CD-recensie Bush - The Science Of Things
Door
Ouderwets goed?
Nadat de Engelse band Bush midden jaren negentig een enorme schare fans had opgebouwd, bleef het lange tijd stil rond Gavin Rossdale en zijn mannen. Nadat eindelijk de nieuwe plaat The Science Of Things was uitgebracht, deed de band op de concerttour onder meer Pinkpop 2000 aan. Tijdens dit optreden bleek dat Bush in Nederland nog steeds veel fans heeft: zowel klassiekers (zoals Glycerine) als nieuwe songs (bijvoorbeeld The Chemicals Between Us) werden moeiteloos meegezongen. Bush klonk op dit optreden weer ouderwets goed; zou dit ook voor The Science of Things gelden?
Een moeizaam luisterproces
Het eerste nummer belooft in ieder geval veel goeds: Warm Machine is een meeslepend gitaarnummer met uitstekende zang en muziek. Tijdens de eerste keer luisteren overtuigen echter alleen dit nummer en de prachtige single Letting The Cables Sleep. Veel van de overige nummers lijken aanvankelijk minder te bieden dan je van de band gewend bent: Bush klinkt ongeïnspireerd en verveelt op bepaalde momenten zelfs met enigszins eentonige muziek. Nu is dit nog niet verontrustend, want het is bij bands als deze wel gebruikelijk dat je aan een CD moet wennen en dat ‘ie bij elke keer luisteren beter wordt. Na een stuk of vijf luisterbeurten staat het aantal ‘wereldnummers’ echter nog steeds op twee; op de rest van de nummers klinkt Bush al wel een stuk beter en voel je niet meer de neiging om op de stop-knop te drukken. Het is alleen wel duidelijk dat het lang zal gaan duren voordat je deze plaat écht goed gaat vinden.
Niet vernieuwend, wel goed
Na flink wat uurtjes te hebben geluisterd denk je dan eindelijk een goed oordeel te kunnen vormen over dit album. The Science Of Things kent niet veel variatie: de nummers hebben allemaal dat typische Bush-geluid, dat veel meer Amerikaans (Pearl Jam!) dan Brits klinkt. Zanger Gavin Rossdale heeft hiermee zijn zin gehad, want in interviews heeft hij duidelijk laten blijken dat hij van de huidige Britse (rock)bands niet onder de indruk is. Rossdale vindt dat het vooral ritmisch niet goed zit in de Britse muziek en heeft er voor gezorgd dat het ritme op dit album wel in orde is. Wat de teksten betreft gaat de zanger dieper dan de gemiddelde Engelse band; er wordt bijvoorbeeld gefilosofeerd over de toekomst en over politieke macht. De teksten zijn soms moeilijk te begrijpen, maar gelukkig zijn er ook genoeg momenten waarop Rossdale juist heel direct zegt waar het op staat. Waar Bush qua teksten vernieuwend bezig is, doen de mannen dat muzikaal gezien niet, al kun je ze dat niet echt verwijten. Immers, bands als Live en Pearl Jam klinken ook al jaren vrijwel hetzelfde en worden toch tot de beste bands ter wereld gerekend. De muziek van Bush is dan wel niet vernieuwend, de songs staan ook op deze CD weer als een huis. Het is goed te horen dat de band al jaren speelt, want de songs zijn prima opgebouwd en negatieve uitschieters komen niet voor. The Science Of Things lijkt echt zo’n album waar niets op aan te merken valt, maar dat net geen top is.
Maar dan...
Maar dan, na zeker twintig keer luisteren, zie je ineens het licht. Wat maakt het uit dat de muziek van Bush niet vernieuwend is of dat Gavin Rossdale qua zang af en toe een steekje laat vallen! Bush klinkt gewoon vijftig minuten lang ongelofelijk goed en je kunt echt geen nummer aanwijzen dat wat minder goed is. Bij nader inzien is de muziek prima verzorgd, terwijl de wat zware stem van Rossdale perfect past in de (soms wat zwaarmoedige) sfeer die in alle songs aanwezig is. Duidelijk wordt ook dat het typische Bush-geluid (goede liedjes zonder overbodige franje) op deze plaat uiteindelijk niet eentonig, maar juist heel goed uitpakt. Waar veel bands allerlei instrumenten uit de kast halen om zelf op te vallen, staat bij Bush alles in dienst van het liedje. De strijkers die gebruikt worden zijn niet constant op de voorgrond te horen, maar worden als middel gebruikt om de liedjes wat extra’s te geven. Opvallend is ook het optreden van Rossdales vriendin, No Doubt-zangeres Gwen Stefani, in het nummer Spacetravel. Vaak nemen artiesten die een ‘gastrol’ vervullen op een album meteen de hoofdrol, maar Stefani’s inbreng blijft beperkt tot het zingen op de achtergrond van de zanger. Hierdoor sluit het nummer, dat een van de hoogtepunten van de CD is, juist perfect aan bij de andere songs. Al met al zijn de Bush-leden er in geslaagd om het album tot een eenheid te maken, zowel qua sfeer als qua muziek.
Conclusie
Het duurt even voordat je het doorhebt, maar als je eenmaal doorziet hoe goed The Science Of Things in elkaar zit, blijf je hem draaien. Dit is nu typisch een plaat waar je erg aan moet wennen en die steeds beter wordt naarmate je hem vaker hoort. Er zijn van die albums, waarvan je denkt dat ze nooit zullen gaan vervelen; The Science Of Things is zeker een van die albums. Wie goed de tijd neemt voor deze CD, komt maar tot één conclusie: wereldplaat!
Geschreven op 01-08-2000 Gepubliceerd op 1 augustus 2000
Nadat de Engelse band Bush midden jaren negentig een enorme schare fans had opgebouwd, bleef het lange tijd stil rond Gavin Rossdale en zijn mannen. Nadat eindelijk de nieuwe plaat The Science Of Things was uitgebracht, deed de band op de concerttour onder meer Pinkpop 2000 aan. Tijdens dit optreden bleek dat Bush in Nederland nog steeds veel fans heeft: zowel klassiekers (zoals Glycerine) als nieuwe songs (bijvoorbeeld The Chemicals Between Us) werden moeiteloos meegezongen. Bush klonk op dit optreden weer ouderwets goed; zou dit ook voor The Science of Things gelden?
Een moeizaam luisterproces
Het eerste nummer belooft in ieder geval veel goeds: Warm Machine is een meeslepend gitaarnummer met uitstekende zang en muziek. Tijdens de eerste keer luisteren overtuigen echter alleen dit nummer en de prachtige single Letting The Cables Sleep. Veel van de overige nummers lijken aanvankelijk minder te bieden dan je van de band gewend bent: Bush klinkt ongeïnspireerd en verveelt op bepaalde momenten zelfs met enigszins eentonige muziek. Nu is dit nog niet verontrustend, want het is bij bands als deze wel gebruikelijk dat je aan een CD moet wennen en dat ‘ie bij elke keer luisteren beter wordt. Na een stuk of vijf luisterbeurten staat het aantal ‘wereldnummers’ echter nog steeds op twee; op de rest van de nummers klinkt Bush al wel een stuk beter en voel je niet meer de neiging om op de stop-knop te drukken. Het is alleen wel duidelijk dat het lang zal gaan duren voordat je deze plaat écht goed gaat vinden.
Niet vernieuwend, wel goed
Na flink wat uurtjes te hebben geluisterd denk je dan eindelijk een goed oordeel te kunnen vormen over dit album. The Science Of Things kent niet veel variatie: de nummers hebben allemaal dat typische Bush-geluid, dat veel meer Amerikaans (Pearl Jam!) dan Brits klinkt. Zanger Gavin Rossdale heeft hiermee zijn zin gehad, want in interviews heeft hij duidelijk laten blijken dat hij van de huidige Britse (rock)bands niet onder de indruk is. Rossdale vindt dat het vooral ritmisch niet goed zit in de Britse muziek en heeft er voor gezorgd dat het ritme op dit album wel in orde is. Wat de teksten betreft gaat de zanger dieper dan de gemiddelde Engelse band; er wordt bijvoorbeeld gefilosofeerd over de toekomst en over politieke macht. De teksten zijn soms moeilijk te begrijpen, maar gelukkig zijn er ook genoeg momenten waarop Rossdale juist heel direct zegt waar het op staat. Waar Bush qua teksten vernieuwend bezig is, doen de mannen dat muzikaal gezien niet, al kun je ze dat niet echt verwijten. Immers, bands als Live en Pearl Jam klinken ook al jaren vrijwel hetzelfde en worden toch tot de beste bands ter wereld gerekend. De muziek van Bush is dan wel niet vernieuwend, de songs staan ook op deze CD weer als een huis. Het is goed te horen dat de band al jaren speelt, want de songs zijn prima opgebouwd en negatieve uitschieters komen niet voor. The Science Of Things lijkt echt zo’n album waar niets op aan te merken valt, maar dat net geen top is.
Maar dan...
Maar dan, na zeker twintig keer luisteren, zie je ineens het licht. Wat maakt het uit dat de muziek van Bush niet vernieuwend is of dat Gavin Rossdale qua zang af en toe een steekje laat vallen! Bush klinkt gewoon vijftig minuten lang ongelofelijk goed en je kunt echt geen nummer aanwijzen dat wat minder goed is. Bij nader inzien is de muziek prima verzorgd, terwijl de wat zware stem van Rossdale perfect past in de (soms wat zwaarmoedige) sfeer die in alle songs aanwezig is. Duidelijk wordt ook dat het typische Bush-geluid (goede liedjes zonder overbodige franje) op deze plaat uiteindelijk niet eentonig, maar juist heel goed uitpakt. Waar veel bands allerlei instrumenten uit de kast halen om zelf op te vallen, staat bij Bush alles in dienst van het liedje. De strijkers die gebruikt worden zijn niet constant op de voorgrond te horen, maar worden als middel gebruikt om de liedjes wat extra’s te geven. Opvallend is ook het optreden van Rossdales vriendin, No Doubt-zangeres Gwen Stefani, in het nummer Spacetravel. Vaak nemen artiesten die een ‘gastrol’ vervullen op een album meteen de hoofdrol, maar Stefani’s inbreng blijft beperkt tot het zingen op de achtergrond van de zanger. Hierdoor sluit het nummer, dat een van de hoogtepunten van de CD is, juist perfect aan bij de andere songs. Al met al zijn de Bush-leden er in geslaagd om het album tot een eenheid te maken, zowel qua sfeer als qua muziek.
Conclusie
Het duurt even voordat je het doorhebt, maar als je eenmaal doorziet hoe goed The Science Of Things in elkaar zit, blijf je hem draaien. Dit is nu typisch een plaat waar je erg aan moet wennen en die steeds beter wordt naarmate je hem vaker hoort. Er zijn van die albums, waarvan je denkt dat ze nooit zullen gaan vervelen; The Science Of Things is zeker een van die albums. Wie goed de tijd neemt voor deze CD, komt maar tot één conclusie: wereldplaat!
Geschreven op 01-08-2000 Gepubliceerd op 1 augustus 2000
