Paarden
Wie onafhankelijke muziek wil maken en er nog een beetje geld aan wil verdienen heeft het maar moeilijk. Je moet bijna wel dansbare pop maken met rockgitaartjes en N.E.R.D. danspasjes. En als je dat niet doet dan blijf je, net als Holopaw, een onbekende naam in een verkeerd bakje in de winkel. Dan sta je gecategoriseerd onder de folk, of de gitaar-rock. En daar klopt helemaal niets van.

Mixen
De jongens van Holopaw hebben onder leiding van producer Brian Deck een bijzondere plaat gemaakt, wars van alle mainstream-invloeden en zo ouderwets als het maar kan. Een duistere verzameling droevige gitaarliedjes is het debuut Holopaw geworden, met een authentiek Amerikaans accent (let op de knauwende glahss, of Abr'hm Linc'n). Een beetje Neil Young, maar dan lekker hip. Want tussen de weinig opzienbarende country-elementen zijn ook rare geluidseffecten gemixt, en hier en daar hoor je een drumcomputer.

Hoed
Wat overigens niets uitmaakt voor het totaalgeluid: dit is een ontspannen, melancholisch gitaaralbum. Je moet er van houden, en na een half uurtje Holopaw is de wereld een stuk somberder geworden.
Dat is meteen een beetje jammer aan dit debuut. Het geluid is zo coherent, en ieder nummer gaat zo vloeiend over in het volgende, dat de laatste paar liedjes haast overbodig worden. De trompetjes op Cinders ten spijt, na vijf liedjes heeft Holopaw eigenlijk al gezegd wat ze wilden zeggen.

Conclusie
Holopaw is goed op weg. Hopelijk kunnen ze nog net iets verder groeien in muzikaal opzicht, want dan zouden ze wel eens een bijzonder mooie folk/country/Americana plaat kunnen maken. Niet dat het album Holopaw dat al niet is, maar het platencontract lijkt een beetje te vroeg gekomen te zijn. Een naam om te onthouden in ieder geval, en om zelf eens te gaan luisteren.

Gepubliceerd op 1 september 2003

---