CD-recensie Manic Street Preachers - Know Your Enemy
Door
De Manics slaan terug
Alweer het zesde album van de toch wel bekendste band uit Wales. Ook deze CD is zoals we het van het trio gewend zijn. Oftewel: ruig, rock, socialistisch en gevoelig. Vooral degenen die alleen het laatste album (This Is My Thruth Tell Me Yours) kennen, zullen zich verbazen. Waarom? Eindelijk is het saaie, gemaakte plaatje vervangen door een dijk van een rockalbum! De nummers (17 plus een verborgen track) zijn weer voorzien van de Gibson les Paul, wat de echte oude rockstijl van de Manics weer tot leven brengt. Het album staat helemaal in het teken van Cuba en de haat tegen het kapitalistische Amerika. Vooral erg verrassend zijn de tracks Wattsville Blues, waar bassist Nicky Wire zijn zangsolo doet (zet je volume maar zachter), en het disco(!)nummer Miss Europa Disco Dancer. In de nummers Ocean Spray, Let Robeson Sing, en His Last Painting wordt dan weer de langzame, integere kant belicht, terwijl in nummers zoals Found That Soul, Intravenous Agnostic en Dead Martyrs de MSP zich, zoals vanouds, de redders van de Engelse rock voelen. De echte aanraders zijn vooral Let Robeson Sing, My Guernica en The Year Of Purification. Er is ook veel kritiek op deze CD geweest, maar iemand die een beetje verstand heeft van muziek, weet dat een klassieker (Motorcycle Emptiness) niet te overtreffen is.
Conclusie
De laatste CD is weer een meesterwerkje zoals we van de Manic Street Preachers gewend zijn. Back to basic? Nee, wel samenvattend. Alweer een prima CD.
Geschreven op 23-04-2001 Gepubliceerd op 23 april 2001
Alweer het zesde album van de toch wel bekendste band uit Wales. Ook deze CD is zoals we het van het trio gewend zijn. Oftewel: ruig, rock, socialistisch en gevoelig. Vooral degenen die alleen het laatste album (This Is My Thruth Tell Me Yours) kennen, zullen zich verbazen. Waarom? Eindelijk is het saaie, gemaakte plaatje vervangen door een dijk van een rockalbum! De nummers (17 plus een verborgen track) zijn weer voorzien van de Gibson les Paul, wat de echte oude rockstijl van de Manics weer tot leven brengt. Het album staat helemaal in het teken van Cuba en de haat tegen het kapitalistische Amerika. Vooral erg verrassend zijn de tracks Wattsville Blues, waar bassist Nicky Wire zijn zangsolo doet (zet je volume maar zachter), en het disco(!)nummer Miss Europa Disco Dancer. In de nummers Ocean Spray, Let Robeson Sing, en His Last Painting wordt dan weer de langzame, integere kant belicht, terwijl in nummers zoals Found That Soul, Intravenous Agnostic en Dead Martyrs de MSP zich, zoals vanouds, de redders van de Engelse rock voelen. De echte aanraders zijn vooral Let Robeson Sing, My Guernica en The Year Of Purification. Er is ook veel kritiek op deze CD geweest, maar iemand die een beetje verstand heeft van muziek, weet dat een klassieker (Motorcycle Emptiness) niet te overtreffen is.
Conclusie
De laatste CD is weer een meesterwerkje zoals we van de Manic Street Preachers gewend zijn. Back to basic? Nee, wel samenvattend. Alweer een prima CD.
Geschreven op 23-04-2001 Gepubliceerd op 23 april 2001
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
