Ik nam plaats in de trein die mij vanuit Amsterdam naar mijn woonplaats zou brengen. Aan de andere kant van het gangpad zag ik naast mij een jongen zitten. Knap, gespierd en stylish, ik kreeg het er spontaan warm van. Ik zag in mijn ooghoek dat hij naar mij zat te kijken.

Ik vroeg me af of hij naar mijn decolleté keek of naar de gigantische muggenbult in mijn nek die meer weg had van een grote puist. Ik wist niet wat ik een minder fijn idee vond.
Moest ik nu lieflijk glimlachen of ‘hard to get’ spelen? Had ik maar zo’n flirten-in-tien-stappen-boekje, dacht ik nog. Ik koos voor optie 1, aangezien de reis geen uren meer zou duren. Bovendien word je van zulke knapperds erg hebberig.
Dus draaide ik mijn hoofd om, knipperde (een beetje té opvallend) met mijn ogen en glimlachte. En hij lachte terug! Weliswaar een beetje uitbundig, maar dat vergeef ik hem. Kennelijk was hij blij dat ik aandacht aan hem besteedde. Het was vast een verlegen jongen, ondanks dat het een lekkertje was. Waarschijnlijk hebben ze thuis niet zo veel spiegels hangen, zodat hij niets af wist van zijn aantrekkelijkheid. Ik werd daarentegen met de minuut bewuster van zijn betoverende uitstraling.
En nu, een praatje maken. Maar voordat ik stamelend en met alle moeite het woord ‘hoi’ eruit kreeg, stond hij op, terwijl hij mij met een glimlach bleef aankijken. ‘Hij komt naar me toe, hij komt hierheen!!’ bedacht ik met mijn inmiddels tomaatrode hoofd. Ik fantaseerde dat hij me een kus gaf, en ik zat al met getuite lippen klaar in mijn stoeltje. Laat maar komen!
Helaas was het allemaal een flink grote illusie. Hij liep in plaats van richting Eline, richting de treindeur. Ik kreeg geen telefoonnummer, e-mailadres of visitekaartje en zelfs geen luchtkusje!
Ik hoorde de chauffeur zeggen: ‘vergeet uw eigendommen niet!’ en de seksgod keek nog achterom of hij niets was vergeten. Ik wilde zeggen: ‘Neem mij mee!!’
Ik drukte mijn hoofd zo ver mogelijk tegen het raam aan, om nog een glimp van zijn prachtige lijf op te vangen. Toen ik in het raam keek, schrok ik me wezenloos. In het raam zag ‘k mijn eigen spiegelbeeld, mijn eigen mond (de getuite lippen waren inmiddels vervangen door een niet echt charmant pruillipje) met daarin mijn eigen tanden. En tussen die tanden zat een absurd grote hagelslagkorrel! Met mijn halve ontbijt tussen m’n tanden heb ik naar hem gelachen, charmanter kan niet. En natuurlijk lachte hij niet terug naar zo’n imbeciel van wie blijkt dat ze nooit van het fenomeen tandenpoetsen heeft gehoord. Hij heeft me gewoon uitgelachen. Ik kan de jongen die ooit mijn potentiële vriend is geweest wel vaarwel zeggen.
Ik heb wel een levensles geleerd: zorg dat er altijd een spiegeltje en een tandenborstel binnen je bereik zijn. Met deze tip ga ik op zoek naar een andere liefde van m’n leven.

Gepubliceerd op 28 augustus 2007

---