Boekverslag.

Titelbeschrijving:
Sophie van der Stap, Meisje met negen pruiken, Prometheus, Amsterdam, 2008 15e druk, 224 blz, ( 2006 )

Auteur:
Sophie van der Stap is geboren op 11 juni 1983 in Amsterdam. Nadat ze klaar was met haar gymnasium ging ze politicologie studeren. Begin 2005 op 21-jarige leeftijd kreeg Sophie te horen dat ze kanker had. Ze hield al haar ervaringen met betrekking tot haar ziekte en het gevecht ertegen gedurende 54 weken bij in een weblog en een dagboek

Titelverklaring:
Door de chemotherapie om haar kanker te bestrijden raakt Sophie kaal. Hier baalt ze ontzettend van en daarom koopt ze allemaal verschillende pruiken. Elke pruik heeft een eigen persoonlijkheid en een eigen naam: Oema, Pam, Platina, Blondie, Daisy, Stella, Bebé, Lydia en Sue.het hele boek gaat over die pruiken, want ze beschrijft steeds haar gevoelens en de gebeurtenissen, wanneer ze een van de pruiken op heeft.


Genre:
Een autobiografische roman.

Keuze:
Ik heb dit boek gekozen omdat ik van veel mensen hoorde dat dit een heel mooi boek is.

Samenvatting:
Het boek gaat over een jong meisje dat kanker krijgt. En hoe ze hiermee omgaat. Het begint allemaal wanneer Sophie in het ziekenhuis is voor een aantal klachten. Ze heeft last van steken, een long vol vocht en ze is een paar kilo lichter. Ook heeft ze last van vermoeidheid en ademt lastig. Haar long moest worden leeggepompt. Na het wegpompen van het vocht, wilde de dokter haar een weekje in het ziekenhuis hebben voor verschillende onderzoeken. Hij wilde onder andere haar weefsel onderzoeken. Een week later, op 26 januari zoals ze vertelt, kreeg ze te horen dat ze kanker heeft. Sophie en haar familie hadden gerekend om een infectie of een rare bacterie die ze had opgelopen tijdens een van haar reizen. Sophie vertelt over de woorden die ze nog herinnert van het gesprek met de dokter: Agressief, uitgezaaid, en zeldzaam. En de laatste zin: ‘Het is al een uitdaging om het weg te krijgen, maar de echte uitdaging is om het weg te houden. Als we je al kunnen helpen dan…‘

In Meisje met negen pruiken vertelt zij over het 54 weken durende proces dat ze doormaakt, om de kanker in haar lichaam tegen te gaan. Vooral in het begin is alles nog onzeker. Sophie zal een jaar vol chemo, infusen, dokters, pruiken, en vooral veel kanker in gaan, om uiteindelijk zonder verder te kunnen leven.
Aan haar dagboek vertelt ze met een lach en een traan alles wat ze doormaakt in en rondom die tijd. Dokterintriges, geroddel van zusters, dansen in de nachtclubs, daten met bagage en pruiken shoppen, Daarnaast praat ze, althans zo lijkt het, met hetzelfde gemak over de gewenning, doodgaan, chemokuren, bestraling, eenzaamheid, kaal worden, haar angst, pijn en verdriet en alle andere verschrikkelijke dingen die bij kanker om de hoek komen kijken. Haar gedachten en gevoelens daarbij bespreekt ze uitvoerig.
Verder kom je niet alleen alles te weten over Sophie, maar ook over Stella, Bebé, Sue, Lydia, Oema, Pam, Blondie, Daisy en Platina, de negen pruiken van Sophie met ieder een eigen persoonlijkheid.

Naar mate de tijd verstrijkt, gaat het steeds beter met Sophie. De kuren slaan aan, en uit de scans waar alles van afhangt komen positieve resultaten. Langzaamaan kan Sophie haar leven weer opbouwen zonder dat de kanker het voortouw neemt. Ze wil laten zien hoe je de dingen beleeft als je er zelf deel van uitmaakt. Sophie heeft kanker gehad, en zij kan door haar positie naar eigen zeggen ‘van de buitenkant wat meer binnenkant proberen te maken’. Je weet als buitenstaander normaal gesproken niet goed hoe het is om getroffen te worden door zoiets verschrikkelijks als kanker. De intentie was vooral om door het lezen van het verhaal beter te begrijpen hoe een kankerpatiënte met haar omgeving daarbij, zich kan voelen. En dat hoeven lang niet alleen nare gevoelens te zijn.

Personages:
Sophie:
een vrolijke meid die kanker krijgt. Om de kanker te bestrijden moet ze vierenvijftig weken aan de chemotherapie. Toch blijft ze vrolijk ondanks alles. Ze heeft het er wel moeilijk mee dat haar haar eraf moet. Op sommige momenten in het boek voelt ze zich erg eenzaam. Aan het eind is ze denk ik een stuk ouder geworden in gedrag en kijk op het leven.
Stella
is de eerste pruik van Sophie.Ze draagt hem niet veel, want ze vindt Stella een verschrikking, hij is nogal ‘pruikerig’, zoals Sophie dat zelf noemt. Stella is nogal kakkerig en daar houdt Sophie helemaal niet van.
Bebé
Heeft haar tot aan je navel, een droom van Sophie die uitkomt.
Sue
is een favoriet van iedereen om haar heen. Sophie voelt zich met Sue op net een stoer en stout meisje.
Lydia, woont volgens Sophie in Spanje.
Oema
is Sophie´s favoriet. Met Oema op voelt Sophie zich erg mysterieus.
Pam
krijgt een hele boel complimenten van andere vrouwen. Ze vragen soms zelfs naar het adres van haar kapper.
Blondie
is de enige pruik met echte haren. Daarom ook niet echt wat voor Sophie, zo zegt ze zelf. Blondie doet namelijk iedere keer wat anders. Ze heeft teveel ‘bad hairdays’. Toch is het heerlijk om met je handen door Blondie heen te gaan en met haar te zwemmen. Als het moet kan Sophie zelfs met Blondie slapen.

Daisy
draagt Sophie altijd met een haarband of een petje, omdat de pony te ‘pruikerig’ is. Maar als ze danst, dansen haar mooie verleidelijke krullen met haar mee.
Platina
draagt Sophie vaak bij het uitgaan.
Dokter L:
De dokter die Sophie gaat behandelen. De dokter die haar gaat genezen van de kanker. In het begin is het nogal een botte en in Sophie haar ogen niet zo’n aardige dokter. Maar het is wel haar geneesheer, haar lot ligt in zijn handen.
Dokter K:
De knappe dokter, Hij speelt niet zo’n grote rol in het verhaal. Maar hij wordt wel heel vaak genoemd. Sophie heeft een zwak voor Dokter K en droomt heel vaak over hem.

Chantal:
Chantal heeft ook kanker. Doordat Sophie bij De wereld draait door kwam, mailde Chantal haar. Chantal is alleen ongeneselijk ziek. Als Sophie en Chantal elkaar ontmoeten heeft Chantal volgens de dokters nog 2 jaar te leven. Ze denkt zelf dat het nog veel langer is.
Ze is erg luchtig en heeft een grote dosis humor. Sophie heeft veel steun aan haar omdat zij ook ziek is. Opeens gaat het helemaal niet goed met Chantal. Ze heeft uitzaaiingen in haar hoofd. En dan gaat ze heel hard achteruit.


Zus:
Sophie noemt haar zus altijd zus maar eigenlijk heet ze Saskia. Ze lijken in sommigen opzichten op elkaar, ze hebben allebei dikke wenkbrauwen bijvoorbeeld. In het begin zijn ze niet zo dik maar later worden het steeds meer vriendinnen.

Annabel:
Haar beste vriendin waar ze heel erg goed mee op kan schieten. Annabel is er altijd voor haar en steunt haar door dik en dun. Ze is er bij als Sophie haar eerste pruik koopt. En ze is er als Sophie hoort dat ze helemaal schoon is.

Jurriaan:
Een goede vriend van Sophie en op wie ze verliefd is maar hij wil niks met haar. Hij kan heel goed met Sophie opschieten en begrijpt haar goed omdat hijzelf ook kanker gehad heeft. Sophie leert hem via via via kennen. Ze moet haar gevoelens delen en dat kan het beste met iemand die zelf ook kanker heeft gehad.

Rob:
Is een hele goede vriend van haar. En op een gegeven moment krijgen ze ook een relatie.
Al zien ze elkaar meer als vrienden maar dat komt ook door de rare situatie waarin ze zich bevinden. En omdat Sophie vaak op meerdere mannen tegelijk is. Hij is een hele goede steun voor haar. Als het weer uit gaat en hij iemand anders vindt. Blijven ze nog steeds goede vrienden, ook al heeft Sophie daar soms wat moeite mee.

Schrijfstijl:
Het is makkelijk geschreven zonder omwegen met korte duidelijke zinnen. Ze schrijft precies wat ze denkt. Weinig moeilijke woorden. Er staan wel moeilijke woorden in, medicijnen enz. maar dan legt ze wel uit wat het is en wat het doet.

Een voorbeeld:
‘We hebben de uitslagen van het lab en het is niet goed. Je hebt kanker.’ De lompe collega van mijn geliefde dokter zat met zijn armen over elkaar op het bureau van dokter K.
En daar zat ik, met open mond.
Daar lag ik jankend op de grond.
Daar kroop ik, van schrik onder zijn bureau.

Voorbeeld:
De volgende avond belde hij al. ‘ ik kan er geen duidelijk verhaal van maken. Ik wil je een weekje opnemen voor verschillende onderzoeken. We beginnen met een endoscopie.’
‘Een endowat?’
‘We maken een kleine snee van twee centimeter op de zijkant van je rug en gaan dan met een cameraatje naar binnen. En we zullen wat weefsel meehappen.’

Ruimte:
De ruimte in Meisje met negen pruiken is waarschijnlijk niet met een achterliggende gedachte gekozen, omdat, om het nog maar eens te benadrukken, dit verhaal autobiografisch is, en het dus ook daadwerkelijk is gebeurd. Ook al wilde Sophie niet eens dat het verhaal zich op een bepaalde plek afspeelde, het heeft daar wel plaatsgevonden, dus moest ze eigenlijk ook wel zo vertellen. Sophie kon het dus niet echt naar haar hand zetten.
In de periode dat Sophie haar ziekte tegen ging, was ze veel in het ziekenhuis te vinden. Vooral in die periodes schreef ze ook veel in haar dagboek, omdat ze dan alleen was, en het op die manier kon verwerken. Een ziekenhuis staat voor ziek zijn, maar ook voor beter worden, en dit is bij Sophie ook het geval.

Daarnaast speelt het verhaal zich ook veel af bij haar thuis, op vakantie, in de pruikenwinkel en in de kroeg. Het ligt aan haar gemoedstoestand waar je Sophie vinden kunt. Als Sophie opzoek is naar gezelschap, vind je haar in de kroeg bij vrienden. Op vakantie zoekt ze juist de rust op, om bij te kunnen komen en haar leventje even te laten voor wat het is.
In het begin van het boek vallen haar haren uit. Dat is een flashforward daarna verteld ze hoe ze erachter kwam dat ze kanker kreeg dat ze chemo kreeg en dat haar haren uitvielen. Het boek is in deze tijd geschreven. Omdat het een autobiografie is van Sophie is het verhaal ontstaan door de gebeurtenissen.

Vertelwijze:
Het is in de ik-vorm geschreven. Je leest alleen de gedachten van Sophie.
Voorbeeld:
En toen zijn laatste zin: ‘Het is al een uitdaging om het weg te krijgen, maar de échte uitdaging is om het weg te houden.’
Nog een klap.
Ga ik dood? Ging het door mijn hoofd. Ik keek schuin naar beneden, naar waar de muur de grond raakt.
De klappen gingen door: Als we je al kunnen helpen, dan…
Als. Hij zei ‘als’. Ja, dacht ik, ik ga dood. Wat wil ik nog met mijn leven?

Thema:
Het thema van dit boek is kanker overleven, hier draait het echt om bij dit verhaal. 54 weken lang staat er nog maar één ding op haar prioriteitenlijstje: de kanker overleven. Sophie is slachtoffer van een ernstige kanker die ze moet overwinnen om nog uitzicht te hebben over haar toekomst. En dat lukt niet zomaar. In de periode van het overleven van haar kanker voelt ze zich veel eenzaam want zij is straks degene die alleen weggaat, en niet meer verder kan leven, terwijl ze dat zo graag wil. Daarbij horen ook haar angst en het verdriet, omdat ze misschien geen toekomst meer heeft, en er veel dingen aan haar voorbij zullen gaan.
Bij het overleven van haar kanker komt ze dus echte dieptepunten tegen, maar ze ontdekt ook de mooie dingen van het leven. Ze komt bijvoorbeeld achter de waarde van vriendschap. Hoe je wordt geholpen en gesteund in moeilijke tijden, en op wie je kunt bouwen. Ze leert te relativeren.


Beoordeling:
Het spannendste en ontroerendste moment vond ik het moment dat Sophie te horen kreeg dat ze kanker had. Ze dacht echt dat ze dood ging. Dat ze niet beter zou worden. Maar ze was toch de strijd aangegaan. En ze had hem gewonnen. De passages dat ze er weer een nieuwe pruik bij heeft zijn leuk om te lezen. Ze heeft er weer een nieuwe persoonlijkheid bij. De fantasieën over dokter K worden na een tijdje wel vervelend. Ze blijft maar op hem terug komen terwijl ze hem helemaal niet meer ziet. Het Thema vind ik wel heel mooi. Ikzelf heb niks met kanker te maken gehad, niemand in mijn familie of vriendengroep heeft kanker of heeft kanker gehad.. Ze moet heel hard vechten tegen de kanker maar ze overleeft het en ze kan weer verder met leven. Maar op de manier hoe ze het verteld lijkt het allemaal zo echt en zo dichtbij.
Ik beschouw mijn kuur als een vreemde vriend – en niet als een giftige vijand – die mij met harde hand weer beter maakt. En iedereen die slechts over chemo praat, snauw ik af. Het is mijn ziekte, mijn strijd, mijn speelveld, en mijn stem.
Ze vertelt alles heel duidelijk, en dat leest heel prettig. Daardoor Vlieg je door het boek. Ik had hem binnen de kortste keren uit. Het boek in zijn geheel vind ik erg mooi. Je leest precies wat ze denkt en daardoor kon ik me heel goed inleven in de hoofdpersoon. Ik raad dit boek zeker aan. Het is gewoon mooi om te lezen hoe zij over haar ziekte denkt en hoe ze ermee omgaat. Dat moeten meer mensen lezen.