CD-recensie Travis - 12 Memories
Door
Herinnering
2002 was een rampjaar voor Travis. Bijna was de band er niet meer. Waarom? Drummer Neil Primrose dook op vakantie in een te ondiep zwembad en zijn leven hing aan een zijden draadje. Neil en Travis namen de tijd om in volledige rust te herstellen van deze lichamelijke en geestelijke klap en zijn door alle pijn heen toch in staat gebleken een album te maken.
Donker
Het is even wennen aan het nieuwe geluid van Travis. Waren de vorige cd's goed toegankelijk, vaak vrolijk en erg zoetsappig (vooral het vorige album The Invisible Band té zoetsappig), nu is gekozen voor een iets meer ingewikkelde songstructuur. Het kost dus even tijd om daar aan te wennen.
Wat wel is gebleven is de mening van de band dat ze niet zelf hun liedjes maken, maar dat de liedjes in de lucht hangen en zij degenen zijn die de liedjes uit de lcuht pakken en spelen. Bijzonder abstract gezeik dus in feite. Jammer, want het gaat ten koste van de geloofwaardigheid.
Peace
Maar goed, deze overdenking maakt na een paar luisterbeurten plaats voor respect voor de liedjes die toch wel erg goed in elkaar steken. Heel erg aansprekend zijn ze niet echt bepaald, maar dat groeit wel naarmate je meer luistert. Persoonlijke favorieten zijn Quicksand, Peace The Fuck Out en Walking Down The Hill, maar ook de rest mag er zeker zijn.
Conclusie
Makkelijk is het niet om te concluderen hoe de nieuwe Travis is. Donkerder, dat wel. Beter gearrangeerd ook, zoals dat zo mooi heet. Het aansprekende wat Travis ten tijde van The Man Who had is er bij lange na nog niet, maar het zeikerige dal waar ze 2 jaar geleden inzaten is gelukkig weg.
12 Memories is een opstap naar andere, maar hopelijk betere tijden van Travis.
Gepubliceerd op 12 november 2003
2002 was een rampjaar voor Travis. Bijna was de band er niet meer. Waarom? Drummer Neil Primrose dook op vakantie in een te ondiep zwembad en zijn leven hing aan een zijden draadje. Neil en Travis namen de tijd om in volledige rust te herstellen van deze lichamelijke en geestelijke klap en zijn door alle pijn heen toch in staat gebleken een album te maken.
Donker
Het is even wennen aan het nieuwe geluid van Travis. Waren de vorige cd's goed toegankelijk, vaak vrolijk en erg zoetsappig (vooral het vorige album The Invisible Band té zoetsappig), nu is gekozen voor een iets meer ingewikkelde songstructuur. Het kost dus even tijd om daar aan te wennen.
Wat wel is gebleven is de mening van de band dat ze niet zelf hun liedjes maken, maar dat de liedjes in de lucht hangen en zij degenen zijn die de liedjes uit de lcuht pakken en spelen. Bijzonder abstract gezeik dus in feite. Jammer, want het gaat ten koste van de geloofwaardigheid.
Peace
Maar goed, deze overdenking maakt na een paar luisterbeurten plaats voor respect voor de liedjes die toch wel erg goed in elkaar steken. Heel erg aansprekend zijn ze niet echt bepaald, maar dat groeit wel naarmate je meer luistert. Persoonlijke favorieten zijn Quicksand, Peace The Fuck Out en Walking Down The Hill, maar ook de rest mag er zeker zijn.
Conclusie
Makkelijk is het niet om te concluderen hoe de nieuwe Travis is. Donkerder, dat wel. Beter gearrangeerd ook, zoals dat zo mooi heet. Het aansprekende wat Travis ten tijde van The Man Who had is er bij lange na nog niet, maar het zeikerige dal waar ze 2 jaar geleden inzaten is gelukkig weg.
12 Memories is een opstap naar andere, maar hopelijk betere tijden van Travis.
Gepubliceerd op 12 november 2003
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
