2. Het boek ‘weekendpelgrimage’ heb ik gekozen na aanbeveling van mijn vader. Hij vertelde me dat in dit boek echt duidelijk wordt hoe een verslaafd persoon denkt en doet. De schrijver zelf heeft ook de nodige kennis over alcohol, hij nuttigt zelf zeer regelmatig een flink glas. Hierdoor is de manier van schrijven regelmatig warrig, wat misschien aangeeft hoe een verslaafde leeft.
3. Zie bijlage
4.
Zakelijke gegevens
Auteur: Tip Marugg
Titel: Weekendpelgrimage, uitgeverij de Bezige Bij Amsterdam, 1966-II, 184 blz. (eerste druk 1958, Amsterdam) Genre: psychologische roman Eerste reactie Keuze
Deze vraag heb ik al voor een deel beantwoord in vraag 2. Ik heb het boek dus gekozen na aanbeveling en omdat het thema, dus onderwerp, me aansprak. Na het lezen van de achterkant werd het me duidelijk dat het boek me misschien ook een beetje kon helpen met het vinden van een antwoord op mijn vraag; ‘Hoe denkt, leeft, voelt een verslaafd persoon zich’. Het aspect dat het zich afspeelt op een eiland, Curaçao, vond ik wel spannend. Dit viel een beetje tegen maar hier later meer over. Inhoud
Het begint op een regenachtige nacht als de ik-figuur met zijn hoofd op het stuur ligt, nadat hij met zijn auto de bermen is ingereden. Vanaf dat moment denkt hij terug aan hoe het allemaal begonnen is. De ik-figuur is een alcoholist die verslaafd is aan de whiskysoda en op de bewuste zaterdagavond alle bars afgaat om afscheid van ze te nemen. Hij wil die avond graag alleen zijn zonder dat er kennissen of vrienden zijn die hem lastig vallen. In die bars denkt hij terug aan vroeger, aan zijn kindertijd en wat hij allemaal heeft meegemaakt in z'n leven. Hij beschrijft ook het eiland, het eiland dat vooral een negereiland is, waarin hij zich niet goed thuis voelt, omdat hij blank is. De tegenstellingen tussen leven en dood, werkelijkheid en droom, blank en zwart, Europa en de Antilliaanse tropen, westerse beschaving en negercultuur worden door hem beschreven. Doordat hij zich niet thuis voelt op het eiland en zich eenzaam voelt denkt hij vaak aan zelfmoord: "mijn sombere eenzaamheid was eeuwig en erfelijk, het verloren paradijs voor altijd verloren". En verder: "De daad die ik op het punt sta te verrichten door met mijn wagen en al de zee in te rijden, is geen waanzinnige, dronken opwelling. De idee tot zelfvernietiging is er reeds lang geweest". Die avond stelt hij zichzelf ook voor 3 keuzes: naar bed gaan als hij alle bars is afgegaan, naar Canada vertrekken of met wagen en al de zee inrijden. Hij is soms ook niet helemaal zichzelf, hij krijgt dan van die opwellingen. Zo is hij die avond nog naar Hotel Continental geweest, waar hij de klerk heeft wijsgemaakt dat hij een zakenman is die net van het vliegtuig uit Montreal komt en nu een kamer nodig heeft. Hij moet dan om 6 uur 's morgens gewekt worden zodat hij kan doorreizen naar Trinidad. Verder in de avond krijgt hij weer een opwelling: "Het heeft niet veel gescheeld of ik heb een jongen van een jaar of vijftien van het leven beroofd. Er was geen enkele reden toe. Zomaar. Hij stond aan de kant van de weg in de regen en ik heb gestopt en hem een lift gegeven. Zodra hij in de auto was gestapt, kwam het idee in me op. Ik breng deze knaap naar de noordkust en gooi hem in de golven. Maar ik heb het niet gedaan. Ik heb de auto ergens gestopt en hem weggestuurd". Het verhaal eindigt als het gestopt is met regenen en het licht begint te worden. De koplampen van zijn auto schijnen op een grote injuboom. De ikfiguur begint dan over die oude boom te vertellen en gaat vragen aan de boom stellen: "Zou de boom ook tot mij kunnen spreken en zou ik hem kunnen verstaan? [....] Zou de boom mij kunnen horen wanneer ik tot hem spreek?" Later start hij de auto en rijdt richting stad, hij beseft dat dit zijn eiland is, hij aanvaardt zijn leven hier: "Dit is mijn stad. Dit is mijn eiland". Verdieping Samenvatting
Tijdens het gehele verhaal staat er eigenlijk maar één persoon centraal, de hoofdpersoon. Wel komen er flashbacks met daarin vrienden en familie van vroeger. Bijvoorbeeld zijn medeleerlingen tijdens zijn schoolperiode en Mario en Ia. Tijdens zijn bezoek aan de bars komt hij ook een stel bekenden tegen, toch blijft hij die avond liever alleen. Bijvoorbeeld zijn mededrinker Oswald. De rode draad door het verhaal is de dronkenschap van de ik-figuur en zijn twijfel over de keuze die hij voor zichzelf heeft opgesteld. Zijn verleden is ook een belangrijk aspect in het boek. Onderzoek van de verhaaltechniek Schrijfstijl: het boek is gemakkelijk geschreven. Ruimte, plaats en tijd: het boek viel me tegen in dit opzicht, er zijn veel flashbacks die wel leuk zijn en zeker iets toevoegen. Maar het constant beschrijven van de omgeving kwam me op het gegeven moment echt m’n neus uit. Op deze manier kon je wel goed voor je zien hoe het eiland Curaçao eruit ziet, maar het maakte het lezen voor mij niet prettiger. Verhaalfiguur: er was eigenlijk maar één echt verhaalfiguur, namelijk de ik-figuur. Op zoek naar de thematiek
Thema: het thema is alcoholisme en eventueel zelfvernietiging. De ik-figuur drinkt constant, wat verwijst naar het alcoholisme en zijn eventuele keuze die hij die avond gaat maken heeft met zelfmoord ofwel zelfvernietiging te maken. De ik-figuur kan duidelijk niet zonder alcohol, drank speelt een hele grote rol in zijn leven. Door de alcohol gaat het veel over zelfmoord nadenken, hij zegt ook: ‘Wanneer ik dronken ben, pleeg ik altijd zelfmoord. Wanneer ik dronken ben, word ik vreemdeling; ik voel dan dat ik niet thuis hoor in de kring of op de plaats waar ik me bevind. Wanneer ik dronken ben, voel ik altijd een ontzettend gemis, komt altijd weer dezelfde hevige drang naar ontvluchting terug en probeer ik altijd een plaats te vinden waar ik veilig zal zijn. Daarom pleeg ik altijd zelfmoor op zaterdagavond.’ Uit dit stukje is ook goed op te merken hoe de ik-figuur in elkaar steekt wanneer hij gedronken heeft. Alcohol heeft een groot invloed, misschien wel op het onderbewuste.
Beoordeling
Er zat voor mij niet echt een verhaalelement in dat een erg positieve uitwerking had. Het boek is redelijk verwarrend. Dit is, na wat informeren, vaak het geval bij boeken over verslavingen. Het gaat van de hak op de tak en is om die reden regelmatig moeilijk te volgen. Je ziet je dan net de situatie voor je en dan springt de ik-figuur oftewel de schrijver al weer over op een geheel niet verbandhebbend onderwerp. Het bevordert het lezen niet echt in positieve zin.
De combinatie van de begin en eind passage spraken mij het meeste aan. Ze lijken bijna identiek, maar doordat ik het boek doorgelezen heb, begreep ik de
ik-figuur beter. Zo wordt het laatste hoofdstuk in het einde van het boek toch heel anders dan het eerste hoofdstuk, ondanks de tekst dat de tekst hetzelfde is. Wat ik al eerder liet doorschemeren en wat een negatieve uitwerking had voor mij, was de verwardheid. Van het schrijven en van het verhaal. De zinnen waren regelmatig te lang. Dit bevorderde het lezen niet voor mij, ik moest steeds terug lezen. Wat ik ook niet zo prettig vond qua lezen waren de uitgebreide beschrijvingen van het eiland Curaçao. Ik kan het eiland bijna uittekenen. Het is dus zowel een negatief als een positief element. Ik lijk nu precies te weten hoe het er toentertijd aan toe ging, qua bevolking, qua omgeving, alles. Het boek is voor mij een beetje te vergelijken met de film ‘Trainspotting’. Dit alleen door het feit dat er van de hak op de tak wordt gesprongen. Qua verhaal lijkt het er totaal niet op. De hoofdrolspeler in de film, Ewan McGregor, haalde ook allerlei gedachten op tijdens de film, wat ook soms best verwarrend was. Het thema is goed uitgewerkt in mijn ogen. Het is duidelijk dat de ik-figuur een serieus drankprobleem heeft. Hij kan niet zonder drank, zijn leven draait er om. Dit wordt erg vaak in het boek uitgewerkt. Als je het boek uit zou kunnen wringen zou er pure wisky-soda uit komen gedruppeld. Het taalgebruik is goed te doen. Het maakte het lezen van het verhaal niet moeilijker of lastiger. De schrijver houdt wel van opsommingen, dit doet hij graag. Sommige zinnen zijn ietwat te lang. Een voorbeeld hiervan is: ‘De wind die de taaie wabi- en dividivi-bomen verslagen het hoofd doet buigen; die de met vruchten beladen barkjes op zijn vleugelen neemt en de golven doet klieven; die soms als een grote, onzichtbare bezem de hitte wegveegt en daarvoor in de plaats de koelte van de zee het land opduwt; de wind die de met katoen bedekte zaden, die uit de langwerpige vrucht van de kapokboom springen, opvangt en als kleine vogeltjes boven de wilde saliestruiken laat drijven.’ Mijn eindoordeel over dit werk is redelijk goed. Het was leuk om te lezen, maar ik zou het niet iemand aanraden. Daar is het té veel tekst en té weinig inhoud voor. Ik vond het jammer dat de ik-figuur geen naam had, de vrienden en kennissen hadden daarentegen wel een naam. De verslaving komt duidelijk naar voren, dus voor het lezen van boeken met het thema verslaving is het bijna ideaal. Het is leuk om het als boek voor tussendoor te lezen, meer ook niet. 5. Het thema is voor mij alcoholisme en zelfvernietiging. Dit omdat hij de hele tijd whisky-soda drinkt bij elke bar en hij duidelijk niet zonder die drank kan. Drank speelt een belangrijke rol in zijn leven. Door de drank is hij zichzelf niet, zo denkt hij nogal vaak aan zelfmoord: ‘Wanneer ik dronken ben, pleeg ik altijd zelfmoord. Wanneer ik dronken ben, word ik vreemdeling; ik voel dan dat ik niet thuis hoor in de kring of op de plaats waar ik me bevind. Wanneer ik dronken ben, voel ik altijd een ontzettend gemis, komt altijd weer dezelfde hevige drang naar ontvluchting terug en probeer ik altijd een plaats te vinden waar ik veilig zal zijn. Daarom pleeg ik altijd zelfmoord op zaterdagavond.’ Een lijn door het verhaal is het probleem van de ik-figuur met zijn land. Hijzelf is geen neger, wat de bevolking wel is. Hij noemt het dan ook een ‘negereiland’. Hij past er dus niet echt tussen. Misschien schrijft hij hier zijn drankprobleem ook wel op af.
4.
Titel: Weekendpelgrimage, uitgeverij de Bezige Bij Amsterdam, 1966-II, 184 blz. (eerste druk 1958, Amsterdam) Genre: psychologische roman Eerste reactie Keuze
Deze vraag heb ik al voor een deel beantwoord in vraag 2. Ik heb het boek dus gekozen na aanbeveling en omdat het thema, dus onderwerp, me aansprak. Na het lezen van de achterkant werd het me duidelijk dat het boek me misschien ook een beetje kon helpen met het vinden van een antwoord op mijn vraag; ‘Hoe denkt, leeft, voelt een verslaafd persoon zich’. Het aspect dat het zich afspeelt op een eiland, Curaçao, vond ik wel spannend. Dit viel een beetje tegen maar hier later meer over. Inhoud
Het begint op een regenachtige nacht als de ik-figuur met zijn hoofd op het stuur ligt, nadat hij met zijn auto de bermen is ingereden. Vanaf dat moment denkt hij terug aan hoe het allemaal begonnen is. De ik-figuur is een alcoholist die verslaafd is aan de whiskysoda en op de bewuste zaterdagavond alle bars afgaat om afscheid van ze te nemen. Hij wil die avond graag alleen zijn zonder dat er kennissen of vrienden zijn die hem lastig vallen. In die bars denkt hij terug aan vroeger, aan zijn kindertijd en wat hij allemaal heeft meegemaakt in z'n leven. Hij beschrijft ook het eiland, het eiland dat vooral een negereiland is, waarin hij zich niet goed thuis voelt, omdat hij blank is. De tegenstellingen tussen leven en dood, werkelijkheid en droom, blank en zwart, Europa en de Antilliaanse tropen, westerse beschaving en negercultuur worden door hem beschreven. Doordat hij zich niet thuis voelt op het eiland en zich eenzaam voelt denkt hij vaak aan zelfmoord: "mijn sombere eenzaamheid was eeuwig en erfelijk, het verloren paradijs voor altijd verloren". En verder: "De daad die ik op het punt sta te verrichten door met mijn wagen en al de zee in te rijden, is geen waanzinnige, dronken opwelling. De idee tot zelfvernietiging is er reeds lang geweest". Die avond stelt hij zichzelf ook voor 3 keuzes: naar bed gaan als hij alle bars is afgegaan, naar Canada vertrekken of met wagen en al de zee inrijden. Hij is soms ook niet helemaal zichzelf, hij krijgt dan van die opwellingen. Zo is hij die avond nog naar Hotel Continental geweest, waar hij de klerk heeft wijsgemaakt dat hij een zakenman is die net van het vliegtuig uit Montreal komt en nu een kamer nodig heeft. Hij moet dan om 6 uur 's morgens gewekt worden zodat hij kan doorreizen naar Trinidad. Verder in de avond krijgt hij weer een opwelling: "Het heeft niet veel gescheeld of ik heb een jongen van een jaar of vijftien van het leven beroofd. Er was geen enkele reden toe. Zomaar. Hij stond aan de kant van de weg in de regen en ik heb gestopt en hem een lift gegeven. Zodra hij in de auto was gestapt, kwam het idee in me op. Ik breng deze knaap naar de noordkust en gooi hem in de golven. Maar ik heb het niet gedaan. Ik heb de auto ergens gestopt en hem weggestuurd". Het verhaal eindigt als het gestopt is met regenen en het licht begint te worden. De koplampen van zijn auto schijnen op een grote injuboom. De ikfiguur begint dan over die oude boom te vertellen en gaat vragen aan de boom stellen: "Zou de boom ook tot mij kunnen spreken en zou ik hem kunnen verstaan? [....] Zou de boom mij kunnen horen wanneer ik tot hem spreek?" Later start hij de auto en rijdt richting stad, hij beseft dat dit zijn eiland is, hij aanvaardt zijn leven hier: "Dit is mijn stad. Dit is mijn eiland". Verdieping Samenvatting
Tijdens het gehele verhaal staat er eigenlijk maar één persoon centraal, de hoofdpersoon. Wel komen er flashbacks met daarin vrienden en familie van vroeger. Bijvoorbeeld zijn medeleerlingen tijdens zijn schoolperiode en Mario en Ia. Tijdens zijn bezoek aan de bars komt hij ook een stel bekenden tegen, toch blijft hij die avond liever alleen. Bijvoorbeeld zijn mededrinker Oswald. De rode draad door het verhaal is de dronkenschap van de ik-figuur en zijn twijfel over de keuze die hij voor zichzelf heeft opgesteld. Zijn verleden is ook een belangrijk aspect in het boek. Onderzoek van de verhaaltechniek Schrijfstijl: het boek is gemakkelijk geschreven. Ruimte, plaats en tijd: het boek viel me tegen in dit opzicht, er zijn veel flashbacks die wel leuk zijn en zeker iets toevoegen. Maar het constant beschrijven van de omgeving kwam me op het gegeven moment echt m’n neus uit. Op deze manier kon je wel goed voor je zien hoe het eiland Curaçao eruit ziet, maar het maakte het lezen voor mij niet prettiger. Verhaalfiguur: er was eigenlijk maar één echt verhaalfiguur, namelijk de ik-figuur. Op zoek naar de thematiek
ik-figuur beter. Zo wordt het laatste hoofdstuk in het einde van het boek toch heel anders dan het eerste hoofdstuk, ondanks de tekst dat de tekst hetzelfde is. Wat ik al eerder liet doorschemeren en wat een negatieve uitwerking had voor mij, was de verwardheid. Van het schrijven en van het verhaal. De zinnen waren regelmatig te lang. Dit bevorderde het lezen niet voor mij, ik moest steeds terug lezen. Wat ik ook niet zo prettig vond qua lezen waren de uitgebreide beschrijvingen van het eiland Curaçao. Ik kan het eiland bijna uittekenen. Het is dus zowel een negatief als een positief element. Ik lijk nu precies te weten hoe het er toentertijd aan toe ging, qua bevolking, qua omgeving, alles. Het boek is voor mij een beetje te vergelijken met de film ‘Trainspotting’. Dit alleen door het feit dat er van de hak op de tak wordt gesprongen. Qua verhaal lijkt het er totaal niet op. De hoofdrolspeler in de film, Ewan McGregor, haalde ook allerlei gedachten op tijdens de film, wat ook soms best verwarrend was. Het thema is goed uitgewerkt in mijn ogen. Het is duidelijk dat de ik-figuur een serieus drankprobleem heeft. Hij kan niet zonder drank, zijn leven draait er om. Dit wordt erg vaak in het boek uitgewerkt. Als je het boek uit zou kunnen wringen zou er pure wisky-soda uit komen gedruppeld. Het taalgebruik is goed te doen. Het maakte het lezen van het verhaal niet moeilijker of lastiger. De schrijver houdt wel van opsommingen, dit doet hij graag. Sommige zinnen zijn ietwat te lang. Een voorbeeld hiervan is: ‘De wind die de taaie wabi- en dividivi-bomen verslagen het hoofd doet buigen; die de met vruchten beladen barkjes op zijn vleugelen neemt en de golven doet klieven; die soms als een grote, onzichtbare bezem de hitte wegveegt en daarvoor in de plaats de koelte van de zee het land opduwt; de wind die de met katoen bedekte zaden, die uit de langwerpige vrucht van de kapokboom springen, opvangt en als kleine vogeltjes boven de wilde saliestruiken laat drijven.’ Mijn eindoordeel over dit werk is redelijk goed. Het was leuk om te lezen, maar ik zou het niet iemand aanraden. Daar is het té veel tekst en té weinig inhoud voor. Ik vond het jammer dat de ik-figuur geen naam had, de vrienden en kennissen hadden daarentegen wel een naam. De verslaving komt duidelijk naar voren, dus voor het lezen van boeken met het thema verslaving is het bijna ideaal. Het is leuk om het als boek voor tussendoor te lezen, meer ook niet. 5. Het thema is voor mij alcoholisme en zelfvernietiging. Dit omdat hij de hele tijd whisky-soda drinkt bij elke bar en hij duidelijk niet zonder die drank kan. Drank speelt een belangrijke rol in zijn leven. Door de drank is hij zichzelf niet, zo denkt hij nogal vaak aan zelfmoord: ‘Wanneer ik dronken ben, pleeg ik altijd zelfmoord. Wanneer ik dronken ben, word ik vreemdeling; ik voel dan dat ik niet thuis hoor in de kring of op de plaats waar ik me bevind. Wanneer ik dronken ben, voel ik altijd een ontzettend gemis, komt altijd weer dezelfde hevige drang naar ontvluchting terug en probeer ik altijd een plaats te vinden waar ik veilig zal zijn. Daarom pleeg ik altijd zelfmoord op zaterdagavond.’ Een lijn door het verhaal is het probleem van de ik-figuur met zijn land. Hijzelf is geen neger, wat de bevolking wel is. Hij noemt het dan ook een ‘negereiland’. Hij past er dus niet echt tussen. Misschien schrijft hij hier zijn drankprobleem ook wel op af.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden