Ik begon op een openbare basisschool; een school zonder God, Jezus en gebeden. Toen ik klein was, was geloof een fantasie, God was een grote onzichtbare man, en Jezus een goed mens dat ooit bestaan had. Ik hoorde af en toe wel iets over Bijbelverhalen, maar als ik iemand vroeg of God bestond was het antwoord een lichtspottend ‘nee’, alsof ik naar de Kerstman vroeg.

Sinterklaas bestond wel.

Grappige ritueeltjes
Op mijn achtste verhuisde ik, en vanaf dat moment genoot ik katholiek onderwijs. De meeste kinderen van mijn klas waren gelovig opgevoed. Op school moesten we twee keer per dag het Onze Vader bidden. Ik vond het leuk om dat gebed uit mijn hoofd te leren; het was een grappig ritueeltje voor de aanvang van de lessen, al wist ik niet waar het over ging. Ik vierde advent, zong in de kerk als kinderen hun communie of vormsel deden. Ik nam hosties onbegrijpend en ongemakkelijk aan, ik had geen flauw idee dat ik het lichaam van Jezus aan het eten was. Geloven deed ik niet; ik luisterde net zo naar de Bijbelverhalen als naar verhaaltjes van Annie M.G. Schmidt.  

Geloven?
Op de middelbare school hield ik me niet met de Bijbel bezig, dat vond ik onnodig. Op mijn vijftiende startte ik mijn boekenverzameling en ik vond dat er een bijbel in mijn kast hoorde. Ik kocht een negentiende-eeuwse exemplaar, die ik niet las om beschadiging te voorkomen. En nu studeer ik Kunstgeschiedenis en moet ik middeleeuwse kunst kunnen begrijpen. Mijn docent adviseerde een kinderbijbel te kopen ‘om de highlights te kennen’.  Ik lees hem. Vele puzzelstukjes godsdienst waar ik ooit mee speelde, vallen opeens in elkaar. De Bijbel is interessant, maar geloven doe ik nog steeds niet.

Ook niet in Sinterklaas.