Leesautobiografie

Leesautobiografie In de kleuterklas zaten we altijd in een kringetje samen met de juffrouw. Dat vond ik het leukste van heel de dag. Want dan ging ze voorlezen. Ik vond het altijd zo fantastisch, want ze praatte altijd met van die rare stemmetjes. Soms zelfs wel om bang van te worden, maar toch fascinerend. Ze las van alles voor, sprookjes, maar ook boeken van Carry Slee. ‘Iris en Michiel’, die verhalen vond ik echt prachtig. Ook was ik dol op de verhalen van Annie M.G. Schmidt, zoals ‘Pluk van de petteflet’, ‘Jip en Janneke’ en ‘Otje’. Thuis had ik toen ook al boekjes. Ik kon toen nog niet lezen, dus bedacht ik gewoon mijn eigen verhaal bij de plaatjes. Bij de boeken van Dribbel bijvoorbeeld (geschreven door Eric Hill). Als ik het verhaaltje al had gehoord, probeerde ik het dan ook voor te lezen. In groep 3 begon het, je moest zelf leren lezen. Het begon heel simpel, gewoon losse woordjes van 1 lettergreep. De eerste woordjes die ik had geleerd waren maan, roos, vis. In groep vier moesten we in groepjes, onder begeleiding van een moeder een verhaaltje lezen. Ieder om de buurt een stukje. Ik was blij dat ik later in een hoger niveau zat, want dan mocht ik eindelijk zelfstandig gaan lezen. Alleen de boeken op school vond ik meestal niet zo leuk. Het waren vaak fantasieboeken. Die spaken (spreken) me niet aan. Ik hield meer van verhalen die echt gebeurd konden zijn. Ik was blij toen ik naar de bibliobus mocht. Zoveel leuke boeken, zoveel keus. Elke week haalde ik een stuk of 3 boeken en las ze meestal ook in één ruk uit. Je moest ook van elk boek wat je gelezen had een klein verslag maken, inclusief een mooie tekening. In groep 4 deed ik mijn communie. Ik kreeg toen van iemand een leesboek, genaamd “Balletclub de Zwaantjes” (Yolanda Edens). Het boek vond ik zo leuk, dat ik de andere boeken uit deze serie ook heb gelezen. Ik was bezig met mijn verlanglijstje voor sinterklaas, ik zat in groep. Ik wilde een boek hebben voor sinterklaas, maar wist niet welke. Dus schreef ik gewoon op ‘een leuk boek’. Ik kreeg toen het boek van ‘De Olijke Tweeling’ van Aja Peters. Ik was zo weg van dit boek. Een deel van mijn geld wat ik bijvoorbeeld kreeg voor mijn verjaardag, ging op aan deze serie boeken. Ik heb er een stuk of 10. De andere boeken van de serie heb ik wel allemaal gelezen. De boeken gingen over een tweeling, Ellis en Thelma Bongers. In elk boek beleefde ze wel een ander avontuur. Ze kwamen in grappige situaties, waar ik gewoon hardop om moest lachen. Ik vond plaatjes in een boek ook helemaal niet belangrijk meer. Eerst wel, want dan was het boek sneller uit. Maar later interesseerde mij dat helemaal niks meer. Vooral niet als het een leuk boek was, dan mocht het van mij wel eeuwig duren. De boeken van ‘Hotel Rozebottel’ (Marjo Roeven) vond ik ook leuke boeken. Het gaat over een hotel waar een groep vriendinnen van alles mee maakt. Al deze 3 series hebben een aantal dingen met elkaar gemeen. Het gaat in alle boeken over een groepje meiden die heel veel avonturen mee maken. Meestal 1 breed onderwerp in het geheel, onderverdeeld in kleine avontuurtjes. Ik las de boeken van Jacques Vriens meestal op school. Dat vond ik ook super mooie boeken. Het ging ook over de realiteit op school. Ik houd wel van realistische boeken. Vanaf het begin dat ik zelfstandig mocht gaan lezen op school. Maar nu eigenlijk nog steeds. Begin groep acht kwam ik in aanraking met de boeken van Carry Slee. Ik las het boek ‘Spijt’. Ik vond het heel mooi geschreven, zo realistisch. Ik zag ook dat er bij mij op school gepest werd. En zag dus ook hoe erg het uit de hand kon lopen. Omdat ik dit boek zo mooi vond wilde ik ook andere boeken van Carry Slee gaan lezen. Dit zijn er een aantal die ik ook heb gelezen: Paniek
Pijnstillers

Razend
Afblijven
Kappen
Omdat het eind groep acht was, toen ik het boek ‘Spijt’ las ging ik in de eerste verder met deze boeken. Ook begin de tweede was ik nog gek van deze schrijfster. Maar ook de boeken van Anke de Vries vond ik erg mooi en realistisch geschreven. Ik maakte eigenlijk een soort overstapje van Carry Slee naar Anke de Vries. Medeplichtig, Opstand en Blauwe plekken heb ik gelezen. Het zijn echt van die typische boeken voor pubers. Waar zij ook mee te maken kunnen hebben. Het boek Hasse Simonsdochter (Thea Beckman) heb ik gelezen ivm een project op school. Ik vond het zoveel mooier als andere boeken die ik gelezen had. Het ging niet heel de tijd over kinderen van onze leeftijd. Wel kwam er liefde in voor. (Wat ik best wel belangrijk vind in een boek. Omdat je toch vaak over de dingen waarvan je van houd wil lezen.) In klas 3 beland heb ik weer 2 boeken gelezen. Die totaal niet op de vorige beschreven boeken leken. ‘Turks Fruit’ (Jan Wolkers) en ‘De passievrucht’ (Karel Glastra van Loon). Turks Fruit ging over Eric en Olga die elkaar ontmoette tijdens het liften. Troffen elkaar toevallig op een kermis en begonnen later een relatie. Door de moeder van Olga is de relatie eigenlijk kapot gaan. Olga lag een poos later in het ziekenhuis met een hersentumor. Na een jaar stief ze. In de passievrucht kwam Armin erachter dat Bo, zijn zoon, zijn zoon niet kon zijn. Omdat hij onvruchtbaar was. Hij gaat dus eigenlijk naar een zoektocht naar de echte vader. Ik merk wel dat hoe ouder ik word, dat ik mijn interesses toch ook niet stil blijven staan. Eerst hield ik van die echte meiden verhalen. Daarna boeken met als hoofdpersonen pubers. En nou ben ik bij volwassen aangekomen. Maar toch heb ik realistische boeken altijd al leuk gevonden. Eigenlijk heb ik voor de rest niet zo heel veel eisen aan boeken. De boeken die ik vorig jaar las (Turks Fruit, De passievrucht) behoren echt tot mijn favoriete boeken. Dus die genre wil ik graag blijven lezen. Serieuze boeken, waar liefde ook aan de orde komt. Daarom denk ik dat mijn smaak een beetje blijft hangen.