Ich spreche kein Deutsch
Ben je zenuwachtig?
Een vraag gesteld door de docente, waarbij ik binnen 5 minuten mijn mondeling moet houden. Ik tril als een rietje, de persoon voor mij kwam huilend het lokaal uit en mijn Duitse woordenschat is zo groot als een gedopte pinda.
Zenuwachtig? Wie? Ik? Nee hoor, dat lijkt maar zo.
Gehen mit die Banane
Twintig minuten gaat deze hel duren. Maar ik moet en zal de eindstreep halen. Want hierna hoef ik NOOIT meer duits te spreken. Voordat ik het lokaal binnenstap lees ik nog snel de Viel Glück-Wunsch smsjes door, in de hoop daar een beetje Deutsche Kraft uit te putten. Nog een keer diep in en uitademen, en dan: gaan met die banaan!
De docente deelt even mee dat niet iedereen huilend het lokaal verlaat, en dat het goed gaat komen. Dat vind ik makkelijk gesproken: Zij is de docente: Zij kan wél Duits spreken. Dan komt het gevreesde zinnetje: Sollen wir jetzt anfangen? Ik mag een poging tot voorlezen wagen.
Slachter slacht sein Daum
Daarna moet ik vertellen wat er in een voor mij neergelegd stripverhaal gebeurt... Maar so einfach ist es wirklich nicht: Leg jij maar eens even in het Duits uit dat een slager tijdens het in stukjes snijden van een geslacht varken, zijn duim ook per ongeluk in mootjes hakt. En om het even makkelijk te maken, gaat de hond er mee aan de wandel, denkende dat het een bot is. Natuurlijk begraaft hij de duim, komt de politie het opgraven en zetten ze in het ziekenhuis die Daum er wieder an.
Maar vertel eens: Hoe groot is de kans dat je deze situatie in het echt meemaakt? Laat staan dat je in Duitsland bent, op het moment dat dit allemaal plaatsvindt.
Ich spreche Deutsch
Verder volgt er nog een stripje over schaatsen, klunen en elfstedentochten (Zie dan maar eens op het Duitse woord voor schaats te komen...). Moet ik mijn mening geven over een Duitse film (schön...), vertellen wat ik na mijn examen ga doen (alles behalve Duits spreken) en uitleggen waarom een goede opvoeding onmogelijk is (jeugd valt niet op te voeden...). Und das war es.
Met een dikke 6,8 en een grijns op mijn gezicht van hier tot aan Berlijn en weer terug, verlaat ik het lokaal. Voortaan is de enige Duitse zin die ik ooit nog ga gebruiken: 'Ich spreche kein Deutsch'.
Studenten Joes, Tess en Annemoon zijn terug en bespreken alles wat jij wilt weten over het studentenleven. Ze hebben het onder andere over lentekriebels, studeren, backpacken, porno kijken, datediners, overthinken, break-ups en nog veel meer. Vanaf nu te luisteren via Spotify en andere podcast-apps!
