Muse of Placebo?
Allereerst: JJ72 is niet onder één naam te vangen. De stem van zanger Mark Greany heeft weg van Brian Molko (Placebo) en Billy Corgan (Smashing Pumpkins) maar volgens veel mensen doet de muziek zelf denken aan Muse. Ik kan hier maar één ding over zeggen: oordeel zelf.

Geen achtergrondmuziek
De CD JJ72 is geen achtergrondmuziek. Niet omdat het te hard of te wild is, maar gewoon omdat de nummers het nodig hebben om echt beluisterd te worden. Half is niet genoeg, het is alles of niets bij JJ72.
Wanneer je besluit om naar JJ72 te gaan luisteren kun je er het beste voor zorgen dat je niemand om je heen hebt zodat je helemaal kunt opgaan in de muziek. JJ72 is een album dat je meesleept in een zowel angstige als heel mooie droom.

Dromenreis
Het album begint met het nummer October Swimmer, dat net als de nummers Oxygen en Snow is uitgebracht op single. October Swimmer is echt een nummer dat je in de sfeer van de muziek laat komen, om vervolgens door de stromen naar het lieflijke Undercover Angel. Dit nummer wordt gevolgd door tweede single Oxygen, waarna een rustpuntje wordt ingelast met Willow. Het hoogtepunt van de CD ligt bij de nummers 8 en 9, Broken Down en Improv, waar je inmiddels bent beland via het wanhopig klinkende Surrender en het ietwat vrolijke Long Way South. Broken Down en Improv zijn beiden heel breekbaren en gevoelige songs die je niet meer loslaten als je er eenmaal naar aan het luisteren bent.
Na Improv kan de wals ingezet worden op het nummer Not Like You, dat daarvoor geschreven lijkt te zijn. De CD besluit met twee hectische maar geweldige nummers, Algeria en Bumble Bee. Algeria is samen met Improv het nummer dat je het meest in zijn macht houdt, en Bumble Bee is een tweestrijdig nummer dat je in verwarring zal kunnen brengen en je uiteindelijk uit je droom zal doen ontwaken.

Conclusie
Lijkt me duidelijk toch?

Gepubliceerd op 22 januari 2002

---