CD-recensie Noor - A Perfect Concubine
Door
Noor
Als je de bio van Noor leest dan staat er zoiets als "sonische jongeren met radiohoofden". Iedere normaal denkende Hollander met een klein beetje muziekroots zou deze verborgen vergelijking zien als een goeie reden om de leden van Noor stuk voor stuk te pijnigen. Als beginnend bandje mag je jezelf namelijk niet vergelijken met zulke grote namen.
Genereus als ik ben geef ik Noor een tweede kans en luister naar debuutplaat A Perfect Concubine.
Luik
"Shit, dat wil ik nog een keer horen", denk ik na één luisterbeurt. Wat ik hoor? Een plat geproduceerd geluid a la St. Anger, maar dat is toch wel fijn. Pure popsongs. Veel gitaren. En erg origineel allemaal, dat wel.
Geloof je me niet? Luister dan eens naar I Wanna Kill You. Spannend en origineel. Of Unhappy Endings. Het doet me allemaal denken aan de gitaarliedjes van (shit, shit, shit) On A Friday; de band die begin jaren negentig haar naam veranderde in Radiohead.
Het cd-boekje vertelt ons hoe elk liedje geschreven of bedoeld is. Je mag het als artiest nooit doen; teksten uitleggen, maar het geeft wel weer een extra dimensie aan, bijvoorbeeld, het drieluik 8 Years, Leaving en Autumn. Over vallen in en klimmen uit een zwart gat. En weer die leuke pakkende gitaren erbij.
Conclusie
Goh, A Perfect Concubine is weer eens een goed gitaarplaatje. Uit Nederland nog wel. Noor is gelukkig eigenzinnig en daar houden wij wel van. Over enkele jaren is deze plaat legendarisch, op voorwaarde dat Noor nu wel tot een tragisch einde komt.
Nee, liever toch niet, dan heb ik liever dat na A Perfect Concubine een soort 2e The Bends verschijnt. Dit album is in elk geval de ultieme voorloper. En Movie Song is het beste popliedje dat ik ooit gehoord heb.
Gepubliceerd op 30 augustus 2004
Als je de bio van Noor leest dan staat er zoiets als "sonische jongeren met radiohoofden". Iedere normaal denkende Hollander met een klein beetje muziekroots zou deze verborgen vergelijking zien als een goeie reden om de leden van Noor stuk voor stuk te pijnigen. Als beginnend bandje mag je jezelf namelijk niet vergelijken met zulke grote namen.
Genereus als ik ben geef ik Noor een tweede kans en luister naar debuutplaat A Perfect Concubine.
Luik
"Shit, dat wil ik nog een keer horen", denk ik na één luisterbeurt. Wat ik hoor? Een plat geproduceerd geluid a la St. Anger, maar dat is toch wel fijn. Pure popsongs. Veel gitaren. En erg origineel allemaal, dat wel.
Geloof je me niet? Luister dan eens naar I Wanna Kill You. Spannend en origineel. Of Unhappy Endings. Het doet me allemaal denken aan de gitaarliedjes van (shit, shit, shit) On A Friday; de band die begin jaren negentig haar naam veranderde in Radiohead.
Het cd-boekje vertelt ons hoe elk liedje geschreven of bedoeld is. Je mag het als artiest nooit doen; teksten uitleggen, maar het geeft wel weer een extra dimensie aan, bijvoorbeeld, het drieluik 8 Years, Leaving en Autumn. Over vallen in en klimmen uit een zwart gat. En weer die leuke pakkende gitaren erbij.
Conclusie
Goh, A Perfect Concubine is weer eens een goed gitaarplaatje. Uit Nederland nog wel. Noor is gelukkig eigenzinnig en daar houden wij wel van. Over enkele jaren is deze plaat legendarisch, op voorwaarde dat Noor nu wel tot een tragisch einde komt.
Nee, liever toch niet, dan heb ik liever dat na A Perfect Concubine een soort 2e The Bends verschijnt. Dit album is in elk geval de ultieme voorloper. En Movie Song is het beste popliedje dat ik ooit gehoord heb.
Gepubliceerd op 30 augustus 2004
