Feitelijke gegevens over het boek
Verschijningsdatum 1e druk: april 2009
Gebruikte druk: 2e (mei 2010)
Aantal bladzijden: 175
Uitgeverij: Van Halewijck (België)

Beschrijving van de cover
Op de cover staat een afbeelding van oorlogsgraven. Dat is toepasselijk, omdat het verhaal zich afspeelt tegen de 90e herdenking van de Eerste Wereldoorlog in het Belgische Ieper.

Genre
Op de kaft van “De minzame moordenaar” staat literaire thriller. Toch is er sprake van een heel ander type thriller dan we in Nederland gewend zijn.(de testosteron – of juiste oestrogeenthrillers) Het is ook geen “whodunit”, maar een “whydunit.” Het boek zou aan mijn aandacht ontgaan zijn, ware het niet dat het op 1 juni 2010 bekroond werd met de Gouden Strop 2010 voor het Spannendste boek van het haar. Ook krijg het de Schaduwprijs 2100 voor het beste Spannende Debuut.

De flaptekst
Onder leiding van teamchef Cindy Steen onderzoekt de gerechtelijke politie van Ieper drie moorden. Het team klampt zich vast aan één wankel spoor. Enkel rechercheur Philip Rondelez weet dat het spoor zo dood is als de slachtoffers...

Rondelez heeft het zelf niet zo gewild. Drie jaar geleden was hij een gewone man met gewone verlangens. Tot een noodlottige gebeurtenis hem een keuze deed maken waarvan geen weg terug is. Nu wil hij stoppen met moorden, maar kan hij dat ook? Kan hij weerstaan aan de woede die hem elke dag overvalt? En kan hij een onschuldige laten opdraaien voor zijn misdaden?

'De minzame moordenaar' voert je mee in de gebroken denkwereld van een serial killer. Tegen de achtergrond van het met oorlogsgraven bezaaide Ieper beleef je geen zoektocht naar een dader, maar de radicale zoektocht naar gerechtigheid van een gekwetste man, gevangen in een dodelijke mix van liefde en woede. Een moordenaar voor wie je onvermijdelijk sympathie begint te voelen.

Uit het juryrapport van De Gouden Strop
Op 1 juni werd het boek van Dehouck bekroond met De Gouden Strop. Uit het juryrapport citeer ik:

In dit boek is de moordenaar een sympathieke rechercheur, die seriemoordenaar wordt om redenen die de lezer een koud hart bezorgen. Een onvervalste whydunnit.
De minzame moordenaar is verrassend van opzet, compact en kundig geschreven, met geslaagde couleur locale van het Vlaamse stadje Ieper. Dat we vanaf het begin al weten wie de dader is, doet geenszins afbreuk aan de beklemmende spanning van het verhaal –ook doordat de lezer zich gaandeweg steeds beter kan inleven in de beweegredenen van de hoofdpersoon.
Een debuut dat meteen meesterschap bewijst, hetgeen door de jury van de Schaduwprijs werd bevestigd.

Ook won het boek “De Schaduwprijs 2010 voor het beste Spannende debuut.
Het Juryrapport van de Schaduwprijs: Hoe wordt een sympathieke politieagent geloofwaardig een sympathieke seriemoordenaar? Tegen de achtergrond van het met oorlogsgraven bezaaide Ieper, geeft de Vlaamse stilist Bram Dehouck in zijn fictiedebuut De minzame moordenaar het antwoord.
Met krachtige en prachtige, soms bijna poëtische volzinnen en metaforen, weet deze debutant zelfs aan de genreclichés een verrassende nieuwe inhoud te geven. De minzame moordenaar is voor de fijnproevers, een klassieke en originele psychologische thriller, compleet met een schokkend, even verrassend als passend slot.

Op www.crimezone.nl een verslag van de uitreiking Verbijsterd’, is het heel juiste woord dat Vlaming Bram Dehouck bezigt wanneer presentatrice Isolde Hallensleben hem in een bomvolle grote zaal van de Melkweg in Amsterdam een eerste reactie ontlokt op het winnen van de Gouden Strop 2010.
Hij oogt bescheiden, kijkt wat minnetjes, een lach kan er nauwelijks af, maar hij reageert gevat genoeg. “Ik wist niet dat het om een comedieprijs ging, hier”, zegt hij, daarbij inhakend op de lollige opmerkingen van de andere vier, kort daarvoor nog mede-genomineerden: landgenoot Hans Declercq, ook nog een nieuwkomer, Lieneke Dijkzeul, Carla de Jong en routinier René Appel (elfde voordracht, twee keer eerder gelauwerd).´

Met De minzame moordenaar heeft Dehouck dinsdagavond (1 juni) een unieke prestatie geleverd. Wat ongemakkelijk, lijkt het wel, krijgt hij eerst de Schaduwprijs 2010 voor zijn debuut in het misdaadgenre: een litho met het silhouet van de speurneus die een hoofdrol speelde in de boeken van Havank. En toch ook de schrijver die zowat aan het het begin stond van de Nederlandse ‘crime’. Bij de onderscheiding hoort een bedrag van 1000 euro. Dehouck zegt al heel blij te zijn met die bekroning en daardoor zelf een beetje in de schaduw te kunnen staan op deze avond.
Maar dat is hem niet gegund, nog geen half uur nadat hij uit handen van Marion Pauw, zelf winnaar van de vorige winnaar van de Gouden Strop (10.000 euro), de Schaduw heeft gekregen, staat hij opnieuw in het zonnetje. Uit de mond van juryvoorzitter Koos Postema, verneemt hij – omfloerst met veel loftuitingen – dat hij de Gouden Strop 2010 heeft gewonnen met zijn debuut. Een unicum in de historie van een kwart eeuw GS – nu voor de 23ste keer uitgereikt.

Opdracht
Er is geen opdracht


Motto
Het boek lijkt een motto te hebben. Het zijn enkele regels die later in het boek terugkeren en die gaan over de gedachte die de hoofdpersoon heeft, wanneer hij denkt aan de dader van het ongeval waarbij zijn vriendin Sanne was betrokken. Hij vertelt hoe hij elke dag bloedig wraak wil nemen op die man.
Het boek is verdeeld in vier delen en elk deel heeft ook een motto. Zie daarvoor de structuur.

Samenvatting van de inhoud
Deel 1
In Ieper is een nieuwe moord gepleegd : er zijn weer messen geplant in het lichaam van een man, ene Gilbert Vermoer. Het is de derde moord in een rijtje. Er is een onderzoeksteam op gezet. De teamchef is de aantrekkelijke Cindy Steens. Bij haar is aanwezig de hoofdinspecteur Philip Rondelez, die meteen in dit deel bekend maakt dat hij de dader is. Een maand geleden had de dode man hem roekeloos hard ingehaald.
Steens haalt er een forensisch psycholoog bij. Ze geeft een profielschets van de dader: het moet een eenzame man zijn. Voor de vorm vraagt Philip tijdens de informatieronde of de dader ook een vrouw kan zijn. Philip vertelt in dit deel over de manier waarop hij de moorden heeft gepleegd. Hij heeft bij de slachtoffers aangebeld en zijn politiepenning laten zien, waarna hij ze met messteken om het leven heeft gebracht.
Aan het einde van deel 1 wordt hij gebeld door een collega Vandedromme, die aangeeft dat er goed nieuws is en dat Philip naar het bureau moet komen.

Deel 2
Bunny, de plaatselijke exploitant van pornosites en verhuurder van callgirls (Sally) is verdacht. De link tussen de drie slachtoffers is namelijk dat ze gebruik hebben gemaakt van de callgirl. Het zijn allen mannen die geen relatie hebben, eenzaam zijn en in grote auto’s razen. Omdat binnenkort de 90e verjaardag van de vrede van de Eerste Wereldoorlog in Ieper moet worden herdacht, waarvoor vele beroemdheden zijn uitgenodigd, moet de dader voor die tijd gepakt zijn. Bunny moet worden opgepakt, maar door een hatelijke opmerking van Vandedromme wordt hij boos en breekt de arm van de agent.
Met Steens praat Philip in een kroeg over haar echtelijke ruzies. Wouter, haar man en leraar in Ieper, wil graag kinderen, maar zij niet. Philip gaat naar huis en denkt aan het moment van drie jaar geleden toen Vandedromme bij hem aan de deur kwam om hem te vertellen dat Sanne was omgekomen. Philip wil een korte vakantie hebben.


Deel 3
Cindy Steen komt na een week van zijn vakantie vragen of ze een nacht bij Philip mag doorbrengen voordat ze teruggaat naar haar Wouter. Ze wil het nog een keer proberen. Ze drinken veel witte wijn en het lijkt er even op alsof er die nacht misschien iets moois kan ontstaan. Ze praten over de dader van de moorden en over haar weigering kinderen te nemen.
Wanneer hij in bed ligt, denkt Philip aan de dag dat hij Sanne leerde kennen. Het was op 11 november 1998, toen ze hem een flyer uitreikte over een vredesfeest. Ze had een heerlijke parfumgeur. Ze gingen wat drinken: zij was 19 en hij 26, Sanne was studente geschiedenis en
door haar leeftijd enigszins links georiënteerd . Toch gingen ze samenwonen: ze was heel lief. Philip bezoekt met haar altijd haar eenvoudige ouders die wel trots zijn op hun drie dochters.
Drie jaar geleden wilde Sanne op haar verjaardag een zwangerschapstest halen (ze is twee weken over tijd) en ze was nooit meer teruggekomen. Vandedromme komt even later vertellen dat een sukkel haar heeft doodgereden. De straf ervoor opgelegd is heel gering. Philip is woedend. Hij komt de man alweer in het dorp Boezinge tegen.
De volgende morgen brengt hij Cindy weg. Ze worden ingehaald door een ontzettend hard rijdende Alfa Romeo. Cindy is woest en wil erachter aan. Philip heeft andere plannen.

Deel 4
Philip gaat meteen wraak nemen op Hollebeke, de hard rijdende homoseksueel die achteraf woont. Hij heeft het kenteken van de Alfa Romeo in het registratiesysteem opgezicht en probeert op dezelfde manier Hollebeke te vermoorden. Hij kan zijn woede toch niet bedwingen. Maar het gaat allemaal mis. De man verzet zich hevig en ook Philip loopt klappen en schade op. Hij steekt de man tenslotte in de fik, maar ziet in zijn autospiegel dat hij toegetakeld is. Hij kan zo niet gaan werken.

Hij belt Cindy: die vertelt hem dat er een nieuwe moord gepleegd is en dat Bunny nu dus eigenlijk vrij uit gaat. Ze ziet een link met mannen en snelle auto’s. Philip wil het uit haar hoofd praten. Dat lukt niet goed en hij beseftnu dat hij de kans loopt tegen de lamp te lopen en dat hij schande over het politieteam zal brengen. Hij wil zich nu nog op de dader van Sannes ongeluk wreken. Ook bezoekt hij nog een keer zijn schoonmoeder, de eenvoudige vrouw die hem vraagt waarom hij zo is toegetakeld: zijn tanden zitten los en zijn oog zit dicht. Ook zij brengt Bunny en de 11e november ter sprake. Philip droomt die nacht heel slecht over Sanne en zijn arrestatie.


Hij belt op 11 november 2008 Cindy en bekent haar alle moorden. Hij kondigt de dood van Dave Boudry aan. Die wil hij doodrijden, maar omdat de winkels vanwege het feest dicht zijn, doet deze Dave niet wat hij anders elke dag doet. Hij achtervolgt hem nu met de auto en wil hem in water rijden. Dat lukt na enkele pogingen. De ultieme wraak is nu toch gepleegd.
Maar hij verliest zelf de macht over het stuurt en rijdt vol op een kind op een fietsje. Tragisch natuurlijk., dat hij nu zelf iemand dood rijdt, waarvoor hij alle alle moorden heeft gepleegd. Dat geeft het zinloze van zijn daden weer. Dan rijdt hij zelf ook de gracht in. De wagen zinkt. Dan verschijnt Sanne voor zijn geestesoog. Hij ruikt haar lekkere parfumgeur van toen.
Ze ziet de Winnie de Poeh-beer die naast hem zit en zegt dat de beer (die ze zelf op de kermis heeft geschoten) voor hun kind is. M.a.w. na de dood van Philip worden ze met elkaar herenigd.

Titelverklaring
De titel is eenvoudig te verklaren. Hoewel Philip een seriemoordenaar is, wordt in het verhaal uit de doeken gedaan waarom hij tot die daden is gekomen. Het wordt voor de lezer begrijpelijk gemaakt waarom hij wraak wil. De dader wordt daardoor sympathiek (minzaam)

Structuur
Er zijn vier delen in de roman die weer worden onderverdeeld in genummerde hoofdstukken. Elk deel heeft een toepasselijk motto.

Deel I : 5 hoofdstukken
Motto I was an ordinary man with an ordinary desire. van Bloc Party.
Dat motto geldt voor de hoofdfiguur, die een gewone man met een gewoon verlangen is: gelukkig worden met vrouw en kind)

Deel 2: 4 hoofdstukken
Motto: I can feel a change in fortune ( Simon Webbe) In dit hoofdstuk wordt verteld over een verandering in geluk. Het eindigt namelijk met de aankondiging van de dood van Sanne door een collega van Philip.

Deel 3: 5 hoofdstukken

Motto” All I want is the past (Beirut) In dit deel wordt voornamelijk uitgelegd hoe Philip met Sanne kennis maakte. Het is duidelijk dat hij haar graag terug wil. Hij wil terug naar het verleden.

Deel 4: 6 hoofdstukken.
Motto When the times comes, you ‘re no longer there.
Fall down to my knees, begin my nightmare. (Editors)
Philip beleeft in zijn droom/nachtmerrie hoe hij gearresteerd gaat worden. Het is een vooruitwijzing naar het onverwachte einde.

Perspectief
Verteller is de 36-jarige hoofdinspecteur van politie in Ieper, Philip Rondelez. Hij vertelt in de ik-vorm in d e o.t.t. Op die manier kan hij het moment tot aan zijn dood en de hereniging met Sanne beschrijven.
De eerste kennismaking met Sanne en de moorden op de drie mannen zijn in de o.v.t. beschreven. Het zij in feite flashbacks.

De tijdlagen van het verhaal
De ultieme daad/wraak vindt plaats op 11 november 2008 (de 90e herdenking van de Eerste Wereldoorlog in Ieper.)

Tien jaar ervoor heeft Philip zijn vriendin Sanne leren kennen, die hem een flyer van de vredesbeweging uitdeelde. Drie jaar geleden (2005) heeft een onverlaat Sanne doodgereden.
Het gehele verhaal omvat dus een tijdslijn van 1998-2008.

Het decor van de handeling
Ieper, de beroemde Belgische plaats die met de Eerste Wereldoorlog en de herdenking ervan te maken heeft, is op de achtergrond van het verhaal aanwezig. In 1998 ontmoet Philip er Sanne voor het eerst en op de dag van de herdenking neemt hij wraak voor haar dood. Het zinloze van de acties van Philip (o.a. de dood van kleine kind aan het einde) wordt door het decor ondersteund vanwege de zinloze dood van de duizenden Britten en Duitsers tijdens de beruchte loopgravenoorlog.

Uitgewerkte thematiek
Eigenlijk is het thema voor deze thriller heel eenvoudig. Wraak. In het verhaal wordt beschreven hoe een gewone, eerzame politie-inspecteur van de kook raakt wanneer zijn pril geluk met de leuke vrouw Sanne door een stom ongeval wordt verstoord. Ze was op weg naar de apotheek om een test te kopen om te kijken of ze zwanger was en ze wordt van de weg gereden. Philip zint op wraak en doet dat in eerste instantie niet meteen op de dader, maar ook op andere mannen die onverantwoord en te hard rijden. In het politieregister zoekt hij hun adressen op en hij neemt ze alle drie te grazen. Het gaat fout als hij een vierde slachtoffer maakt, terwijl een opgepakte seksexploitant dan al vast zit. Hij voelt zich in het nauw gedreven en hij ziet maar één kans om zich nog te redden en de ultieme wraak op 11 november 2008 te voltrekken. Daarbij rijdt hij noodlottigerwijs zelf een kind dood en hij komt in de gracht terecht, waar hij een verdrinkingsdood sterft. Zijn dode geliefde Sanne wacht hem op. Het boek gaat dus eigenlijk over liefde en wraak.

Beoordeling scholieren.com
“De minzame moordenaar” is een mooi verhaal.Vreemd genoeg vind ik het zelf meer een roman dan een thriller. In het begin wordt namelijk al duidelijk wie de dader is en je bent dus als lezer verder alleen nog maar nieuwsgierig waarom hij dat gedaan heeft en hoe het met hem zal aflopen. Dat levert wel een spannend verhaal op, maar m.i. is het niet het Spannendste boek van 2009/2010. Wel ben ik het met de inhoud van het juryrapport eens dat er in het afgelopen veel slechte boeken als thriller zijn verkocht en dat uitgeverijen en redacteuren wel eens beter mogen opletten bij een publicatie (de boeken zijn veel te dik, de schrijvers bezitten onvoldoende kwaliteiten, het verhaal zit vol clichés en er zijn vaak slordigheden in de uitwerking van d eplots)

Dehouck daarentegen bezit onmiskenbare literaire kwaliteiten. Het boek is dan ook gewoon een goed geconstrueerde roman. Voor een debuut ook nog eens mooi geschreven met sterke metaforen en vlotte dialogen. Het verhaal heeft een sterk symbolisch en noodlottig einde.


Het boek is een absolute aanrader voor scholieren van alle eindexamenniveaus.
De amusementswaarde voor hen is een 8, het boek is overzichtelijk en dun (altijd fijn voor scholieren) er zijn geen onnodige uitweidingen. De literaire beoordeling op onze scholieren.com lijst is 2 punten.

Recensie
Op 9 september 2009 was de recensent van www.crimezone.nl nog niet zo enthousiast (2 sterren van de 5)” Het verhaal is gesitueerd in Ieper, een provinciestadje waar sinds Wereldoorlog I weinig of geen schokkende gebeurtenissen meer hebben plaats gevonden. Tot een seriemoordenaar deze regio uitkiest als zijn actieterrein. De politie heeft haar handen vol. Maar één van de agenten is die deelneemt aan het onderzoek weet meer, want hij is de moordenaar. Wat gaat er om in zijn hoofd? En wat drijft hem?

Dat De minzame moordenaar geen whodunit is, wordt al zeer snel duidelijk, want de auteur geeft – bewust - al in het eerste hoofdstuk de identiteit van de dader vrij. Dus blijft het enkel gissen naar de beweegreden die van de arm der wet een arm des doods maken. Maar de aandachtig puzzelende liefhebber van het spannende boek slaagt er wellicht al in voor de helft van het verhaal één en ander bij elkaar op te tellen, en zo de nogal voor de hand liggende motivatie van de dader bloot te leggen. Vanaf dit moment verdwijnt de spanning even vlug als de lucht uit een doorgeprikte ballon. Wat dan volgt zijn voornamelijk suikerzoete flashbacks, die door het mooie taalgebruik van de auteur, nog best te genieten zijn, afgewisseld met een zeldzaam spannende moment.

De grote verdienste van Bram Dehouck is dat hij, met de vredesstad Ieper, zowat de perfecte locatie heeft gevonden om zijn verhaal te vertellen. Deze stad in de Westhoek waar de verering van de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog tot een cultus verheven werd, sluit helemaal aan bij het ingetogen verhaal dat verteld hij de lezer voorschotelt.

De minzame moordenaar is vooral geslaagd als we hem beoordelen als mooie, licht psychologische, roman over liefde en wraak. Maar als spannend boek wordt het toch te licht bevonden want in het hoofd van een seriemoordenaar gaan wellicht veel interessantere zaken om dan slechts herinneringen aan hoe goed het leven vroeger was...


Over de schrijver en eerder gepubliceerde werk
Bron: website uitgever
Bram Dehouck (1978) werkt als communicatieverantwoordelijke in de sociale sector

Interview met de schrijver
Bron: www.misdaadromans.nl (Jeroen Beghin)
Bram Dehouck publiceerde in het voorjaar van 2009 zijn eerste thriller, De minzame moordenaar. Twee dingen vallen op: het oorlogsverleden van de stad Ieper, en de breuk met de klassieke whodunnit. Wie de moordenaar is, is immers al heel snel duidelijk. Maar waarom moordt hij? En houdt hij er ooit mee op?

Fictie en non-fictie

Dehouck werkt in de sociale sector als communicatieverantwoordelijke. "Ik maak folders, brochures, mailings, en zo. Daarnaast lees ik veel, vooral spannende, buitenlandse boeken. Tot slot teken en schilder ik, al is dat de laatste tijd wat verminderd door het schrijven." Dehouck schreef eerder een non-fictieboek, Het meisje dat vergeet. "

Mijn eerste boek is er gekomen door een oproep van Uitgeverij Van Halewyck en Radio 1. Veel mensen zeggen wel eens: "Goh, mijn leven, daar kan ik een boek over schrijven!". Het idee van de oproep was om die uitspraak te laten uitkomen. De luisteraars van Radio 1 konden hun levensverhaal insturen, en de uitgeverij selecteerde enkele verhalen die tot een boek zouden worden uitgewerkt. Ik stuurde drie zinnetjes in over mijn zus, die na een ongeval haar kortetermijngeheugen verloor. Ik werd niet geselecteerd voor de wedstrijd, maar de redactie van de uitgeverij vond mijn drie zinnetjes zo sterk dat ze me uitnodigden voor een gesprek. Uiteindelijk schreef ik toch een boekje, en het is ook het enige boek geworden dat uit die oproep is voortgekomen."
Daarna was het een kleine stap naar fictie. "Voor mij was het niet zo'n grote stap, omdat ik mijn non-fictieboek ook heb gestructureerd als een roman. Mijn eerste boek is een "waargebeurd verhaal", het enige verschil met fictie is dat alles echt gebeurd is. Als ik een non-fictiewerk lees over politiek of geschiedenis, heb ik ook graag dat het boeiend geschreven is en romantechnieken gebruikt."

Roman en thriller
Op de cover van De minzame moordenaar prijkt het etiket 'literaire thriller'. "Misdaadroman was wellicht beter geweest. Omdat het meer een roman is, en over misdaad gaat. De term literaire thriller is zwaar beladen, omdat die vaak misbruikt wordt door uitgevers. Ik merk dat het nu zelfs als negatief aanzien wordt: sommige thrillerfans schuwen boeken waarop 'literaire thriller' staat. Dat is nochtans niet nodig: er zijn gewoonweg thrillers die nauwelijks literaire kwaliteiten hebben, en er zijn spannende romans die voor mijn part best wel het etiket 'literaire thriller' mogen krijgen. Het zou goed zijn mochten uitgevers enkel nog de term literair kleven op spannende boeken die echt literair zijn. Maar waarschijnlijk is de beste keuze om gewoonweg geen etiketten meer te kleven."

De minzame moordenaar lokte gemengde reacties uit: sommige recensenten vinden het boek niet spannend genoeg, anderen loven Dehouck voor zijn breuk met het klassieke misdaadverhaal. "Ik lees zelf graag thrillers, maar ik was op een bepaald moment een beetje uitgekeken op de stereotype seriemoordenaar in veel thrillers. Die moordenaar is vaak een gevoelloze bruut die enorm veel plezier beleeft aan het moorden. Ik wilde eens een ander type portretteren, een moordenaar die niet gedreven wordt door bloeddorstige lusten of perverse hersenkronkels, maar die moordt vanuit een ontspoord gevoel van gerechtigheid. Iemand die niet graag moordt, die moorden verafschuwt, maar die het niet kan laten."
"Daarnaast heb ik lang getwijfeld of ik een klassieke structuur zou volgen, want met mijn concept
was dat zeker gelukt: mijn moordenaar pleegt zijn daden op een uitgekiende manier en de plot is simpel, wat goed is voor de geloofwaardigheid. In een strakke, klassieke structuur kon dat wel werken. Maar ik had geen zin om het op die manier te doen. Het hele onderzoek naar de moorden interesseerde me niet. Wat me meer interesseerde, was wat de moordenaar drijft. Daarom schreef ik het vanuit zijn standpunt. Hij vertelt wat hij doet, en als hij daarmee de helft van de plot al prijsgeeft, dan is dat maar zo. Het gaat in mijn boek niet om een gestoorde gek die moordt voor de kick, waardoor ik zijn motivatie belangrijker vind dan het spelletje rond het vinden van de moordenaar."
"Ik zit een beetje tussen twee stoelen: tussen de roman en de thriller. Mensen die echt voor de spanning gaan, kunnen het boek daarom te soft vinden. Mensen die de literatuur gewoon zijn, vinden het misschien te brutaal. Maar het is wel het soort boekje dat ik zelf wil lezen. En ik krijg zeer positieve reacties van lezers."

Romantiek en waanzin
Het verhaal speelt zich af in Ieper, de hoofdstad van het WO I-toerisme.
"De Eerste Wereldoorlog leeft nog bij de Ieperlingen in die zin dat je er niet omheen kan kijken. Veel Britse soldaten zijn namelijk begraven op de plaats waar ze gestorven zijn. Dat zorgt letterlijk voor surrealistische landschappen. Hier vind je bijvoorbeeld kerkhoven middenin een maïsveld, een bos of de stad. Ik rijd elke dag voorbij een kerkhof dat honderd meter diep tussen de omgewoelde aardekluiten ligt, en ernaartoe leidt een loodrecht paadje van één meter breed in perfect gemaaid gazon. Dan krijg je echt kippenvel, als je zoiets ziet. Maar de meeste inwoners zien het niet meer, ze zijn eraan gewend geraakt."
"Mij persoonlijk zal het altijd iets blijven doen: de Last Post (de dagelijkse herdenking onder de Ieperse Menenpoort, red.) of een Brits kerkhof bezoeken. Daar hangt zo'n soort romantiek over, daar ben je gevoelig aan of niet. Ik wist wel meteen dat het de perfecte achtergrond was voor mijn verhaal: enerzijds het waanzinnige van het doden, anderzijds de romantiek, het vereren van de dode. Je moet het de Angelsaksische wereld nageven: ze zijn meesters in het vereren van hun gevallen soldaten. En dat geeft een dubbel gevoel, dat je als lezer ook hebt bij het hoofdpersonage van het boek."

Plannen en wensen
Plannen voor de toekomst heeft Dehouck ook. "Ik ben aan een nieuw verhaal bezig. Opnieuw een spannend verhaal, en in bepaalde aspecten spannender dan De minzame moordenaar. Maar er komt geen rechercheur aan te pas, hooguit een plaatselijke politieman die op het verkeerde moment op de verkeerde plaats verschijnt."