Ash vs. Krezip
Al op hun 17e bekend geworden, met een mix van punkliedjes en af en toe een rustig nummer: de vergelijking tussen Ash en Krezip ligt voor de hand. Toch hoef je maar naar de achterkant van Free All Angels te kijken, om te begrijpen er ook grote verschillen zijn. Ash-zanger Tim Wheeler zit niet in de schoolbanken van de Rockacademie, nee, hij vermaakt zich wel in zijn wodka-bad. Proost!

[plaatje1]

Lekker ongecompliceerd
Daar ligt ook meteen de kracht van Free All Angels: de leden van Ash nemen zichzelf niet overdreven serieus. Het album klinkt dan ook voor een groot deel ongecompliceerd, zonder dat de Ash’ers nonchalant worden. Als vanouds hebben de rocknummers de overhand, waarbij opvalt dat deze songs lekker toegankelijk zijn, zonder dat dit ten koste gaat van het (opnieuw stevige) Ash-geluid. En het moet gezegd worden: bijna alle harde nummers op de plaat klinken uitstekend. Opener Walking Barefoot is zo’n song: een fris, zonnig en lekker snel punkpop-nummer, dat je binnen drie luisterbeurten uit je hoofd kunt kennen. Nog wat beter is de single Shining Light, een volwassen popsong inclusief sterke gitaarsolo en dito refrein. Het hoogtepunt bereikt de CD bij Cherry Bomb, waarop de Britten zich niet bekommeren om een intelligente tekst, maar gewoon de luisteraar meezuigen in een vette gitaarsong, zonder een moment te verslappen.

Zoet, zoeter, zoetst
Gelukkig houdt Ash niet de hele CD vast aan dat soort springerige songs, maar is er op Free All Angels ook ruimte voor heel andere stijlen. Het meest opvallend is Candy, dat net zo zoet is als de titel doet vermoeden. Het recept: een piano-sampletje à la Dr. Dre, het lieflijke stemmetje van zanger Tim Wheeler, en flinke strijkerpartijen op de achtergrond. Een origineel en sterk nummer, derhalve. Op het ballad-achtige Someday bewijst Wheeler dat het nog zoeter kan, waarmee de grens toch wel bereikt is. Waarschijnlijk is dat precies de bedoeling: de Ash-leden willen weten tot hoever ze kunnen gaan. De reacties op Someday zullen dan ook sterk uiteen lopen: de een vindt het een prachtig liedje, voor de ander is het allemaal wat te zwaar aangezet. In dezelfde categorie valt het There’s A Star, want ook hier wordt het drama niet geschuwd. In ieder geval verheffen de melodieën en de prima strijkerpartijen deze nummers ver boven het werk van het gemiddelde jongensgroepje.

Tussenweg?
Is er dan geen tussenweg? Op Free All Angels wel! Met Sometimes mixt Ash namelijk mierzoete coupletjes en sterke gitaar-refreinen tot een ijzersterke combinatie. Een liedje waarmee je in één klap het het te simpele Submission en het geforceerde Shark vergeet. Als dan het Supergrass-achtige World Domination door je boxen knalt, is het wel duidelijk: deze Britten weten hoe je moet rocken.

Conclusie
Ash begrijpt dat dertien rockliedjes wat te veel van het goede is, en gooit er daarom een paar verrassend rustige nummers tegenaan. Die songs mogen dan geslaagd zijn, Ash slaagt er niet in om de boodschap geloofwaardig over te brengen: daarvoor is het stijlverschil met de veelal niet bijster intelligente punktoppertjes gewoon te groot. Qua boodschap zijn de Britten dus niet helemaal serieus te nemen, qua muziek echter des te meer. De CD bevat namelijk gewoon zeven uitstekende rocksongs, plus een paar welkome afwisselingen: een combinatie die Free All Angels tot een onweerstaanbaar album maakt.

Geschreven op 06-05-2001 Gepubliceerd op 6 mei 2001

---