CD-recensie Garbage - Beautiful Garbage
Door
Afval
De letterlijke vertaling van deze bandnaam, waarschijnlijk bedacht in een uiterst geval van gebrek aan inspiratie. Maar het gaat om de muziek en die valt bij veel mensen in de smaak, niet in de laatste plaats vanwege de geliefde zangeres Shirley Manson. In 1994 vormde Manson samen met gitarist Duke Erikson, bassist Steve Marker en drummer Butch Vig de band, die met het debuutalbum respect afdwong. Garbage bleek een blijvertje, het tweede album Version 2.0 verscheen in 1998 en werd wederom een succes.
Mooi afval
De fans hebben er een tijdje op moeten wachten, maar 2 oktober van dit jaar kwam eindelijk de release van Beautiful Garbage, de langverwachte opvolger van Version 2.0. De eerste single, Androgyny, zal nogal wat negatieve reacties hebben veroorzaakt bij de Garbage-liefhebber. In de coupletten van dit nummer is geen gitaar te horen, in plaats daarvan tal van computergeluidjes, effecten en loopjes. In zijn geheel gezien is het een saaie, ietwat eentonige song. In openingsnummer Shut Your Mouth valt meer rock te horen. Ook in dit nummer zijn echter nieuwe geluiden te ontdekken. Na Androgyny volgt de meezinger Can't Cry These Tears, niet zo heel erg opzienbarend. In het overgrote deel van de nummers Till The Day I Die en Silence Is Golden herkennen we Garbage weer terug in de oude stijl. Éen van de betere nummers van het album is Cherry Lips, mooie synthesizerdeuntjes in combinatie met strak gitaarwerk.
Ook de zang van Shirley Manson ligt in deze track prettig in het gehoor, alhoewel ze het kalm aan doet. Zelden is er op dit album van haar krachtige, explosieve zang te horen. Dat komt ook omdat er wat rustige nummers op Beautiful Garbage staan, zoals Cup Of Coffee en het deprimerende Nobody Loves You. Net op het moment dat het lijkt alsof de band terug keert naar de oude stijl, volgt het verrassende lied Untouchable. Verrassend, maar na twaalf nummers is er nog steeds geen echt grote uitschieter te bekennen. Ook het laatste nummer So Like A Rose kan niet deze titel opgedragen worden.
Conclusie
Garbage verdient een compliment voor de originaliteit, want Beautiful Garbage klinkt bij tijd en wijlen heel fris en vernieuwend.
Maar om nou te zeggen dat het allemaal zo beautiful is, nee dat niet. Het meerendeel van de songs is het beluisteren waard, de hoogtepunten op dit album zijn echter schaars. Dit album had 4 duimpjes kunnen verdienen als er net iets meer interessante nummers op zouden staan. Omdat dit niet het geval is, worden het er 3.
Gepubliceerd op 16 december 2001
De letterlijke vertaling van deze bandnaam, waarschijnlijk bedacht in een uiterst geval van gebrek aan inspiratie. Maar het gaat om de muziek en die valt bij veel mensen in de smaak, niet in de laatste plaats vanwege de geliefde zangeres Shirley Manson. In 1994 vormde Manson samen met gitarist Duke Erikson, bassist Steve Marker en drummer Butch Vig de band, die met het debuutalbum respect afdwong. Garbage bleek een blijvertje, het tweede album Version 2.0 verscheen in 1998 en werd wederom een succes.
Mooi afval
De fans hebben er een tijdje op moeten wachten, maar 2 oktober van dit jaar kwam eindelijk de release van Beautiful Garbage, de langverwachte opvolger van Version 2.0. De eerste single, Androgyny, zal nogal wat negatieve reacties hebben veroorzaakt bij de Garbage-liefhebber. In de coupletten van dit nummer is geen gitaar te horen, in plaats daarvan tal van computergeluidjes, effecten en loopjes. In zijn geheel gezien is het een saaie, ietwat eentonige song. In openingsnummer Shut Your Mouth valt meer rock te horen. Ook in dit nummer zijn echter nieuwe geluiden te ontdekken. Na Androgyny volgt de meezinger Can't Cry These Tears, niet zo heel erg opzienbarend. In het overgrote deel van de nummers Till The Day I Die en Silence Is Golden herkennen we Garbage weer terug in de oude stijl. Éen van de betere nummers van het album is Cherry Lips, mooie synthesizerdeuntjes in combinatie met strak gitaarwerk.
Ook de zang van Shirley Manson ligt in deze track prettig in het gehoor, alhoewel ze het kalm aan doet. Zelden is er op dit album van haar krachtige, explosieve zang te horen. Dat komt ook omdat er wat rustige nummers op Beautiful Garbage staan, zoals Cup Of Coffee en het deprimerende Nobody Loves You. Net op het moment dat het lijkt alsof de band terug keert naar de oude stijl, volgt het verrassende lied Untouchable. Verrassend, maar na twaalf nummers is er nog steeds geen echt grote uitschieter te bekennen. Ook het laatste nummer So Like A Rose kan niet deze titel opgedragen worden.
Conclusie
Garbage verdient een compliment voor de originaliteit, want Beautiful Garbage klinkt bij tijd en wijlen heel fris en vernieuwend.
Maar om nou te zeggen dat het allemaal zo beautiful is, nee dat niet. Het meerendeel van de songs is het beluisteren waard, de hoogtepunten op dit album zijn echter schaars. Dit album had 4 duimpjes kunnen verdienen als er net iets meer interessante nummers op zouden staan. Omdat dit niet het geval is, worden het er 3.
Gepubliceerd op 16 december 2001
