CD-recensie Bløf - Omarm
Door
Omarm
Het verhaal gaat maar verder. Bløf is inmiddels toe aan alweer het zesde studioalbum. Omarm is na de vorige plaat Blauwe Ruis weer een echte vrolijke goede band-plaat geworden. Stond Blauwe Ruis nog in het teken van rouw en verdrietverwerking na het overlijden van drummer Chris, Omarm is weer een echt samenwerkingsverband geworden van vier vrienden die gewoon goede muziek willen maken.
Logboek
Voor het eerst sinds drie albums is geen gebruik gemaakt van de diensten van producers Ronald Vanhuffel en Peter Bauwens. De produktie ligt ditmaal in handen van de heren zelf. Op de website van Bløf hebben we de afgelopen maanden al het onstaansproces van Omarm kunnen lezen. In het Beauforthuis in Austerlitz en in de studio's bij zanger Pascal Jacobsen en toestenist Bas Kennis thuis is alles opgenomen. Kritisch is alles doorgenomen en tot in de puntjes uitgekiend. Het resultaat mag er dan ook zijn.
Meer
De plaat begint met De Mooiste Verliezers. Een nummer met een opbouw die doet denken aan Such A Rush van Coldplay, of misschien nog wel meer aan Over van Embrace. In zeven minuten van rustig naar uitgelaten. Spannend en gewaagd om mee te openen, maar zeer overtuigend. Dat er veel aandacht is besteed aan kleine dingen is goed te merken. We zijn getuige van veel subtiliteiten in de muziek. Veel verrassende akkoordenschema's, af en toe wel een voorspelbare Bløf-bridge, maar de passie voor de muziek spat er altijd van af.
Veelzijdig
Bløf is romantisch (Misschien Niet De Eeuwigheid), druk (Onmogelijk Rood), poëtisch (Bougainville), melancholisch (Barcelona) en ongrijpbaar (De Geest). Van alle markten thuis dus. Enkele verrassende gastoptredens fleuren de plaat nog meer op. Voor het eerst medewerking van een vrouw, namelijk Beatrice van der Poel op In Het Volle Licht, maar ook ouwe rot Thé Lau en bandoneon-speler Carel Kraayenhof (ja, van Maxima ja).
Conclusie
Omarm is heel veelzijdig, soms spannend en vaak mooi. Het mist soms een beetje kracht op sommige plekken, maar het kan niet altijd feest zijn. Sfeer creëren heeft een nieuwe betekenis gekregen door Bløf. Voorlopig nog wel de beste nederlandstalige band ter wereld.
Gepubliceerd op 4 juni 2003
Het verhaal gaat maar verder. Bløf is inmiddels toe aan alweer het zesde studioalbum. Omarm is na de vorige plaat Blauwe Ruis weer een echte vrolijke goede band-plaat geworden. Stond Blauwe Ruis nog in het teken van rouw en verdrietverwerking na het overlijden van drummer Chris, Omarm is weer een echt samenwerkingsverband geworden van vier vrienden die gewoon goede muziek willen maken.
Logboek
Voor het eerst sinds drie albums is geen gebruik gemaakt van de diensten van producers Ronald Vanhuffel en Peter Bauwens. De produktie ligt ditmaal in handen van de heren zelf. Op de website van Bløf hebben we de afgelopen maanden al het onstaansproces van Omarm kunnen lezen. In het Beauforthuis in Austerlitz en in de studio's bij zanger Pascal Jacobsen en toestenist Bas Kennis thuis is alles opgenomen. Kritisch is alles doorgenomen en tot in de puntjes uitgekiend. Het resultaat mag er dan ook zijn.
Meer
De plaat begint met De Mooiste Verliezers. Een nummer met een opbouw die doet denken aan Such A Rush van Coldplay, of misschien nog wel meer aan Over van Embrace. In zeven minuten van rustig naar uitgelaten. Spannend en gewaagd om mee te openen, maar zeer overtuigend. Dat er veel aandacht is besteed aan kleine dingen is goed te merken. We zijn getuige van veel subtiliteiten in de muziek. Veel verrassende akkoordenschema's, af en toe wel een voorspelbare Bløf-bridge, maar de passie voor de muziek spat er altijd van af.
Veelzijdig
Bløf is romantisch (Misschien Niet De Eeuwigheid), druk (Onmogelijk Rood), poëtisch (Bougainville), melancholisch (Barcelona) en ongrijpbaar (De Geest). Van alle markten thuis dus. Enkele verrassende gastoptredens fleuren de plaat nog meer op. Voor het eerst medewerking van een vrouw, namelijk Beatrice van der Poel op In Het Volle Licht, maar ook ouwe rot Thé Lau en bandoneon-speler Carel Kraayenhof (ja, van Maxima ja).
Conclusie
Omarm is heel veelzijdig, soms spannend en vaak mooi. Het mist soms een beetje kracht op sommige plekken, maar het kan niet altijd feest zijn. Sfeer creëren heeft een nieuwe betekenis gekregen door Bløf. Voorlopig nog wel de beste nederlandstalige band ter wereld.
Gepubliceerd op 4 juni 2003
