Existentialisme
Alberto Giacometti is geboren in Italië op 10 oktober 1901 en leefde tot 11 januari 1966 waar hij in Chur, Zwitserland stierf. Hij was een Zwitserse surrealistische beeldhouwer en schilder. Hij speelde een belangrijke rol in het existentialisme.Veel van zijn mens- en diersculpturen kenmerken zich door een smal, en een 'breekbaar' uiterlijk.
Giacometti volgde een opleiding aan de kunstacademie in Genève. In mei 1920 bezocht hij de Biënnale van Venetië, die hem zeer inspireerde.
Zijn eerste expositie volgde in 1927 in Zürich. Gedurende de Tweede Wereldoorlog leefde Giacometti in Genève waar hij zijn latere echtgenote Annette Arm ontmoette. Na terugkeer in Parijs trouwden zij in 1949 en brak Giacometti's meest productieve periode aan met zijn vrouw als muze en voornaamste model. Al snel kreeg Giacometti enkele belangrijke exposities, waaronder in de Pierre Matisse Gallery in New York. Tijdens de Biënnale van Venetië van 1926 ontving Giacommetti de Grote Prijs van de Beeldhouwkunst. Hij overleed in 1966 aan de gevolgen van een hartziekte en chronische bronchitis. Tegenwoordig is zijn werk te vinden in de collecties van vele belangrijke musea.
Jean-Paul Charles Eymard Sartre is geboren in Parijs op 21 juni 1905 en gestorven op 15 april 1980. Hij was een Frans filosoof en schrijver. Hij wordt beschouwd als de vader van het Franse existentialisme.
Eén van Sartres belangrijkste thema's was de (existentiële) vrijheid. Sartre vond dat ieder mens vrij is. Ook in extreme situaties is de mens vrij en kan zijn verantwoordelijkheid niet afschuiven op de omstandigheden. Je bent bijvoorbeeld altijd vrij om nee te zeggen (of te denken) tegen de bezetter. Zijn eigen productiviteit was overigens juist tijdens de Duitse bezetting vrij hoog; zijn filosofische hoofdwerk L'être et le néant heeft hij in 1943 zonder problemen kunnen publiceren.
Zijn levenspartner was Simone de Beauvoir. Zij was een Frans filosofe, schrijfster en feministe.
Sommige critici zagen Sartre als pessimist. Volgens deskundigen was dit niet zijn bedoeling. Hij schreef echter in de jaren '50 een column in een progressief blad getiteld "De wereld"; hierin zei hij dat de mens vanaf zijn geboorte een slecht wezen is dat verantwoordelijk gesteld kan worden voor de conflicten in de wereld. Waarschijnlijk is dit te verklaren doordat hij de mens als de hel zag voor de ander.
Søren Aabye Kierkegaard (Kopenhagen, 5 mei 1813 – aldaar, 11 november 1855) was een 19e-eeuwse Deense theoloog en filosoof. Hij noemde zichzelf een anti-filosoof en een religieus schrijver en wordt algemeen gezien als de eerste existentialistische filosoof. Volgens Kierkegaard vervreemdt de taal ons van de levende ervaring aangezien ze een abstract gegeven is. Ook is uit zijn werk op te maken dat hij denken en bestaan als twee verschillende dingen ziet. Kierkegaard vindt namelijk dat bestaan niet gedacht, maar geleefd moet worden. Dit betekent volgens hem niet dat de twee niets met elkaar te maken hebben. Bestaan gaat zelfs nauw samen met existentieel denken.
Kierkegaard onderscheidt hierbij twee soorten denken:
Het eerste is objectief denken: het is onverschillig tegenover bestaansvragen en bestaat uit objectieve waarheden (waarheden als "1 + 1 = 2" en "een groot deel van Nederland ligt onder het waterniveau") Het tweede is subjectief denken: het bezit geen objectieve waarheid (zo kun je bijvoorbeeld beweren dat het niet goed is om een mens dwars te zitten, maar kun je dit niet onderbouwen met waarheden, het is namelijk een waarde).
Een boek, kort verhaal, dat gelezen is van Hermans is Geyerstein's dynamiek geschreven in 1982.
Een korte samenvatting waar het over gaat:
De hoofdpersoon, Carolien, een journaliste van 28 jaar, rijdt in de trein door Frankrijk. Ze vertelt hoe haar man, Allard verongelukt is met een luchtballon. Carolien heeft haar fotokoffer bij zich. Allard was namelijk fotograaf bij het tijdschrift 'De Vedelboog', waar Carolien ook werkt, en nu Allard dood is, zal zij naast haar verslag bij de volgende opdracht ook de foto's moeten maken. Het gaat om een reportage over de kunstenaar Geyerstein. Eenmaal per jaar ontvangt hij de pers, en laat deze zien hoe hij zijn schilderijen maakt. Geyerstein zelf zit in een rolstoel.
Het huis is een enorm wit gebouw, dat op een fabriek zou lijken, als het niet zo was dat geen enkele lijn zuiver horizontaal of verticaal liep. Ook het zwembad aan de achterkant van het huis is scheef. Er wordt een show gegeven waar alle journalisten bij zijn voordat ze hem spreken.
Geyerstein’s eigen vertrekken in het huis helemaal geen scheve vloeren hebben. Hij wil dat andere mensen zich voelen in zijn wereld zoals hij, een invalide, zich voelt in die van hen.
Jan Hendrik Wolkers (Oegstgeest, 26 oktober 1925 – Westermient, Texel, 19 oktober 2007) was een Nederlands schrijver, schilder en beeldhouwer.
De boeken van Wolkers zijn autobiografisch en de afgunst tegenover de (schoon)ouders speelt een grote rol.
Een ander thema dat veel voorkomt in het werk van Wolkers is de dood. Op zijn eerste schilderijen gebruikte hij ook het thema dood, dat waren bijvoorbeeld stillevens met schedels. Wolkers kwam vroeg in aanraking met de dood. Tijdens de Tweede Wereldoorlog overleed zijn oudste broer, Gerrit Jan Wolkers, op 22-jarige leeftijd aan difterie, op 30 augustus 1944.
Wat zijn schilderijen betreft: Wolkers signeerde zijn schilderijen soms aan de achterzijde, net als Mondriaan, omdat hij vond dat de handtekening detoneert met het werk. Zijn schilderijen ontstaan, stelde Wolkers in 2007, uit wat hij in eenzaamheid in zichzelf verzamelt. Daar moet hij rustig voor leven. Inspiratiebronnen voor zijn abstracte werken zijn de zee, het landschap en de rust.
Beeldhouwen:Zijn beelden zijn vaak het slachtoffer van vandalisme. Voorbeelden hiervan zijn het Auschwitz-monument in Amsterdam en het monument op de dijk bij Ceres op Texel. Het recente werk van Jan Wolkers staat in het teken van het licht. Het licht vormt het intermediair tussen hemel en aarde. Daarom gebruikt hij glas als materiaal voor zijn beeldhouwwerken. Hij ziet glas als gestold licht. Het Auschwitzmonument is een Nederlands herdenkingsmonument ter nagedachtenis aan de omgekomenen in het concentratiekamp Auschwitz. Het monument is opgebouwd uit gebroken spiegels en het kent het opschrift 'Nooit meer Auschwitz'. Het staat sinds 1993 in het Wertheimpark in Amsterdam.
In 1957 werd het monument voltooid, een bronzen beeld van een jonge vrouw met een verdronken kind op haar arm, ter herinnering aan de watersnood van 1953 in Zeeland.
Gerard Reve, volledige naam Gerard Kornelis van het Reve, Amsterdam, 14 december 1923 – Zulte (Oost-Vlaanderen), 8 april 2006) was een Nederlandse schrijver en dichter. Met Harry Mulisch en Willem Frederik Hermans wordt hij tot de Grote Drie van de naoorlogse Nederlandse schrijvers gerekend.
Gezin van Reve rond 1929.
Na de in 1940 in eigen beheer uitgegeven dichtbundel Terugkeer, publiceerde Gerard (toen nog schrijvend onder de naam Simon van het Reve) op 1 november 1947 een eerste roman die nog steeds geldt als een van de grote klassiekers uit de Nederlandse literatuur. De Avonden (die als ondertitel 'een winterverhaal' meekreeg) beschrijft de laatste tien dagen van 1946 vanuit de beleving van de kantoorklerk Frits van Egters.
Een bijzondere activiteit van de schrijver was in 1991 het volledige voorlezen - gedurende tien uur - voor de radio van zijn roman De Avonden.
Franz Kafka (Praag, 3 juli 1883 – Kierling, 3 juni 1924) wordt gezien als een van de belangrijkste Duitstalige schrijvers van de twintigste eeuw. Zijn werk heeft een grote invloed gehad op de westerse literatuur.
Kafka is vooral bekend als schrijver van de romans. Het proces en Het slot alsmede de novelle De gedaanteverwisseling. Zijn werk omvat echter veel meer, en lijkt zich te kenmerken door een nachtmerrie-achtige, onheilspellende sfeer waarin de bureaucratie en de onpersoonlijke maatschappij steeds meer greep krijgen op het individu.
Kafka zag het schrijven als een diepe innerlijke noodzaak, al was het voor hem "een vreselijke bezigheid", die "een volledige opening van lichaam en ziel" inhield. Hij sprak van "de bevroren zee in ons"; een boek moest zijn als "de bijl" waarmee die zee moest worden "opengehakt." Schrijven moest volgens Kafka doen alsof je je bevindt in een donkere tunnel, nog zonder te weten hoe de personages zich verder zullen ontwikkelen.
Alberto Giacometti is geboren in Italië op 10 oktober 1901 en leefde tot 11 januari 1966 waar hij in Chur, Zwitserland stierf. Hij was een Zwitserse surrealistische beeldhouwer en schilder. Hij speelde een belangrijke rol in het existentialisme.Veel van zijn mens- en diersculpturen kenmerken zich door een smal, en een 'breekbaar' uiterlijk.
Giacometti volgde een opleiding aan de kunstacademie in Genève. In mei 1920 bezocht hij de Biënnale van Venetië, die hem zeer inspireerde.
Zijn eerste expositie volgde in 1927 in Zürich. Gedurende de Tweede Wereldoorlog leefde Giacometti in Genève waar hij zijn latere echtgenote Annette Arm ontmoette. Na terugkeer in Parijs trouwden zij in 1949 en brak Giacometti's meest productieve periode aan met zijn vrouw als muze en voornaamste model. Al snel kreeg Giacometti enkele belangrijke exposities, waaronder in de Pierre Matisse Gallery in New York. Tijdens de Biënnale van Venetië van 1926 ontving Giacommetti de Grote Prijs van de Beeldhouwkunst. Hij overleed in 1966 aan de gevolgen van een hartziekte en chronische bronchitis. Tegenwoordig is zijn werk te vinden in de collecties van vele belangrijke musea.
Eén van Sartres belangrijkste thema's was de (existentiële) vrijheid. Sartre vond dat ieder mens vrij is. Ook in extreme situaties is de mens vrij en kan zijn verantwoordelijkheid niet afschuiven op de omstandigheden. Je bent bijvoorbeeld altijd vrij om nee te zeggen (of te denken) tegen de bezetter. Zijn eigen productiviteit was overigens juist tijdens de Duitse bezetting vrij hoog; zijn filosofische hoofdwerk L'être et le néant heeft hij in 1943 zonder problemen kunnen publiceren.
Zijn levenspartner was Simone de Beauvoir. Zij was een Frans filosofe, schrijfster en feministe.
Sommige critici zagen Sartre als pessimist. Volgens deskundigen was dit niet zijn bedoeling. Hij schreef echter in de jaren '50 een column in een progressief blad getiteld "De wereld"; hierin zei hij dat de mens vanaf zijn geboorte een slecht wezen is dat verantwoordelijk gesteld kan worden voor de conflicten in de wereld. Waarschijnlijk is dit te verklaren doordat hij de mens als de hel zag voor de ander.
Søren Aabye Kierkegaard (Kopenhagen, 5 mei 1813 – aldaar, 11 november 1855) was een 19e-eeuwse Deense theoloog en filosoof. Hij noemde zichzelf een anti-filosoof en een religieus schrijver en wordt algemeen gezien als de eerste existentialistische filosoof. Volgens Kierkegaard vervreemdt de taal ons van de levende ervaring aangezien ze een abstract gegeven is. Ook is uit zijn werk op te maken dat hij denken en bestaan als twee verschillende dingen ziet. Kierkegaard vindt namelijk dat bestaan niet gedacht, maar geleefd moet worden. Dit betekent volgens hem niet dat de twee niets met elkaar te maken hebben. Bestaan gaat zelfs nauw samen met existentieel denken.
Kierkegaard onderscheidt hierbij twee soorten denken:
Het eerste is objectief denken: het is onverschillig tegenover bestaansvragen en bestaat uit objectieve waarheden (waarheden als "1 + 1 = 2" en "een groot deel van Nederland ligt onder het waterniveau") Het tweede is subjectief denken: het bezit geen objectieve waarheid (zo kun je bijvoorbeeld beweren dat het niet goed is om een mens dwars te zitten, maar kun je dit niet onderbouwen met waarheden, het is namelijk een waarde).
Een boek, kort verhaal, dat gelezen is van Hermans is Geyerstein's dynamiek geschreven in 1982.
Een korte samenvatting waar het over gaat:
De hoofdpersoon, Carolien, een journaliste van 28 jaar, rijdt in de trein door Frankrijk. Ze vertelt hoe haar man, Allard verongelukt is met een luchtballon. Carolien heeft haar fotokoffer bij zich. Allard was namelijk fotograaf bij het tijdschrift 'De Vedelboog', waar Carolien ook werkt, en nu Allard dood is, zal zij naast haar verslag bij de volgende opdracht ook de foto's moeten maken. Het gaat om een reportage over de kunstenaar Geyerstein. Eenmaal per jaar ontvangt hij de pers, en laat deze zien hoe hij zijn schilderijen maakt. Geyerstein zelf zit in een rolstoel.
Geyerstein’s eigen vertrekken in het huis helemaal geen scheve vloeren hebben. Hij wil dat andere mensen zich voelen in zijn wereld zoals hij, een invalide, zich voelt in die van hen.
Jan Hendrik Wolkers (Oegstgeest, 26 oktober 1925 – Westermient, Texel, 19 oktober 2007) was een Nederlands schrijver, schilder en beeldhouwer.
De boeken van Wolkers zijn autobiografisch en de afgunst tegenover de (schoon)ouders speelt een grote rol.
Een ander thema dat veel voorkomt in het werk van Wolkers is de dood. Op zijn eerste schilderijen gebruikte hij ook het thema dood, dat waren bijvoorbeeld stillevens met schedels. Wolkers kwam vroeg in aanraking met de dood. Tijdens de Tweede Wereldoorlog overleed zijn oudste broer, Gerrit Jan Wolkers, op 22-jarige leeftijd aan difterie, op 30 augustus 1944.
Wat zijn schilderijen betreft: Wolkers signeerde zijn schilderijen soms aan de achterzijde, net als Mondriaan, omdat hij vond dat de handtekening detoneert met het werk. Zijn schilderijen ontstaan, stelde Wolkers in 2007, uit wat hij in eenzaamheid in zichzelf verzamelt. Daar moet hij rustig voor leven. Inspiratiebronnen voor zijn abstracte werken zijn de zee, het landschap en de rust.
Beeldhouwen:Zijn beelden zijn vaak het slachtoffer van vandalisme. Voorbeelden hiervan zijn het Auschwitz-monument in Amsterdam en het monument op de dijk bij Ceres op Texel. Het recente werk van Jan Wolkers staat in het teken van het licht. Het licht vormt het intermediair tussen hemel en aarde. Daarom gebruikt hij glas als materiaal voor zijn beeldhouwwerken. Hij ziet glas als gestold licht. Het Auschwitzmonument is een Nederlands herdenkingsmonument ter nagedachtenis aan de omgekomenen in het concentratiekamp Auschwitz. Het monument is opgebouwd uit gebroken spiegels en het kent het opschrift 'Nooit meer Auschwitz'. Het staat sinds 1993 in het Wertheimpark in Amsterdam.
In 1957 werd het monument voltooid, een bronzen beeld van een jonge vrouw met een verdronken kind op haar arm, ter herinnering aan de watersnood van 1953 in Zeeland.
Gezin van Reve rond 1929.
Na de in 1940 in eigen beheer uitgegeven dichtbundel Terugkeer, publiceerde Gerard (toen nog schrijvend onder de naam Simon van het Reve) op 1 november 1947 een eerste roman die nog steeds geldt als een van de grote klassiekers uit de Nederlandse literatuur. De Avonden (die als ondertitel 'een winterverhaal' meekreeg) beschrijft de laatste tien dagen van 1946 vanuit de beleving van de kantoorklerk Frits van Egters.
Een bijzondere activiteit van de schrijver was in 1991 het volledige voorlezen - gedurende tien uur - voor de radio van zijn roman De Avonden.
Franz Kafka (Praag, 3 juli 1883 – Kierling, 3 juni 1924) wordt gezien als een van de belangrijkste Duitstalige schrijvers van de twintigste eeuw. Zijn werk heeft een grote invloed gehad op de westerse literatuur.
Kafka is vooral bekend als schrijver van de romans. Het proces en Het slot alsmede de novelle De gedaanteverwisseling. Zijn werk omvat echter veel meer, en lijkt zich te kenmerken door een nachtmerrie-achtige, onheilspellende sfeer waarin de bureaucratie en de onpersoonlijke maatschappij steeds meer greep krijgen op het individu.
Kafka zag het schrijven als een diepe innerlijke noodzaak, al was het voor hem "een vreselijke bezigheid", die "een volledige opening van lichaam en ziel" inhield. Hij sprak van "de bevroren zee in ons"; een boek moest zijn als "de bijl" waarmee die zee moest worden "opengehakt." Schrijven moest volgens Kafka doen alsof je je bevindt in een donkere tunnel, nog zonder te weten hoe de personages zich verder zullen ontwikkelen.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
I.
I.
heel handig, moet hiet een werkstuk over maken
13 jaar geleden
Antwoorden