Forens
Steeds als ik 's ochtends vroeg in een drukke trein gepropt zat richting Amsterdam de afgelopen weken, stopte ik On The Love Beach in m'n discman. Folkmuziek, in de ruimste zin van het woord. En ook nog Japans. Geen zware schooldag die daar nog tegenop kan.

Nagisa Ni Te (wat "op het strand" betekent) leverde met On The Love Beach ooit haar debuut-album af. Het is een beetje een eerbetoon aan Neil Young, de folk-zanger bij uitstek. Dezelfde aarzelende zanglijntjes, de dromerige akkoordenschema's. En dat allemaal zonder te verzanden in oeverloos somberen, want de Japanners troosten als geen ander.

Maak er wat van
Het album, nu opnieuw uitgegeven in modern Nederland door Konkurrent, is bij deze gelegenheid voorzien van een boekje met de vertaalde songteksten, die lezen als impressionistische gedichtjes. Mooi en dromerig zoals Me On The Beach, liedje over wat je moet doen als je aanspoelt op het strand van de mislukte liefde. Het nummer, dat een ruime acht minuten duurt, biedt een mooi overzicht van de sterke punten van Nagisa Ni Te: Lieve liedjes, die op de gekste momenten worden doorsneden door electrische gitaren op overdrive. Snerpende solo's die letterlijk pijn doen aan je oren, zo afschuwelijk hard en schel. Maar dan ook weer bemoedigende stukjes piano, op de Hey Jude manier, en heel soms een wild zwierende phaser- en toch op de een of andere manier heel ontspannen.

Conclusie
Het is moeilijk On The Love Beach in een hokje te stoppen. Met meer dan uur goede muziek een absolute must voor sommige mensen, maar waarschijnlijk niet voor iedere forens geschikt. Tenminste, je moet er even je best voor doen. Wie van Neil Young houdt, Dylan's teksten kinderspel vindt of de Stones uit hun goede periode mist moet het dan ook maar gewoon blind van ons aannemen: On The Love Beach staat vol mooie liedjes. Echt waar. Hebben. Gepubliceerd op 19 november 2002

---