Concertrecensie Counting Crows - Concert
Door
Counting Crows
19-8-2002 HMH Amsterdam
voorprogramma: Arid
===================
Als je eens rond gaat kijken in het circuit van de bekende Nederlanders en je vraagt zo'n beetje terloops wat de favoriete band is van deze en gene, dan komt opvallend vaak de naam Counting Crows voorbij. Allemaal hebben ze ook wel hun eigen favoriete song. Zo zou Johnny de Mol (ja, dé Johnny de Mol) graag Anna Begins voor zijn vriendin zingen, hebbend e mannen van Blof een speciale band met A Long December, coverden Acda en de Munnik ooit Goodnight Elisabeth en krijgt cabaretier en radiopresentator Dolf Jansen naar eigen zeggen de rillingen in zijn ogen en de tranen op zijn rug bij Rain King.
Zo zijn er nog meer - bekende en onbekende - Nederlanders die iets hebben met Counting Crows. Niet vreemd dus dat de Heineken Music Hall uitverkocht was op deze bewuste avond.
Eerst was het de beurt aan het belgische Arid, die al eens eerder tourden met Counting Crows, om het talrijke publiek op te warmen. Gewapend met twee bloedmooie albums vol heerlijk klinkende songs, speelden de vier heren van Arid veertig minuten lang de zaal plat. Jammer alleen dat het publiek de sfeer niet echt oppikte.
De sfeer kwam echter snel bovendrijven toen Counting Crows eenmaal het podium betrad en Mrs. Potters Lullabye inzette. Zanger Adam Duritz leek in opperbeste stemming en knalde er al vrij snel met zijn band een magnifieke versie van Goodnight Elisabeth uit. Het publiek mocht zelfs uit volle borst meezingen voor de voorgehouden microfoon van Duritz.
De songs van het nieuwe album Hard Candy klonken fris en strak, maar ook ouder werk als Hangin Around en Rain King, met een dirigerende zanger, klonken ijzersterk.
Enig minpuntje aan de show was gitarist David Immergluck die in zijn - meest overbodige - solo's meer bezig was met het vermoorden van zijn gitaarsnaren dan het voortbrengen van mooi geluid. Het kon de pret van de avond echter niet drukken en geholpen door de geweldige kwaliteiten van bassist Matt Malley en pianist Charlie Gillingham viel het niet heel erg op.
Na een geweldige uitvoering van Sullivan Street en de mededeling "We'll be back in spring" kon het publiek tevreden huiswaarts keren.
In de lente zijn we er weer bij. Misschien spelen ze dan wel Round Here... Gepubliceerd op 22 augustus 2002
19-8-2002 HMH Amsterdam
voorprogramma: Arid
===================
Als je eens rond gaat kijken in het circuit van de bekende Nederlanders en je vraagt zo'n beetje terloops wat de favoriete band is van deze en gene, dan komt opvallend vaak de naam Counting Crows voorbij. Allemaal hebben ze ook wel hun eigen favoriete song. Zo zou Johnny de Mol (ja, dé Johnny de Mol) graag Anna Begins voor zijn vriendin zingen, hebbend e mannen van Blof een speciale band met A Long December, coverden Acda en de Munnik ooit Goodnight Elisabeth en krijgt cabaretier en radiopresentator Dolf Jansen naar eigen zeggen de rillingen in zijn ogen en de tranen op zijn rug bij Rain King.
Zo zijn er nog meer - bekende en onbekende - Nederlanders die iets hebben met Counting Crows. Niet vreemd dus dat de Heineken Music Hall uitverkocht was op deze bewuste avond.
Eerst was het de beurt aan het belgische Arid, die al eens eerder tourden met Counting Crows, om het talrijke publiek op te warmen. Gewapend met twee bloedmooie albums vol heerlijk klinkende songs, speelden de vier heren van Arid veertig minuten lang de zaal plat. Jammer alleen dat het publiek de sfeer niet echt oppikte.
De sfeer kwam echter snel bovendrijven toen Counting Crows eenmaal het podium betrad en Mrs. Potters Lullabye inzette. Zanger Adam Duritz leek in opperbeste stemming en knalde er al vrij snel met zijn band een magnifieke versie van Goodnight Elisabeth uit. Het publiek mocht zelfs uit volle borst meezingen voor de voorgehouden microfoon van Duritz.
De songs van het nieuwe album Hard Candy klonken fris en strak, maar ook ouder werk als Hangin Around en Rain King, met een dirigerende zanger, klonken ijzersterk.
Enig minpuntje aan de show was gitarist David Immergluck die in zijn - meest overbodige - solo's meer bezig was met het vermoorden van zijn gitaarsnaren dan het voortbrengen van mooi geluid. Het kon de pret van de avond echter niet drukken en geholpen door de geweldige kwaliteiten van bassist Matt Malley en pianist Charlie Gillingham viel het niet heel erg op.
Na een geweldige uitvoering van Sullivan Street en de mededeling "We'll be back in spring" kon het publiek tevreden huiswaarts keren.
In de lente zijn we er weer bij. Misschien spelen ze dan wel Round Here... Gepubliceerd op 22 augustus 2002
ADVERTENTIE
Nieuw seizoen Studententijd de podcast!
Studenten Joes, Tess en Annemoon zijn terug en bespreken alles wat jij wilt weten over het studentenleven. Ze hebben het onder andere over lentekriebels, studeren, backpacken, porno kijken, datediners, overthinken, break-ups en nog veel meer. Vanaf nu te luisteren via Spotify en andere podcast-apps!
Luister nu
