CD-recensie Travis - The Invisible Band
Door
Rock of Britpop?
De Schotse band Travis staat vooral bekend om de mooie liedjes van hun succesalbum The Man Who, met als bekendste voorbeeld Why Does It Always Rain On Me?. Toch kan de band ook anders: zo bestond hun debuutalbum voor tweederde uit sterke rocknummers over vrouwen en drank. Maar hoe goed deze rocksongs ook klinken, duidelijk is dat Britpop veel beter bij de sympathieke Schotten past.
Op en top Britpop
Het nieuwe album, The Invisible Band, valt dan ook volledig in het Britpop-genre. En dan met de nadruk op pop, want alle twaalf nummers zijn opmerkelijk rustig voor een band met een rockverleden. De single Sing geeft een aardige indruk: een traditioneel, vrij opgewekt nummer met een herkenbaar meezingrefrein. Tot zover niets bijzonders, ware het niet dat Sing dat typische, licht klaaglijke geluid heeft, waardoor het zoveel beter blijft hangen dan de meeste popliedjes.
Scherp randje
Naast de kwaliteit van de liedjes is het dus dat scherpe randje wat Travis bijzonder maakt. Het is dan ook erg jammer, dat de band dat laatste soms even vergeet. Zo had er veel meer in Dear Diary gezeten, als Travis hier niet voor een heel brave, rustige sfeer had gekozen. Ook in Safe brengt de band te weinig: het nummer lijkt een opvullertje, want het voegt niets toe aan de overige nummers op The Invisible Band.
Heerlijke popliedjes
Toch hebben we hiermee de mindere nummers wel gehad: het duurt even voordat het kwartje valt, maar dan doorzie je de klasse van de liedjes. Op de eerste helft van de plaat zijn de liedjes veelal positief, wat resulteert in heerlijke popliedjes om bij weg te dromen. Vooral Side en Pipe Dreams zijn van ontroerende schoonheid, zonder dat de band vervalt in geneuzel of al te veel braafheid.
Weemoedig
Toch wordt het beste deel van The Invisible Band pas bij het negende nummer ingezet. Last Train bezorgt namelijk kippenvel, vooral door de weemoedige sfeer en de prachtige, (eindelijk eens) concrete tekst. Ook Afterglow, met een opvallend gitaardeuntje à la Stereophonics, en het dromerige Indefinitely zijn mooie liedjes, en daarmee goede opwarmertjes voor het slotnummer. Met gevoel voor drama weet zanger Fran Healy een hoop emotie in deze song te verwerken, terwijl de strijkers de sfeer nog wat versterken. Toch blijft alles hier perfect in dienst van het liedje, iets dat eigenlijk voor de hele plaat geldt.
Conclusie
Met The Invisible Band levert Travis opnieuw een sterk album af. Het is jammer dat de plaat twee missers bevat, want daardoor is het album net wat minder goed dan de twee eerdere CD’s van de Schotten. Dit neemt echter niet weg dat Travis gewoon weer z’n eigen weg gaat, wars van sterallures, met alle aandacht voor de liedjes. The Invisible Band is daarmee toch weer must-have voor liefhebbers van (Brit)pop, want niet veel andere bands slagen erin om met tien van zulke ontroerende, sterke liedjes aan te komen. Gepubliceerd op 23 juni 2001
De Schotse band Travis staat vooral bekend om de mooie liedjes van hun succesalbum The Man Who, met als bekendste voorbeeld Why Does It Always Rain On Me?. Toch kan de band ook anders: zo bestond hun debuutalbum voor tweederde uit sterke rocknummers over vrouwen en drank. Maar hoe goed deze rocksongs ook klinken, duidelijk is dat Britpop veel beter bij de sympathieke Schotten past.
Op en top Britpop
Het nieuwe album, The Invisible Band, valt dan ook volledig in het Britpop-genre. En dan met de nadruk op pop, want alle twaalf nummers zijn opmerkelijk rustig voor een band met een rockverleden. De single Sing geeft een aardige indruk: een traditioneel, vrij opgewekt nummer met een herkenbaar meezingrefrein. Tot zover niets bijzonders, ware het niet dat Sing dat typische, licht klaaglijke geluid heeft, waardoor het zoveel beter blijft hangen dan de meeste popliedjes.
Scherp randje
Naast de kwaliteit van de liedjes is het dus dat scherpe randje wat Travis bijzonder maakt. Het is dan ook erg jammer, dat de band dat laatste soms even vergeet. Zo had er veel meer in Dear Diary gezeten, als Travis hier niet voor een heel brave, rustige sfeer had gekozen. Ook in Safe brengt de band te weinig: het nummer lijkt een opvullertje, want het voegt niets toe aan de overige nummers op The Invisible Band.
Heerlijke popliedjes
Toch hebben we hiermee de mindere nummers wel gehad: het duurt even voordat het kwartje valt, maar dan doorzie je de klasse van de liedjes. Op de eerste helft van de plaat zijn de liedjes veelal positief, wat resulteert in heerlijke popliedjes om bij weg te dromen. Vooral Side en Pipe Dreams zijn van ontroerende schoonheid, zonder dat de band vervalt in geneuzel of al te veel braafheid.
Weemoedig
Toch wordt het beste deel van The Invisible Band pas bij het negende nummer ingezet. Last Train bezorgt namelijk kippenvel, vooral door de weemoedige sfeer en de prachtige, (eindelijk eens) concrete tekst. Ook Afterglow, met een opvallend gitaardeuntje à la Stereophonics, en het dromerige Indefinitely zijn mooie liedjes, en daarmee goede opwarmertjes voor het slotnummer. Met gevoel voor drama weet zanger Fran Healy een hoop emotie in deze song te verwerken, terwijl de strijkers de sfeer nog wat versterken. Toch blijft alles hier perfect in dienst van het liedje, iets dat eigenlijk voor de hele plaat geldt.
Conclusie
Met The Invisible Band levert Travis opnieuw een sterk album af. Het is jammer dat de plaat twee missers bevat, want daardoor is het album net wat minder goed dan de twee eerdere CD’s van de Schotten. Dit neemt echter niet weg dat Travis gewoon weer z’n eigen weg gaat, wars van sterallures, met alle aandacht voor de liedjes. The Invisible Band is daarmee toch weer must-have voor liefhebbers van (Brit)pop, want niet veel andere bands slagen erin om met tien van zulke ontroerende, sterke liedjes aan te komen. Gepubliceerd op 23 juni 2001
ADVERTENTIE
Nieuw seizoen Studententijd de podcast!
Studenten Joes, Tess en Annemoon zijn terug en bespreken alles wat jij wilt weten over het studentenleven. Ze hebben het onder andere over lentekriebels, studeren, backpacken, porno kijken, datediners, overthinken, break-ups en nog veel meer. Vanaf nu te luisteren via Spotify en andere podcast-apps!
Luister nu
