CD-recensie Crazy Town - The Gift Of Game
Door
Even voorstellen
Er waren eens zeven getattoeëerde mannetjes uit Los Angeles die een bandje begonnen genaamd Crazy Town.
Hun muziekstijl is een mix van rap en rock (waar kennen we dat toch van...). Het is inmiddels al weer twee jaar geleden dat debuutalbum The Gift Of Game voor het eerst over de toonbank vloog, het begon eigenlijk pas echt te vliegen dit jaar, in februari werd het album platinum.
Not evil, not good
In een intro van welgeteld 25 seconden legt Crazy Town uit met wie we te maken hebben: "We're not evil, we're not good. We just cause trouble and have fun". Dat weten we dan ook gelijk.
The Gift Of Game
Het eerste echte nummer Toxic dan. Onheilspellend en agressief, niettemin een goedlopend geheel. Het daaropvolgende Think Fast is in dezelfde stijl, echter niet zo geweldig. Geweldig is track 4 Darkside ook niet, maar toch alweer een stuk beter doordat het veel melodieuzer is. Dan komen we een ietwat rustiger nummer tegen, Black Cloud, met een depressieve tekst. De somber klinkende muziek past er dan ook goed bij. Butterfly dan, over rustig gesproken. Een nummer zonder harde gitaren en geschreeuw, de muziek rechtstreeks overgenomen van RHCP's Pretty Little Ditty. Only When I'm Drunk is weer zo'n twijfelgeval, lijkt nogal op eerder gehoorde tracks.
Gelukkig is er op Hollywood Babylon voldoende afwisseling, zodat het album niet al te langdradig wordt. De twee nummers erna blinken ook niet uit in originaliteit, maar hebben iets aanstekelijks. Na al dat geweld is er weer een rustige song te bespeuren, Revolving Door. Muzikaal gezien redelijk, tekstueel echter hoogst irritant (zoals bij meerdere nummers). Ook de videoclip ervan is tenenkrommend, maar dat terzijde. Players (Only Love They're Playing) is ook tamelijk rustig, een goede kanshebber voor de volgende single (?). Nog één keer raggen met B-Boy 2000 en een outro in de vorm van een heerlijk fout muzikaal intermezzo en het zit erop.
Conclusie
Veelal teksten die je jeuk bezorgen en teveel irritant gescratch. Ondanks de minpunten die op The Gift Of Game regelmatig te ontdekken zijn, is het album best oké. Wat er dan leuk aan is? Onder andere de kundige raps en de gore gitaarriffs. Sommigen zullen na een paar nummers afhaken, anderen zullen deze plaat eindeloos draaien. Weer anderen vinden het zo nu en dan leuk. Tot die laatste groep reken ik mezelf maar. Gepubliceerd op 1 augustus 2001
Er waren eens zeven getattoeëerde mannetjes uit Los Angeles die een bandje begonnen genaamd Crazy Town.
Hun muziekstijl is een mix van rap en rock (waar kennen we dat toch van...). Het is inmiddels al weer twee jaar geleden dat debuutalbum The Gift Of Game voor het eerst over de toonbank vloog, het begon eigenlijk pas echt te vliegen dit jaar, in februari werd het album platinum.
Not evil, not good
In een intro van welgeteld 25 seconden legt Crazy Town uit met wie we te maken hebben: "We're not evil, we're not good. We just cause trouble and have fun". Dat weten we dan ook gelijk.
The Gift Of Game
Het eerste echte nummer Toxic dan. Onheilspellend en agressief, niettemin een goedlopend geheel. Het daaropvolgende Think Fast is in dezelfde stijl, echter niet zo geweldig. Geweldig is track 4 Darkside ook niet, maar toch alweer een stuk beter doordat het veel melodieuzer is. Dan komen we een ietwat rustiger nummer tegen, Black Cloud, met een depressieve tekst. De somber klinkende muziek past er dan ook goed bij. Butterfly dan, over rustig gesproken. Een nummer zonder harde gitaren en geschreeuw, de muziek rechtstreeks overgenomen van RHCP's Pretty Little Ditty. Only When I'm Drunk is weer zo'n twijfelgeval, lijkt nogal op eerder gehoorde tracks.
Gelukkig is er op Hollywood Babylon voldoende afwisseling, zodat het album niet al te langdradig wordt. De twee nummers erna blinken ook niet uit in originaliteit, maar hebben iets aanstekelijks. Na al dat geweld is er weer een rustige song te bespeuren, Revolving Door. Muzikaal gezien redelijk, tekstueel echter hoogst irritant (zoals bij meerdere nummers). Ook de videoclip ervan is tenenkrommend, maar dat terzijde. Players (Only Love They're Playing) is ook tamelijk rustig, een goede kanshebber voor de volgende single (?). Nog één keer raggen met B-Boy 2000 en een outro in de vorm van een heerlijk fout muzikaal intermezzo en het zit erop.
Conclusie
Veelal teksten die je jeuk bezorgen en teveel irritant gescratch. Ondanks de minpunten die op The Gift Of Game regelmatig te ontdekken zijn, is het album best oké. Wat er dan leuk aan is? Onder andere de kundige raps en de gore gitaarriffs. Sommigen zullen na een paar nummers afhaken, anderen zullen deze plaat eindeloos draaien. Weer anderen vinden het zo nu en dan leuk. Tot die laatste groep reken ik mezelf maar. Gepubliceerd op 1 augustus 2001
ADVERTENTIE
Nieuw seizoen Studententijd de podcast!
Studenten Joes, Tess en Annemoon zijn terug en bespreken alles wat jij wilt weten over het studentenleven. Ze hebben het onder andere over lentekriebels, studeren, backpacken, porno kijken, datediners, overthinken, break-ups en nog veel meer. Vanaf nu te luisteren via Spotify en andere podcast-apps!
Luister nu
