De romeinen: Gezin en huwelijk

Gezin en huwelijk Het gezin De Romeinen vonden het gezin altijd heel belangrijk. Het bestond meestal uit een man, een vrouw, en één of meer kinderen, net als bij ons. Ze noemden het gezin familie. Naast de gewone familie hadden de rijke Romeinen in een gezin ook vaak slaven. Deze slaven hoorden bij het gezin, en werden vaak heel goed behandeld. Ze deden meestal gewoon het huishouden, hielden de tuin bij, of werkten op de landerijen van de heer. Daardoor hadden de meeste Romeinen weinig te doen om het huis, zodat ze zich met andere dingen bezig konden houden. Sommige gezinnen hadden huisdieren. Eerst was dit nog niet zo heel erg populair, maar naarmate het Romeinse rijk verder vorderde waren er steeds meer gezinnen met huisdieren. Dit waren meestal honden, inclusief de nu bekende bordjes met ‘Pas op voor de hond’ erop. Aan het hoofd van het gezin stond de man. Hij had veel te zeggen, en de vrouw en kinderen moesten hem gehoorzamen. De mannen waren degenen die werk hadden. De gewone Romeinse man werkte vaak in de ambacht, zoals bijvoorbeeld koopman. De rijkere Romeinse mannen echter bekleedden vaak hogere functies, bijv. in de senaat. De vrouwen moesten voor de kinderen zorgen en een goede echtgenote zijn. Ze moesten doen wat hun mannen hen opdroegen. De minder rijke vrouwen moesten het huishouden doen en de moestuin bijhouden, voor de huisdieren zorgen, wol spinnen en kleding maken (en natuurlijk hielpen ze soms hun man met ‘bepaalde dingen.’). De rijkere vrouwen hadden voor al deze dingen slavinnen die ze opdrachten konden geven. Er waren maar weinig beroepen voor een vrouw. Ze konden priesteres, kapster, of arts worden, maar de meeste Romeinse vrouwen bleven altijd lekker thuis. Veel van de kinderen uit arme gezinnen werden vaak als slaaf geboren. Jongens kregen na 9 dagen een naam, meisjes na 8 dagen. Als het een jongen was kreeg hij meestal de naam van zijn vader. Als het een meisje was, kreeg ze meestal de naam van haar vader, eindigend op een ‘a.’ Als haar vader dus bijvoorbeeld Amulius heette, heette zij Amulia. Sommige kinderen moesten hun moeder helpen met werken. Enkele kinderen uit rijkere gezinnen gingen naar school. Ze kregen dan thuis les van hun vader of een slaaf, meestal een Griekse. De meesten bleven net als de vrouwen gewoon thuis, of gingen met soms met hun vader mee naar het werk, als die vader bijvoorbeeld een timmerman was. De kinderen speelden veel spelletjes die wij nu ook nog spelen, zoals haasje-over, tikkertje, hinkelen, met poppen spelen, blokken bouwen, vliegeren, verstoppertje en schommelen. Mannen droegen meestal een simpele, witte tunica. Bij de rijkere mannen was deze vaak versierd, bijv. met laagjes bladgoud. Ringen waren verder de enige sieraden die de gemiddelde Romeinse man droeg. Met deze ringen werden goede manieren uitgedrukt. 1 ring betekende dat de drager gewone goede manieren had. Natuurlijk deden er wel een paar mannen aan extra goede manieren, en die droegen 2 tot wel 16 ringen. Haarstijlen veranderden vaak met de tijd. In het begin van de Romeinse tijd hadden de Romeinen lang haar en baarden. Narmate de tijd vorderde, begonnen ze de baarden en lange haren af te scheren, en hadden ze een tijd lang korte haren en heel korte of geen baarden. Maar toen ook die tijd langzaam voorbij ging, begonnen de Romeinen weer baarden te kweken en lieten ze hun haar weer groeien. De Romeinse vrouwen droegen net als de mannen tunica’s. Daarnaast hielden de rijkere vrouwen er heel erg van zichzelf op te maken en te versieren met oorbellen, kettingen, armbanden, en ringen. Parels waren zeer geliefd. Ook verfden ze soms hun haar met een primitief mengsel van kleurstoffen, meestal in een rood – gouden kleur. Als dat niet lukte gebruikten ze ook pruiken om hun haar er goed uit te laten zien. Soms rechtop, met pieken, (net als de punkers van tegenwoordig) of sterk krullend, met versierde haarspelden.Het schoeisel was van leer gemaakt, maar in huis droegen de vrouwen, net als de mannen, doodgewone sandalen. De kinderen droegen, hoe verrassend, tunica’s, die tot hun knieën reikte. Bij jongens was deze enigszins versierd, als teken dat ze nog niet echt bij de burgergemeenschap hoorden, maar als ze 16 of 17 jaar waren hoorden ze bij de burgers, en waren ze volwassen. Vooral in de steden was dat een groot feest. Op zijn 16e of 17e verjaardag deed de jongen zijn kindertunica uit, en een gewone tunica aan, door zijn vader aangegeven. De nieuwe Romein werd de hele dag gevierd, en de avond werd afgesloten met een groot feestmaal. De meisjes droegen een speciale tunica, die ze aanmoesten als ze naar buiten gingen. Deze reikte tot de enkels, en moest voorkomen dat de meisjes zich erg vuil maakten. De Romeinse kinderen droegen allemaal een speciaal medaillon om hun nek, dat ze al gekregen hadden vanaf hun geboorte. Er zat een amulet in dat ze moest beschermen tegen het kwaad. Het werd gedragen om de nek, met een koordje of een ketting. Meisjes droegen het medaillon tot hun huwelijksdag, waarop het medaillon opzij werd gezet bij alles dat deel uitmaakte van haar jeugd, zoals haar speelgoed. Jongens droegen hun medaillon tot ze volwassen waren. Maar de medaillons van jongens werden altijd zorgvuldig bewaard. Een jongen moest soms zijn medaillon opnieuw dragen, bijvoorbeeld als hij succesvol was geworden in het leger, en een briljante generaal was geworden. Tijdens zijn triomftocht moest hij het medaillon opnieuw dragen, om zich te beschermen tegen de jaloezie van de mensen of de goden. Het huwelijk De eerste 500 jaar in de Romeinse tijd was het begrip ‘scheiden’ totaal onbekend. Daardoor was trouwen dus een hele toestand. De bruid was meestal 14 jaar, en de bruidegom 25 tot wel 30 jaar oud. Eén nacht voor het huwelijk gaf de bruidegom haar medaillon aan haar vader, en haar speelgoed gaf ze weg aan haar familie. Ze trok haar trouwjurk aan, om te kijken of hij wel goed paste. De trouwjurk was een speciale soort tunica, die tot haar voeten reikte en op een heel speciale manier was geweven. In de ochtend van haar trouwdag werd de bruid omgekleed door haar moeder. Het belangrijkste onderdeel aanhaar kleren was een soort riem, o,m har onderlichaam heen gebonden in ‘de knoop van Hercules.’ (Hercules was de god van het getrouwde leven) Alleen haar toekomstige man mocht deze losmaken. Over haar ‘trouwtunica’ droeg ze een sluier. Deze was gekleurd in de kleuren van vuur. De sluier was aan de bovenkant versierd met een bloemenkrans, die de bruid zelf moest maken. Als de familie het kon betalen, kwam er ook nog een trouwring. Deze werd altijd gedragen op de middelvinger op de rechterhand, want de Romeinen geloofden dat de zenuwen van deze vinger rechtstreeks naar het hart liepen. De bruid nam ook geschenken mee, zoveel de familie maar kon betalen en missen. Meestal waren dit slaven, kleren, juwelen, of alledaagse voorwerpen, bijvoorbeeld pannen of meubels. Op een Romeinse bruiloft moesten de bruid en de bruidegom duidelijk instemmen met het huwelijk, en er moest een vrij vast ritueel uitgevoerd worden, dat was verplicht. De rest mochten de families zelf erbij bedenken. De bruiloft werd meestal in huis bij de vader van de bruid gehouden. Er waren altijd veel gasten, want er moesten getuigen aanwezig zijn bij de bruiloft, anders was deze ‘ongeldig.’ De bruid en de bruidegom moesten voor een priester gaan staan, hand in hand. Door hand in hand te lopen met de bruidegom had de bruid in feite al ingestemd met het huwelijk. Nu moest ze weer instemmen met het huwelijk, door dat tegen het publiek te zeggen. De Romeinen deden dit met een kort lied, met de woorden: “Quando tu Gaius, ego Gaia.” Hierna ging de bruid naast de bruidegom zitten, met hun gezichten in de richting van een altaar. Er werd een offer gehouden aan Iupiter, de oppergod. Het offer bestond uit een soort taart. Zodra het offer voltooid was, aten de bruid en bruidegom de rest van de taart samen op, als teken dat ze nu getrouwd waren. Daarna werden ze uitbundig gefeliciteerd door de gasten. Na de bruiloftsceremonie was er meestal een groot feestmaal in het huis van de bruid of soms de bruidegom. Het werd beëindigd met het uitdelen van de bruiloftstaart, zoals wij dat nu ook nog doen.