CD-recensie The Action - Rolled Gold
Door
Beatlemania
Een stel Britse jongens in een rock en roll bandje, met gitaren en geestverruimende effecten. Geproduceerd door George Martin bij label EMI. En het zijn niet The Beatles!
Het is The Action, een bandje dat in de jaren '60 furore maakte als EMI's troefkaart na de Beatles. George Martin, producer van de fab four, hielp ze met het vinden van een eigen "sound". Ruwe gitaarrifjes, mooie harmonieën. The Action leek het te gaan maken. Gek genoeg hebben ze nooit ook maar één succesvolle single uitgebracht. Nu is er Rolled Gold, een album dat werk van The Action bijelkaar zet op een schijfje. Kan het postuum nog voor wat Actionmania zorgen?
Gezellig
Op opener Come Around beginnen de jongens al meteen met een hoop geruststellende akkoorden, in typische jaren zestig stijl. Opvallend is dat de CD absoluut niet klinkt als een gelikt studio-produkt zoals The Beatles dat afleverden. Eerder zijn het een beetje Stones-achtige ruwe opnames. Het klinkt wel lekker authentiek zo.
Somethin To Say brengt ons verder terug naar de tijd van sex, drugs en rock'n'roll. Mysterieuze gitaarlijntjes (California Dreaming, iemand?) en een subtiele fuzz-gitaar. Love Is All, Strange Roads, Things You Can't See zijn allemaal net zo ouderwets gezellig. Moet worden vermeld dat Little Boy opeens The Action laat zien als een trippende rockband met Hendrix-achtige waanzin halverwege. Erg mooi.
Gekke dingen
Icarus, track vier op Rolled Gold, is een beetje gek. Een prog-rock nummer dat veel te traag en zweverig klinkt. Op Strange Roads lijkt niemand zijn gitaar te hebben gestemd (een beetje klunzige solo's krijg je daardoor). Maar grootste minpunt is wel dat The Action niet echt goed speelt. Het is net niet strak genoeg, de drummer is toch echt geen Ringo Starr en de gitarist geen Harrison. Dat is geen kritiek, want een vergelijking hier zou flauw zijn. Maar het is wel meteen duidelijk dat Rolled Gold nergens een briljant album is.
Conclusie
The Action is een leuk bandje, Rolled Gold is heel aardig. Maar het is denk ik terecht dat ze nooit echt zijn doorgebroken. De nummers zijn allemaal prettig, sympathiek en uiterst netjes. Nooit is The Action écht wild, slim of arrogant. In dat opzicht is Rolled Gold wel weer leuk: je leeft mee met de jongens die in dezelfde studio werken als The Beatles, maar zich toch steeds realiseren: It Really Doesn't Matter... Gepubliceerd op 5 december 2002
Een stel Britse jongens in een rock en roll bandje, met gitaren en geestverruimende effecten. Geproduceerd door George Martin bij label EMI. En het zijn niet The Beatles!
Het is The Action, een bandje dat in de jaren '60 furore maakte als EMI's troefkaart na de Beatles. George Martin, producer van de fab four, hielp ze met het vinden van een eigen "sound". Ruwe gitaarrifjes, mooie harmonieën. The Action leek het te gaan maken. Gek genoeg hebben ze nooit ook maar één succesvolle single uitgebracht. Nu is er Rolled Gold, een album dat werk van The Action bijelkaar zet op een schijfje. Kan het postuum nog voor wat Actionmania zorgen?
Gezellig
Op opener Come Around beginnen de jongens al meteen met een hoop geruststellende akkoorden, in typische jaren zestig stijl. Opvallend is dat de CD absoluut niet klinkt als een gelikt studio-produkt zoals The Beatles dat afleverden. Eerder zijn het een beetje Stones-achtige ruwe opnames. Het klinkt wel lekker authentiek zo.
Somethin To Say brengt ons verder terug naar de tijd van sex, drugs en rock'n'roll. Mysterieuze gitaarlijntjes (California Dreaming, iemand?) en een subtiele fuzz-gitaar. Love Is All, Strange Roads, Things You Can't See zijn allemaal net zo ouderwets gezellig. Moet worden vermeld dat Little Boy opeens The Action laat zien als een trippende rockband met Hendrix-achtige waanzin halverwege. Erg mooi.
Gekke dingen
Icarus, track vier op Rolled Gold, is een beetje gek. Een prog-rock nummer dat veel te traag en zweverig klinkt. Op Strange Roads lijkt niemand zijn gitaar te hebben gestemd (een beetje klunzige solo's krijg je daardoor). Maar grootste minpunt is wel dat The Action niet echt goed speelt. Het is net niet strak genoeg, de drummer is toch echt geen Ringo Starr en de gitarist geen Harrison. Dat is geen kritiek, want een vergelijking hier zou flauw zijn. Maar het is wel meteen duidelijk dat Rolled Gold nergens een briljant album is.
Conclusie
The Action is een leuk bandje, Rolled Gold is heel aardig. Maar het is denk ik terecht dat ze nooit echt zijn doorgebroken. De nummers zijn allemaal prettig, sympathiek en uiterst netjes. Nooit is The Action écht wild, slim of arrogant. In dat opzicht is Rolled Gold wel weer leuk: je leeft mee met de jongens die in dezelfde studio werken als The Beatles, maar zich toch steeds realiseren: It Really Doesn't Matter... Gepubliceerd op 5 december 2002
ADVERTENTIE
Nieuw seizoen Studententijd de podcast!
Studenten Joes, Tess en Annemoon zijn terug en bespreken alles wat jij wilt weten over het studentenleven. Ze hebben het onder andere over lentekriebels, studeren, backpacken, porno kijken, datediners, overthinken, break-ups en nog veel meer. Vanaf nu te luisteren via Spotify en andere podcast-apps!
Luister nu
