Praise the Lord
(The Real) Tuesday Weld, alias Stephen Coates, verbaasde een tijdje terug met een hip album vol jazzy bigband muziek waar flink wat electronica doorheen gemengd was. Coates is weinig veranderd, behalve misschien op een belangrijk punt: hij las een boek, en maakte er stante-pede een soundtrack bij.

Duivels
Hij las I, Lucifer van Glen Duncan, een niet zo heel best boek over wat er gebeurt als de Duivel zelf naar de Aarde werd gestuurd door een licht geirriteerde God. Ik begrijp niet helemaal waarom nu juist dit boek Coates inspireerde, want over hetzelfde onderwerp gaan honderden boeken. Maar goed: de Duivel maakt over het algemeen liedjes die dik in orde zijn.

De muziek volgt losjes het verhaal. Een scene over een zelfmoord in bad wordt begeleid door een gekmakende, vrolijke mix van house-muziek en jaren dertig swing. Dan beginnen we echt: Someday haakt in op de evergreen The Way You Look Tonight en roept de mysterieuze, nostalgische sfeer op van een eenzame Satan, die ontdekt dat het leven, zacht uitgedrukt, een treurige bedoening is. Bij La Bête Et La Belle wordt hetzelfde thema gespeeld als een Franse chanson.

Conclusie
I, Lucifer is dansbaar, ontspannend en redelijk afwisselend. De instrumentale nummers tussendoor (Coming Back Down To Earth, Heaven Can't Wait) zijn een beetje langdradig, maar in principe is het album een heel aardig soundtrack. Het terugkerende thema, de verhalende stukjes aan het begin van sommige tracks.
Jammer is dat de liedjes af en toe nog steeds klinken als werk van een enthousiaste hobbyist. De sampletjes zijn net niet origineel genoeg, de zang is net niet overtuigend. Op de CD-hoes is het al een beetje duidelijk: Coates is geen echte artiest, hij is gewoon een aardige jongen.
Muziek voor laat op de avond, met een goed glas wijn. En een boek ofzo. Gepubliceerd op 26 januari 2003

---