CD-recensie Embrace - Drawn From Memory
Door
De verrassing van 1998
In het voor de Britse muziek magere jaar 1998 was er één grote verrassing: Embrace. Hun debuutalbum The Good Will Out was een bijzonder sterke plaat, waarop prachtige ingetogen nummers werden afgewisseld met aanstekelijke rocksongs. Met Embrace hadden de Britten eindelijk weer een talentvolle, vernieuwende band, die de plaats van de gestopte groep The Verve in kon nemen. Terwijl vervolgens in 1999 ‘nieuwe’ bands (Travis, Catatonia, SFA) definitief doorbraken en bekende groepen (Blur, Charlatans, Suede) ijzersterk terugkwamen, bleef het stil rond de band van de broertjes McNamara. Begin 2000 was ‘ie er dan eindelijk: Drawn From Memory, de plaat waarmee Embrace moest bewijzen of ze echt tot de top behoorden.
Een heerlijke luisterplaat
Wat bij de eerste luisterbeurt opvalt, is dat Drawn From Memory weer een mix van rustige en stevige nummers bevat. Opnieuw worden allerlei instrumenten ingezet om tot het unieke Embrace-geluid te komen. Na één keer luisteren lijkt het nieuwe album wat tegen te vallen: zou de druk toch te groot zijn geweest om opnieuw zo’n wereldplaat af te leveren? Hoe vaker je de CD echter hoort, des te meer raak je ervan overtuigd dat dit onzin is: Drawn From Memory is gewoon een heerlijke luisterplaat. Bij elk nummer wordt een prettige sfeer gecreeërd, vooral door het overduidelijke plezier waarmee gespeeld wordt en de verrassende instrumentkeuze. Ingetogen nummers als Liars Tears, I Had A Time en het titelnummer bezorgen kippenvel, met name door de geweldige stem van zanger Danny McNamara. Verder wordt er wat meer geëxperimenteerd dan op het debuutalbum. De bandleden zeggen dat ze de beperkingen van debuutalbum The Good Will Out inzagen en vooral op muzikaal gebied eens andere wegen in wilden slaan. Deze gedachte komt bijvoorbeeld terug in het instrumentale Bunker Song, waarin alleen strijkers en elektrische gitaren worden gebruikt. De wat stevigere tracks klinken erg goed, al zullen ze live nog een stuk beter tot hun recht komen. Het enige nummer dat niet helemaal uit de verf komt, is de single Save Me; het is dan ook onduidelijk waarom juist dit nummer is uitgebracht. Toch is ook Save Me best een goed liedje, iets dat veel zegt over de rest van de CD.
Conclusie
Drawn From Memory klinkt als één geheel, ondanks de verschillende stijlen die worden gebruikt. De plaat is absoluut niet te vergelijken met werk van enige andere band, al blijft het geluid toch duidelijk Brits. Embrace behoort nu definitief tot de top van de Britse muziek en verdient meer aandacht en betere verkoopcijfers dan het nu heeft. Als het ‘essentiële’ derde album van dezelfde kwaliteit is als deze plaat, dan zou Embrace wel eens dé Britse sensatie van dit decennium kunnen worden.
Geschreven op 09-07-2000 Gepubliceerd op 9 juli 2000
In het voor de Britse muziek magere jaar 1998 was er één grote verrassing: Embrace. Hun debuutalbum The Good Will Out was een bijzonder sterke plaat, waarop prachtige ingetogen nummers werden afgewisseld met aanstekelijke rocksongs. Met Embrace hadden de Britten eindelijk weer een talentvolle, vernieuwende band, die de plaats van de gestopte groep The Verve in kon nemen. Terwijl vervolgens in 1999 ‘nieuwe’ bands (Travis, Catatonia, SFA) definitief doorbraken en bekende groepen (Blur, Charlatans, Suede) ijzersterk terugkwamen, bleef het stil rond de band van de broertjes McNamara. Begin 2000 was ‘ie er dan eindelijk: Drawn From Memory, de plaat waarmee Embrace moest bewijzen of ze echt tot de top behoorden.
Een heerlijke luisterplaat
Wat bij de eerste luisterbeurt opvalt, is dat Drawn From Memory weer een mix van rustige en stevige nummers bevat. Opnieuw worden allerlei instrumenten ingezet om tot het unieke Embrace-geluid te komen. Na één keer luisteren lijkt het nieuwe album wat tegen te vallen: zou de druk toch te groot zijn geweest om opnieuw zo’n wereldplaat af te leveren? Hoe vaker je de CD echter hoort, des te meer raak je ervan overtuigd dat dit onzin is: Drawn From Memory is gewoon een heerlijke luisterplaat. Bij elk nummer wordt een prettige sfeer gecreeërd, vooral door het overduidelijke plezier waarmee gespeeld wordt en de verrassende instrumentkeuze. Ingetogen nummers als Liars Tears, I Had A Time en het titelnummer bezorgen kippenvel, met name door de geweldige stem van zanger Danny McNamara. Verder wordt er wat meer geëxperimenteerd dan op het debuutalbum. De bandleden zeggen dat ze de beperkingen van debuutalbum The Good Will Out inzagen en vooral op muzikaal gebied eens andere wegen in wilden slaan. Deze gedachte komt bijvoorbeeld terug in het instrumentale Bunker Song, waarin alleen strijkers en elektrische gitaren worden gebruikt. De wat stevigere tracks klinken erg goed, al zullen ze live nog een stuk beter tot hun recht komen. Het enige nummer dat niet helemaal uit de verf komt, is de single Save Me; het is dan ook onduidelijk waarom juist dit nummer is uitgebracht. Toch is ook Save Me best een goed liedje, iets dat veel zegt over de rest van de CD.
Conclusie
Drawn From Memory klinkt als één geheel, ondanks de verschillende stijlen die worden gebruikt. De plaat is absoluut niet te vergelijken met werk van enige andere band, al blijft het geluid toch duidelijk Brits. Embrace behoort nu definitief tot de top van de Britse muziek en verdient meer aandacht en betere verkoopcijfers dan het nu heeft. Als het ‘essentiële’ derde album van dezelfde kwaliteit is als deze plaat, dan zou Embrace wel eens dé Britse sensatie van dit decennium kunnen worden.
Geschreven op 09-07-2000 Gepubliceerd op 9 juli 2000
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
