Verlies
Sinds de eerste plaat van Underworld verliest het Londense housetrio telkens iets aan magie, en nu zelfs één van haar leden. Het vaarwel van Darren Emerson heeft de groep duidelijk geen goed gedaan. A Hundred Days Off is een soort samenvatting van een jaar of tien Underworld, maar dan nergens zo goed.

Geschiedenis
Nergens zo dansbaar als op Beaucoup Fish (1999), nergens zo hypnotiserend als op Second Toughest In The Infants (1996). Misschien wel logisch ook, als je de geschiedenis kent. Begin jaren tachtig brengen zanger Karl Hyde en gitarist Rick Smith al twee albums uit, onder de naam Underworld. Ze maken hippe techno en clubhouse, maar het is allemaal behoorlijk slecht. De jonge DJ Darren Emerson schiet te hulp, geeft de heren een flinke schop onder de kont en daar is plotseling, we schrijven 1993, het geweldige Dubnobasswithmyheadman. Een oerdegelijk verhaal, geen speld tussen te krijgen.
Het vervolg is minstens net zo duidelijk. Na het vertrek van Emerson kunnen onze twee overgebleven helden nog maar amper overleven, inspiratie en overtuiging zijn ver te zoeken. Het ooit toonaangevende Underworld loopt nu slechts achter de feiten aan, A Hundred Days Off lijkt niet meer dan een routineklus.

Conclusie
Een vrij slechte plaat. De tien composities zijn saai en missen alle energie en gevoel. Misschien wordt het tijd dat de heren weer wat gaan lobbyen in het Londense clubcircuit. Gepubliceerd op 6 maart 2003

---