The 40 year old virgin.
1.
Algemene gegevens
Titel: The 40 year old virgin.
Naam regisseur: Judd Apatow
Jaartal: 2005
Land van herkomst: USA
Hoofdrolspelers: Steve Carell
Genre: Comedy, Drama and Romance 2. Plot Bijna iedereen heeft het gevoel gekend, kent het nog steeds, of zal het gaan kennen: de maagdelijke zenuwen voor de eerste keer. Voor sommigen spelen die zenuwen een grote rol in het leven, voor anderen geldt dat een stuk minder. Andy Stitzer had er in zijn jeugd in elk geval zoveel last van, dat hij na een paar pogingen tot seks zijn inspanningen staakte. Inmiddels is hij veertig jaar oud en seks maakt niet of nauwelijks onderdeel uit van zijn leven. Totdat hij op een avond aan zijn vrienden bekent dat hij nog maagd is. Vanaf dat moment doen zij er van alles aan om hem ontmaagd te krijgen. Dit uitgangspunt had makkelijk een flauwe, grove komedie kunnen opleveren, maar de makers tonen respect en een beetje begrip voor het onderwerp. Hierdoor is deze sekskomedie volwassener dan de meeste genregenoten, op een puberale grap hier en daar na. In eerste instantie heeft Andy helemaal geen behoefte aan de ongevraagde hulp van zijn vrienden, want hij blijft liever in zijn eigen veilige wereldje. Maar zijn weigering wordt niet geaccepteerd en hij wordt meegesleept naar clubs en zogenaamde ‘speed dating’ bijeenkomsten. Andy’s onhandigheid, de nog veel onhandigere tips van zijn maten en de vreemde vrouwen die zijn pad kruisen staan zijn succes behoorlijk in de weg. Ondertussen wordt hij verliefd op Trish, een vrouw die tegenover zijn werk een eigen zaak heeft. Wil hij daar echt iets van maken, dan zal hij haar op een gegeven moment moeten vertellen dat hij nog maagd is, en daarvoor staat hij doodsangsten uit. Steve Carell geeft uitstekend gestalte aan de onzekere man van veertig. Hij wekt sympathie op voor zijn personage en maakt het makkelijk om met Andy mee te leven. Dit komt onder andere doordat hij zijn rol serieus neemt temidden van alle kolder om hem heen. Overigens wil dat niet zeggen dat hij zelf niet grappig is; sterker nog, zijn serieuze houding levert soms juist hilariteit op. Zo wordt een scène in een dokterspraktijk erg leuk doordat hij tijdens een seksuele voorlichtingssessie voor tieners de meeste serieuze vragen stelt. Voor Carell is dit duidelijk een vooruitgang in zijn carrière, niet alleen omdat hij voor het eerst de hoofdrol speelt, maar ook omdat er uit deze rol meer te halen valt dan uit zijn karikaturale typetjes uit bijvoorbeeld Bruce Almighty, Anchorman en het televisieprogramma The Daily Show. De film zit boordevol grappen en grollen van uiteenlopend niveau. Sommige geintjes slaan de plank volledig mis, maar daar zijn er niet zoveel van. Over het algemeen is de humor in The 40 Year Old Virgin zeer geslaagd. Zelfs een platte scène waarin Andy’s borsthaar wordt verwijderd, is amusant door de onverwachte reacties. Sommige clichés van de romantische komedie passeren aan het eind helaas nog even de revue, maar door de chemie tussen Keener en Carell en de sympathie die hun personages opwekken stoort dat nauwelijks. Uiteindelijk is The 40 Year Old Virgin geen erg hoogstaande of diepgaande komedie, maar wel een verdomt leuke. Daarnaast is de romance aangenaam en lieflijk, en niet eens zo onwaarschijnlijk als gebruikelijk in dit genre. Het hoogtepunt van de film en meteen ook de beste grap is het uitzinnige, verrassende einde, waarmee de film op een hoge noot wordt afgesloten. 3. Middelen. Ik heb deze film bekeken in een gewone bioscoopzaal. Het voelde wel anders omdat het niet hetzelfde was als in Nederland, alles was groter en mooier. De belichting en effecten zijn moeilijk te beoordelen, het is niet zo makkelijk te beoordelen als bijvoorbeeld bij theatervoorstellingen. Het decor was wisselend, er zijn meerdere decors gebruikt voor de film. De ene keer speelde het zich af in het huis van Andy, de andere keer in een nachtclub of op het werk. De kleding paste zich aan de stemming van de scène aan. Bij de scène in de nachtclub droegen de spelers uitgaanskleding en op het werk droegen ze uniformen. Ik vind dat ze de hoofdrolspeler goed gegrimeerd hebben. Hij speelde een klunzige, ietwat saaie 40-er, en door zijn kleding en uitlijk daaraan aan te passen kwam het erg geloofwaardig over. Hij droeg bijvoorbeeld tijdens het fietsten een helmpje dat hem heel kinderlijk maakte, en zijn kapsel was ook niet erg modern. De muziek speelde ook een belangrijke rol in de film. De muziek paste goed bij de sfeer van de scènes. Vooral in de laatste scène van de film is de muziek een zeer belangrijk element. Het eindigt namelijk met een soort videoclip met de hoofdrolspeler als zanger.
4.
Personages
De belangrijkste personage uit de film is Andy ( Steve Carell), de 40 jarige maagd. Hij is een heel apart figuur, met veel eigenaardigheden. Hij lijkt alsof hij nog niet helemaal uit zijn kindertijd is gekomen. Op het gebied van liefde en seksualiteit loopt hij dus erg achter. Hij is erg onzeker, en het lijkt te komen doordat hij nooit enig contact met vrouwen heeft, en zijn leven niet erg spectaculair is. In de loop van het verhaal wordt hij veel zelfverzekerder doordat hij een vrouw ontmoet, en sowieso meer contact heeft met ‘het andere geslacht’.
Er werd gebruik gemaakt van flashbacks. Die werden gebruikt om te laten zien hoe Andy zo ‘bang’ is geworden om contact te leggen met vrouwen.
5.
Thematiek en interpretatie.
Ik denk dat het belangrijkste thema in de film is, blijven proberen en niet opgeven. Dat is dus precies wat er bij Andy is gebeurd. Door de verkeerde ervaringen die hij opliep tijdens de sex is hij uiteindelijk gestopt met proberen. Het is een ietwat vreemd verhaal, maar ik denk dat er achter dat verhaal wel degelijk een boodschap zit.
6.
Cameragebruik en montage
De laatste scène is mij het meest bijgebleven. Dat kwam omdat hij echt hilarisch was. Je ziet hem in bed liggen met zijn vriendin nadat hij dus is ontmaagd. Wanneer ze hem vraagt hoe het was begint hij spontaan ‘Let the sun shine’ te zingen, dit geeft een heel leuk effect en het paste goed bij de humoristische stijl van de film. Na een paar zinnen van het liedje gaat het verder op een andere locatie, een soort hippie-achtig tijdperk waar alle spelers verzameld zijn in witte gewaden. Iedereen begint mee te zingen en het is echt heel erg grappig.
7.
Boeiende werking
Toen ik naar de film ging leek het mij eigenlijk helemaal geen leuk verhaal, echt weer zo’n afgezaagde mannenfilm. Maar na een paar minuten kon ik al niet meer ophouden met lachen. Het zijn de hilarische grappen en de gebeurtenissen in het verhaal die de film boeiend maken. Het is niet een spetterend verhaal, maar het feit dat je er zo om kunt lachen maakt alles weer goed.
Als ik deze film een cijfer zou moeten geven zou dat een 8 zijn, het is geen film voor mensen die gaan voor een goed verhaal en open einden, maar het is echt een aanrader die graag een komische film zien.
Visgif
African Footprint
We will rock you
Destiny’s child
Het Schnitzelparadijs
Jaartal: 2005
Land van herkomst: USA
Hoofdrolspelers: Steve Carell
Genre: Comedy, Drama and Romance 2. Plot Bijna iedereen heeft het gevoel gekend, kent het nog steeds, of zal het gaan kennen: de maagdelijke zenuwen voor de eerste keer. Voor sommigen spelen die zenuwen een grote rol in het leven, voor anderen geldt dat een stuk minder. Andy Stitzer had er in zijn jeugd in elk geval zoveel last van, dat hij na een paar pogingen tot seks zijn inspanningen staakte. Inmiddels is hij veertig jaar oud en seks maakt niet of nauwelijks onderdeel uit van zijn leven. Totdat hij op een avond aan zijn vrienden bekent dat hij nog maagd is. Vanaf dat moment doen zij er van alles aan om hem ontmaagd te krijgen. Dit uitgangspunt had makkelijk een flauwe, grove komedie kunnen opleveren, maar de makers tonen respect en een beetje begrip voor het onderwerp. Hierdoor is deze sekskomedie volwassener dan de meeste genregenoten, op een puberale grap hier en daar na. In eerste instantie heeft Andy helemaal geen behoefte aan de ongevraagde hulp van zijn vrienden, want hij blijft liever in zijn eigen veilige wereldje. Maar zijn weigering wordt niet geaccepteerd en hij wordt meegesleept naar clubs en zogenaamde ‘speed dating’ bijeenkomsten. Andy’s onhandigheid, de nog veel onhandigere tips van zijn maten en de vreemde vrouwen die zijn pad kruisen staan zijn succes behoorlijk in de weg. Ondertussen wordt hij verliefd op Trish, een vrouw die tegenover zijn werk een eigen zaak heeft. Wil hij daar echt iets van maken, dan zal hij haar op een gegeven moment moeten vertellen dat hij nog maagd is, en daarvoor staat hij doodsangsten uit. Steve Carell geeft uitstekend gestalte aan de onzekere man van veertig. Hij wekt sympathie op voor zijn personage en maakt het makkelijk om met Andy mee te leven. Dit komt onder andere doordat hij zijn rol serieus neemt temidden van alle kolder om hem heen. Overigens wil dat niet zeggen dat hij zelf niet grappig is; sterker nog, zijn serieuze houding levert soms juist hilariteit op. Zo wordt een scène in een dokterspraktijk erg leuk doordat hij tijdens een seksuele voorlichtingssessie voor tieners de meeste serieuze vragen stelt. Voor Carell is dit duidelijk een vooruitgang in zijn carrière, niet alleen omdat hij voor het eerst de hoofdrol speelt, maar ook omdat er uit deze rol meer te halen valt dan uit zijn karikaturale typetjes uit bijvoorbeeld Bruce Almighty, Anchorman en het televisieprogramma The Daily Show. De film zit boordevol grappen en grollen van uiteenlopend niveau. Sommige geintjes slaan de plank volledig mis, maar daar zijn er niet zoveel van. Over het algemeen is de humor in The 40 Year Old Virgin zeer geslaagd. Zelfs een platte scène waarin Andy’s borsthaar wordt verwijderd, is amusant door de onverwachte reacties. Sommige clichés van de romantische komedie passeren aan het eind helaas nog even de revue, maar door de chemie tussen Keener en Carell en de sympathie die hun personages opwekken stoort dat nauwelijks. Uiteindelijk is The 40 Year Old Virgin geen erg hoogstaande of diepgaande komedie, maar wel een verdomt leuke. Daarnaast is de romance aangenaam en lieflijk, en niet eens zo onwaarschijnlijk als gebruikelijk in dit genre. Het hoogtepunt van de film en meteen ook de beste grap is het uitzinnige, verrassende einde, waarmee de film op een hoge noot wordt afgesloten. 3. Middelen. Ik heb deze film bekeken in een gewone bioscoopzaal. Het voelde wel anders omdat het niet hetzelfde was als in Nederland, alles was groter en mooier. De belichting en effecten zijn moeilijk te beoordelen, het is niet zo makkelijk te beoordelen als bijvoorbeeld bij theatervoorstellingen. Het decor was wisselend, er zijn meerdere decors gebruikt voor de film. De ene keer speelde het zich af in het huis van Andy, de andere keer in een nachtclub of op het werk. De kleding paste zich aan de stemming van de scène aan. Bij de scène in de nachtclub droegen de spelers uitgaanskleding en op het werk droegen ze uniformen. Ik vind dat ze de hoofdrolspeler goed gegrimeerd hebben. Hij speelde een klunzige, ietwat saaie 40-er, en door zijn kleding en uitlijk daaraan aan te passen kwam het erg geloofwaardig over. Hij droeg bijvoorbeeld tijdens het fietsten een helmpje dat hem heel kinderlijk maakte, en zijn kapsel was ook niet erg modern. De muziek speelde ook een belangrijke rol in de film. De muziek paste goed bij de sfeer van de scènes. Vooral in de laatste scène van de film is de muziek een zeer belangrijk element. Het eindigt namelijk met een soort videoclip met de hoofdrolspeler als zanger.
We will rock you
Destiny’s child
Het Schnitzelparadijs
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden