Feitelijke gegevens over het boek Verschijningsdatum 1e druk: 1 juni 2010
Gebruikte druk: 1e
Aantal bladzijden: 276
Uitgeverij: Carry Slee en Foreign Media Group Beschrijving van de cover Op de cover is de sexy afbeelding van een kussend stel te zien. De vrouw heeft haar benen rondom de heupen van de man geslagen . Genre “Fatale liefde” is een “young adult thriller” (een thriller voor jonge volwassenen). Carry Slee is zich in haar laatste boeken gaan richten op jonge volwassenen (de categorie van 16 +) Dat is o.a. te zien aan haar actuele onderwerpen voor jonge mensen en haar pittige manier van de seksualiteit beschrijven. Dat zal jonge mensen wel aantrekken. Het verhaal heeft bovendien een hoge vertelsnelheid : er gebeurt veel in de handeling en er zijn veel dialogen. De flaptekst Liz en Amber raken verzeild in een web van leugens en hebben al hun vindingrijkheid en doorzettingsvermogen nodig om zich staande te houden als het leven even tegenzit. Wat begint als een onschuldig liefdesverhaal, ontwikkelt zich gaandeweg tot een superspannende thriller die je op het puntje van je stoel uitleest! Opdracht/ Motto Er is geen opdracht en geen motto.
Samenvatting van de inhoud In de proloog is er een jonge man die gedurende een aantal maanden de villa van zijn neef aan de Loosdrechtse plassen mag betrekken. Hij mag wel veel dingen doen, maar bijvoorbeeld niet de Porsche en de boot van zijn neef gebruiken. In het eerste hoofdstuk krijgt Amber Overgauw van de notaris te horen dat ze een erfenis van haar tante Fien heeft gekregen. Die bedraagt 30.000 € schoon. Haar vriendin die met haar op de kunstacademie zit, Liz Klein , is er ook blij mee. Nu kunnen ze een zaakje in de mode beginnen. De meiden zijn in het begin van de twintig. Ze staan op het punt af te studeren aan de kunstacademie. Liz heeft een vriend van buitenlandse afkomst Djawad. Die woont op een boot en zijn vader is een Iraanse vluchteling.. Liz zou wel met Djawad willen samenwonen, maar die heeft er voorlopig nog geen zin in. Hij laat zijn vriend Joe ook op zijn boot wonen. Samen blowen ze en ze doen dat bijvoorbeeld ook, wanneer Liz’ ouders op bezoek komen. Die krijgen dus geen goede indruk van Djawad. Ook neemt Joe een meisje mee naar de boot met wie hij gaat liggen vrijen. ‘s Nachts wil ze ook met Djawad seks hebben, maar die weigert. Amber heeft inmiddels kennis gemaakt een jonge man (Leon) die heel charmant is en haar bij de tweede afspraak met een Porsche(!) komt ophalen. Het lijkt allemaal te mooi om waar te zijn. Hij beweert dat hij in de tv-wereld iets doet: programma’s verkopen. Liz gunt haar vriendin een leuke vriend. Zelf heeft ze het af en toe moeilijk met Djawad die dan weer wel en dan weer niet met haar wil samenwonen. Toch gaan ze samen op zoek naar een huurappartement. Het is wel vreemd dat Djawad boos wordt, wanneer ze het heeft over samenwonen of een kind krijgen. Af en toe vergeet ze namelijk de pil en ze heeft al een keer eerder de morning-after pil moeten halen. Hij wil geen kinderen. Intussen wordt aan de lezer verteld dat de jongen uit de proloog een huurschuld heeft en dat hij een baantje als magazijnbediende kan krijgen. Amber gaat naar Loosdrecht, omdat Leon wil koken voor haar. Hij laat haar het dure huis zien en zegt dat het van hem is. Ze hebben champagne in hun bubbelbad en daarna hebben ze
seks. Amber wil dat hij een condoom gebruikt. Djawad hoort dat zijn oma in Iran erg ziek is en zijn broer belt hem op en zegt dat zijn vader terug naar Iran wil om haar nog één keer te bezoeken. Hij en zijn broer proberen zijn vader die een politieke vluchteling is tegen te houden, maar die lijkt vastbesloten toch naar Iran te gaan. Uit een flashback blijkt dat Djawad als kind erg ziek is geweest en dat hij door een operatie tijdens de vlucht geen kinderen kan krijgen. Zijn broer vindt dat hij dit aan Liz moet vertellen. Later blijkt Djawad toch niet mee te willen naar Iran. Hij en Liz gaan een klein pandje betrekken. Amber zou in het weekend gaan varen met Leon, maar die krijgt bericht dat zijn neef voor een paar dagen over komt. Hij moet de afspraak afzeggen en vertelt dat hij naar L.A. moet om zijn tv-programma te verkopen. Djawad en Leon ontmoeten elkaar en Djawad zegt later dat hij Leon niet vertrouwt. Liz’ ouders hebben de studietoelage stop gezet en Liz weet nu niet hoe ze de huur moet betalen van haar woning, waarin ze met Djawad wil samenwonen. Bovendien weet ze dat ze nu enkele dagen over tijd is. Djawad schrikt ervan, want hij is immers onvruchtbaar. Het kind moet dus van een ander zijn. Liz doet een test en er is een klein roze streepje zichtbaar. Ze is dus zeker zwanger. Djawad is woedend en denkt dat Joe met zijn vriendin naar bed is geweest. Hij schopt hem de boot af en Joe vraagt of hij bij Amber en Liz mag wonen. Die staan het toe. Djawad moet drie maanden huur (2700 euro) betalen voor het huis waarin hij nu niet met Liz gaat wonen. Hij claimt de helft van Liz terug, die daardoor weer woedend is. Amber gaat stappen met Leon en die vraagt haar een bedrag van 1200 € te pinnen. Zijn kaart is ingeslikt door de automaat. Amber haalt het geld van de bank (erfenisgeld) en Liz vindt dat later maar vreemd. Leon was toch zelf zo rijk. In een cursief steekt de jongen lachend 1200 € in een laatje. Het wordt de lezer natuurlijk al duidelijk dat hij een oplichter is. De gebeurtenissen volgen elkaar snel op. Djawad vindt via Marktplaats een jonge vrouw (Ester) die zijn appartement voor drie maanden wil huren. Hij helpt haar verhuizen. Juist op dat moment komt Joe met Liz naar het appartement, omdat ze Joe daar drie maanden in wil laten wonen. Ze verdenken elkaar ervan nu allebei een ander te hebben. Djawad denkt dat hij goed zit door te veronderstellen dat Joe Liz zwanger heeft gemaakt en Liz denkt dat ze bedrogen is door Djawad met Ester. Die wil nog een laatste poging doen zijn vader van de Iraanse reis af te houden, maar tijdens dat gesprek komt het bericht binnen dat oma gestorven is. Nu wil zijn vader naar de begrafenis aan en hij moet nu onder zijn eigen naam reizen, omdat zijn nieuwe paspoort niet klaar is. Liz’ ouders vinden het prima dat de verkering met Djawad uit is. De jongen hoort dat hij waarschijnlijk langer in het huis mag blijven wonen, omdat zijn neef langer tijd nodig heeft in L.A. Om de liefdesproblemen van Liz te doen vergeten gaan Amber en Liz op vakantie naar Curaçao. Op Schiphol wil Liz ineens weer niet, maar ze gaan later toch weer wel, omdat Liz een aantal leuke jonge mannen het vliegtuig in ziet gaan. Ze komen in een hotel dat helaas verbouwd wordt, maar later ontmoeten ze een aardige, oudere man Sjoerd die hen naar een ander hotel helpt te verhuizen. Als ze weggaan na een weekje, geeft hij hun een cadeautje mee dat ze niet mogen uitpakken. Het lijkt op een drugsmokkel, maar gelukkig is het later gewoon een beeldje van een dolfijn. Leon haalt hen op. Hij moet weer voor een aantal dagen uit de villa , omdat een vriend van zijn neef erin komt. Hij maakt een plan om naar Frankrijk te gaan. Liz wil abortus plegen (heeft z e op Curaçao besloten) en dat kan na een onderzoekje over een week plaatsvinden. Amber zegt dan dat ze niet naar Frankrijk kan gaan, maar Liz denkt dat haar moeder wel mee kan naar het ziekenhuis. Die heeft in het verleden ook een keer een abortus ondergaan. Ook met Djawad gaat het niet goed. Hij heeft weer een enorme ontsteking in zijn ballen en hij moet naar het AMC van de huisarts. Hij neemt ook zijn moeder mee. Wanneer hij geopereerd is, praat hij met de behandelend arts. Hij vertelt hem over zijn onvruchtbaarheid. De arts gelooft er niets van en biedt hem aan zijn zaad te onderzoeken. Op diezelfde dag moet hij zich aftrekken (lekker na zo’n operatie) en een uurtje later is de uitslag er al. Hij is wel degelijk vruchtbaar. Het toeval speelt nu ook een rol. In hetzelfde ziekenhuis waar Liz een abortus ondergaat, heeft Djawad zijn vruchtbaarheid terug gekregen. Zij ziet hem in de lift staan, maar hij ziet haar niet. Hij vertelt zijn broer over zijn geheim en die vindt dat hij Liz moet inlichten. Die heeft echter net de abortus ondergaan en is boos op hem. Youssef moet van zijn baas een Amerikaan ophalen van Schiphol en die in een villa in Loosdrecht onderbrengen. Djawad begint argwaan te krijgen. Hij weet van foto’s die Amber een keer van de villa en Leon heeft genomen voor zich en belt Liz om dat te bevestigen. Ja hoor, de villa in Loosdrecht is helemaal niet het eigendom van Leon. Ze waarschuwen de politie. Hij is een oplichter. Leon Hoogeveen blijkt ook een psychopaat te zijn. Liz is helemaal in paniek en zegt dat haar vriendin met Leon naar Frankrijk is. Daar heeft Leon inmiddels Amber een bedrag van 25.000 laten opnemen, omdat hij een klant wil bedienen. Amber trapt erin, maar als ze later in een hotelkamer zit, ziet ze dat hij de envelop met geld gewoon in zijn tas heeft en het geld dus helemaal niet aan de potentiële klant heeft afgegeven. Leon is een vuile oplichter die haar die dag ook nog eens ten huwelijk heeft gevraagd om haar vertrouwen te winnen. Hoe komt ze daar weg? Ze verzint een list en belt zogenaamd haar moeder. Ze doet alsof haar vader een hartinfarct heeft gehad, waardoor ze snel naar Nederland moet. Op weg naar Nederland heeft Leon door dat er iets aan de hand is. De Belgische politie schaduwt hem en hij gaat de weg af. Hij rijdt naar Brussel Airport. Onderweg ernaar toe slaat hij Amber met een hard voorwerp op haar hoofd en hij vertrekt naar Nairobi. De Porsche wordt gevonden en Liz die alles van een afstandje moet volgen, vreest voor het leven van Amber. Ze ligt in de kofferbak, is gewond maar gelukkig niet dood. De politie geeft aan dat ze Leon in Nairobi zullen opwachten. Amber en Liz gaan toch door met het opzetten vaneen bedrijfje.
Leon zit in het vliegtuig naar een Afrikaanse vrouw: ze maken kennis en ze kunnen misschien iets betekenen voor elkaar op zakengebied. Wanneer hij uitstapt , wordt hij meteen door de politie opgepakt. Hij probeert de lui om te kopen, maar dat lukt niet. Ze schieten hem zelfs dood vanwege het geld dat hij bij zich heeft. In het laatste hoofdstuk komen Djawad en Liz weer bij elkaar. Ze gaat bij hem op de verbouwde woonboot kijken. Ze zullen nog tijd voor elkaar moeten vinden om het weer goed tussen hen te laten worden. Joe komt bij de boot en heeft mensen bij zich die hij wil laten logeren op de boot. Djawad zegt dat het niet kan, maar Liz glimlacht. Titelverklaring “Fatale liefde” hoeft geen verdere uitwerking. De twee vriendinnen die eerst verliefd worden op een jongen, raken in de loop van het verhaal verstrikt in het web van de liefde. Die wordt hun dus fataal. De liefde van Amber voor Leon is fataler dan die van Djawad en Liz. Bij het laatste stel is immers de gedachte van Djawad dat hij onvruchtbaar is, de oorzaak van hun relatieprobleem. Daartegenover staat dat Leon een echte bedrieger is en zelfs een psychopaat, zoals later blijkt. Structuur Het verhaal wordt verteld in 24 hoofdstukken. Daar tussen in staan stukjes cursief gedrukte tekst die over een jonge man gaan die in een huis van zijn neef in Loosdrecht mag wonen. Hij is dus niet de eigenaar van een huis en een Porsche die in de garage staat . Beide verhalen hebben natuurlijk wel met elkaar te maken. Ook in thrillers voor volwassenen wordt deze verteltechniek vaak gebruikt (Esther Verhoef, Simone van der Vlugt, Loes den Hollander, Liesbeth Mollema) De volgorde van de hoofdstukken is vrijwel geheel chronologisch. Af en toe komt er een kleine terugblik naar het verleden: bijvoorbeeld de operatie van Djawad tijdens zijn jeugd. Vlak voor het laatste hoofdstuk komt er nog een cursief gedrukte tekst van Leon die naar Nairobi vlucht en daar wordt doodgeschoten. Perspectief Er zijn diverse vertellers in deze thriller. (te weten: Amber, Liz, Djawad) Het zijn personale vertellers (hij/zij-vertellers), omdat de lezer te weten komt wat hun innerlijk bezielt en hoe ze denken. Ze vertellen afwisselend in de o.t.t. en in de o.v.t. en dat komt soms een beetje vreemd over. Dat is stilistisch niet altijd even fraai. Het boek begin met een cursief gedrukte tekst waarin een jongeman van een neef een villa mag bewonen. Het lijkt al snel dat deze jongen Leon is, de jongen op wie Amber verliefd raakt. Ook dit stuk tekst wordt personaal verteld. De gewone hoofdstukken worden enkele keren onderbroken door een stukje cursief gedrukte tekst. In totaal zijn er dus vier personale vertellers, waarvan er drie de gewone hoofdstukken voor hun rekening nemen en Leon de cursieve tekst vertelt. De allerlaatste zin van zijn laatste passage , moet dan verteld worden door een auctoriale verteller, want Leon is op dat moment al dood(geschoten), De tijdlagen van het verhaal Er is sprake van een actueel verhaal. Er wordt gesproken over moderne communicatiemiddelen, maar data en jaartallen worden in het gehele verhaal niet één keer genoemd. Toch is het duidelijk dat het verhaal in de 21e eeuw speelt (o.a. euro´s , mobieltjes, internet) Zelfs wordt er even gesuggereerd dat er een kredietcrisis is (een huis zal in deze tijd moeilijk te verkopen zijn) Je kunt dan denken aan 2009/2010.
Het decor van de handeling Er zijn diverse belangrijke plaatsen waar de handeling zich afspeelt. - Amber en Liz studeren in Amsterdam en wonen er ook. - Leon woont tijdelijk in een villa aan de Loosdrechtse plassen. - Amber en Liz gaan een week naar Curaçao. Het lijkt even of ze daar in een drugstruc zullen ten onder gaan, maar dat valt gelukkig mee. - Het laatste deel speelt in Frankrijk waar Amber met Leon in een vakantiehuis verblijft. - Leon vertrekt nog naar Nairobi waar hij wordt doodgeschoten vanwege het geld dat hij gestolen heeft. Uitgewerkte thematiek Carry Slees verhaal gaat vooral over de uitwerking van een fatale liefde. Amber is een goedgelovige jonge twintiger, wanneer ze de rijk ogende en charmante Leon ontmoet. Maar hij is een bedrieger en zelfs een psychopaat. De lezer weet dit om dat Leon in cursieve tekst anders wordt neergezet voor de lezer dan dat hij zich in de hoofdstukken waarin Amber vertelt, voordoet. Je krijgt dan als lezer de neiging om Amber te waarschuwen. (het zg. Jan Klaassen-effect) Maar Amber blijft in de woorden van Leon geloven en dat wordt haar bijna fataal. Alleen door de oplettendheid van Djawad komt het verhaal van Amber en Leon tot een uiteindelijk “ goed” einde. Maar het leed is al geschied: ze is haar geld van de erfenis kwijt. Dat leed is ook geschied in de andere relatie: die tussen Djawad en Liz. Maar het is daar van een andere orde. Djawad weet uit zijn verleden niet beter dan dat hij onvruchtbaar is. Wanneer zijn vriendin beweert dat ze zwanger is, moet hij wel aannemen dat het van zijn vriend Joe is. Door allerlei toevalligheden denken beide partners over elkaar dat ze een ander hebben. Dat is toch meer
misverstand dan moedwil. Het is dan ook tragisch dat Liz net abortus ondergaat, wanneer Djawad op dezelfde dag in het hetzelfde ziekenhuis hoort dat hij wel kinderen kan verwekken. Hij wil dat aan Liz meedelen, maar die moet het trauma van de abortus nog verwerken. Niettemin is dat een minder fatale liefde dan die tussen Amber en Leon. Hieronder volgen nog wat motieven voor het leesdossier: - Een fatale liefde - Moedwil en misverstand - Overspel (vermeend) - Seksualiteit (seks tussen de verliefde stellen) - Psychische afwijking (Leon) - Bedrog (door Leon) - Jaloezie (Djawad, Liz) - Integratieproblemen (Djawads vader) - Vriendschap (Liz en Amber; Djawad en Joe) - Drugsgebruik (Joe en Djawad) - Ongewenst zwanger (Liz) - Moeder-dochterrelatie - Studentenleven - Het geheim ( van Djawad) - Onvruchtbaarheid - Abortus Beoordeling scholieren.com “ Fatale liefde” is een boek voor jong volwassenen. Het is met heel veel vaart geschreven en het staat vol snelle dialogen. Voor jonge volwassenen zal dat prettig zijn om te lezen. Je kunt zien dat Carry Slee docente drama is geweest. Natuurlijke en vlotte dialogen zijn een kwaliteitsaspect in haar werk. Veel schrijvers hebben moeite met het schrijven van goede dialogen. Carry Slee niet. Maar de afwisseling in de gehanteerde verteltijd (o.t.t. en o.v.t) komt stilistisch niet altijd even sterk over. Carry Slee neemt geen blad voor haar mond, wanneer ze de seksuele belevingen van haar personages beschrijft. Dat lijkt vooral gericht te zijn op de doelgroep van 16+ , die interesse heeft in seksualiteit. De personages zijn twintigers, dus dat seks in het verhaal speelt, is wel logisch. Ook zit er wel spanning in het verhaal. Maar zoals het citaat van Suzanne Vermeer op de kaft van het boek vermeld “ een waanzinnige en superspannende thriller” is het m.i. niet helemaal. Het is eigenlijk ook geen echte thriller. Het is in mijn ogen gewoon meer een roman voor jong volwassenen zoals Carry Slee een jaar geleden al “ Bangkok Boy” schreef. Op zich is het niet erg, maar de term “ thriller” roept iets anders bij mij op. Verkooptruc? Ze is als schrijfster blijkbaar de laatste jaren op een andere tour gegaan. Daarin lijkt ze nog even haar weg te moeten vinden. Ze zit met die laatste twee boeken tussen haar beroemde jeugdboeken (heel succesvol) en boeken voor volwassenen (veel minder succesvol) in. Misschien dat ze in een volgend boek voor 16 + de juiste toon weet te vinden. Niettemin is het boek voor scholieren van mavo-4, havo-4 en vwo- bovenbouw goed te lezen. Het lijkt een ideaal boek voor scholieren die nog niet hoeven te denken aan het lezen van boeken voor hun eindexamenlijst. Dat is op zich niet gek voor de Nederlandse literatuur: zo kunnen scholieren zich inlezen in de literatuur voor volwassenen. Voor mavo-4 (vmbo-TL) zou het boek kunnen worden toegestaan op de literatuurlijst. In dat geval zou het met twee punten kunnen worden gewaardeerd. Over de schrijfster en eerder gepubliceerde werk Bron: website uitgever
Biografie
Carry Slee werd in 1949 geboren in Amsterdam. Al op jonge leeftijd was ze veel met verhalen en boeken bezig. Toen ze nog niet kon schrijven, bedacht ze verhaaltjes voor haar knuffeldieren. Ze zette haar knuffels in een kring om zich heen en las voor uit eigen werk. Op de lagere school had ze een schrift waarin ze korte verhalen en gedichten noteerde. Docent drama
Na de middelbare school ging ze naar de Academie voor Woord en Gebaar in Utrecht. In 1975 slaagde ze voor deze opleiding. Ze werd dramadocent in het middelbaar onderwijs. Haar schrijverskwaliteiten kwamen toen goed van pas, want samen met haar leerlingen bedacht ze verhaallijnen waar ze vervolgens compleet uitgewerkte toneelstukken van maakte. De toneelstukken werden, vaak met groot succes, opgevoerd door de leerlingen. Keetje Karnemelk

Carry Slee heeft twee dochters, Nadja (1979) en Masja (1981) die haar grootste inspiratiebron vormen. Toen haar dochters nog jong waren, bedacht Carry verhalen voor hen waarin ’Keetje Karnemelk’ de hoofdrol speelde. Nadja en Masja vonden de verhalen zo leuk dat Carry Slee besloot ze naar het tijdschrift Bobo te sturen. Daarin werden ze gepubliceerd. Gestimuleerd door het succes van ’Keetje Karnemelk’ stortte Carry Slee zich op een boek over de belevenissen van de tweeling Rik en Roosje. Ze bood het manuscript aan bij een uitgeverij, waar het in 1989 in boekvorm verscheen. Hiermee begon een succesvolle carrière. Inmiddels is Carry Slee fulltime auteur en verschenen er al meer dan 50 boeken van haar hand. Ook moeilijke onderwerpen
Carry Slee schrijft voor kinderen van alle leeftijden. Soms zijn haar boeken gebaseerd op dingen die echt gebeurd zijn; in andere gevallen zijn de verhalen verzonnen. Carry Slee schrijft klare taal, die kinderen aanspreekt. De situaties die ze beschrijft, zijn heel herkenbaar en de personages zijn zo goed uitgewerkt dat de lezer zich makkelijk kan identificeren. Haar boeken zijn altijd spannend en zo geschreven dat je ze ineen keer uit wilt lezen. In haar boeken schuwt Carry Slee moeilijke onderwerpen als homoseksualiteit, pesten en scheiden niet. Door haar humoristische en luchtige stijl worden haar boeken echter nooit te zwaar. Ze schrijft eerlijk over het feit dat ouders twijfelen en niet altijd op iedere vraag een antwoord weten. Zo probeert zij kinderen aan te sporen om problemen op een creatieve en fantasierijke manier het hoofd te bieden. Boeken voor volwassenen
Carry Slee heeft inmiddels ook drie romans geschreven voor volwassenen. Moederkruid, Dochter van Eva en De Toegift.