raakt: 13 bevat alleen maar voltreffers.
Conclusie
Ondanks, of misschien wel dankzij, de grote verschillen in stijl vormen de nummers één geheel, dat het beste als een muzikale ontdekkingsreis beschreven kan worden. Mensen die van ongecompliceerde muziek houden, zullen dit album niet waarderen, maar als je open staat voor vernieuwende en dromerige muziek, dan zal dit album een verpletterende indruk op je maken.
Geschreven op 01-08-2000 Gepubliceerd op 1 augustus 2000
ADVERTENTIE
Nieuw seizoen Studententijd de podcast!
Studenten Joes, Tess en Annemoon zijn terug en bespreken alles wat jij wilt weten over het studentenleven. Ze hebben het onder andere over lentekriebels, studeren, backpacken, porno kijken, datediners, overthinken, break-ups en nog veel meer. Vanaf nu te luisteren via Spotify en andere podcast-apps!
Luister nu
