Opwaaiende zomerjurken door Oek de Jong

A Beschrijving en Analyse 1. Technische gegevens
1 Schrijver: Oek de Jong
2 Titel: Opwaaiende zomerjurken
3 Gelezen druk: Vierendertigste druk
4 Jaar van uitgave van gelezen druk: 2002
5 Eerste druk: 1979
2. Motto en opdracht
Er staat geen opdracht in het boek. Het motto is: Of is ons heimelijk bewust dat wij het essentiële, dat wij begeren, nooit zullen zien? Op het vertrek komt het aan, op de steeds hernieuwde poging, het opbreken, het zich niet gewonnen geven. 3. Verklaring van titel
Edo gaat op een dag met zijn moeder en de buren picknicken. Edo zit bij zijn moeder achterop en Teunis zit bij de buurvrouw. Zijn moeder en de buurvrouw laten in een opgewekte stemming de wind onder hun zomerjurken komen. Edo beschrijft de opwaaiende zomerjurken als het toppunt van geluk en vrijheid. 4. Soort Literatuur

Het is een psychologische roman, omdat je alles meemaakt door de ogen van Edo en je leest ook zijn gedachten en gevoelens. 5. Structuur
Het boek is verdeeld in drie delen en het heeft in totaal 271 bladzijden
Verklaring van de titel bij elk deel. Deel 1 Oskar Vanille: Edo is erg onzeker en angstig, om daaraan te ontkomen creëert hij een droomwereld. Dat is de wereld van Oskar Vanille. Hiermee vergeet hij de wereld om zich heen en hij voelt zich zelfs gelukkig. Als hij Oskar Vanille is beeld hij zich ook vaak in dat hij in het labyrint ronddwaalt. Deel 2 Het systeem: Edo probeert een alles omvattend symmetrisch systeem te ontwikkelen, waarmee hij het bestaan van alles kan verklaren, maar vooral het bestaan van zijn eigen ik. Deel 3 Scherm der reflectie: Er zijn in dit deel veel flashbacks en de vertelvolgorde is niet meer chronologisch. Edo probeert zijn handelen in het verleden te analyseren. Hij denkt vaak na over vroeger en reflecteert alles wat hij bereikt heeft. 6. Samenvatting van de inhoud: Deel 1 Oskar Vanille
Het verhaal gaat over Edo Mesch, een jongen van 8 jaar. Zijn vader is bij het leger en moet naar de oorlog. Bij het afscheid nemen geeft zijn vader hem een bijnaam: Oskar Vanille. Een
paar uur nadat zijn vader vertrokken is gaan zijn broertje en zusje voor de rest van de vakantie naar een tante. Edo heeft een lui oog, waarvoor hij naar de oogarts moet, deze adviseert hem om het nog een poosje af te plakken met een pleister. Edo heeft een hele hechte band met zijn moeder en alleen zij kan zijn onzekerheid weg nemen. Toch drijft hij zijn moeder vaak tot wanhoop en hij kwetst haar wanneer hij maar kan. Hij vraagt constant om aandacht door aan zijn moeder allerlei rare vragen te stellen, zoals Waar is God nu? en Wat is lucht? Ook is hij erg eigenwijs, agressief en egocentrisch. Hij maakt van hele normale dingen een groot drama, verder heeft hij ook een erg ingewikkelde gedachtegang, die voor een acht jarige nog veel te moeilijk is. Mede door deze gedachtegang en zijn omgangsgedrag maakt hij een groot drama van de pleister op zijn luie oog. Om aan alle onzekerheden en angsten te ontkomen creëert Edo zijn eigen droomwereld, de wereld van Oskar Vanille. Als hij Oskar Vanille is, vergeet hij de wereld om zich heen en dan voelt hij zich zelfs gelukkig. Edo is geobsedeerd door de buren, mevrouw Koelman en haar zoon Teunis. Teunis is een geestelijk gestoorde jongen. De buurvrouw komt vaak op bezoek bij Edo’s moeder en daar uit ze haar verdriet. Ze huilt vaak over haar in de oorlog overleden man en over het gedrag van haar zoon. Edo is bang om aan zijn vrienden te laten merken dat hij weinig ziet en die pleister op zijn oog maakt het voor hem alleen maar moeilijker om met zijn vrienden te gaan spelen. Hij durft zelfs dagenlang niet naar buiten omdat hij zich schaamt voor die pleister. De buurvrouw heeft medelijden met hem en geeft hem een grote zonnebril en een zonneklep, zodat de pleister niet meer zo opvalt, nu durft hij ook weer in de tuin te komen. Oskar heeft ook nog een labyrint gekregen van mevrouw Koelman, het was ooit van haar zoon geweest en dat gaf Edo een fijn gevoel. Hij verbeeldt zich vaak dat hij zich in het labyrint bevind, waar hij zich kan verbergen voor de buitenwereld, hij denkt dan vaak na over de bedoeling van zijn bestaan. Mede door het labyrint ontdekt hij “een gevoel van onbeweeglijkheid” zoals hij dat zelf noemt. Hierdoor durft hij de tuin ook weer te verlaten en kan hij weer vaak gaan zeilen op het water achter hun huis. Een paar dagen later gaat hij met zijn moeder en de buren picknicken. Als hij bij zijn moeder achterop de fiets zit, laten zijn moeder en de buurvrouw in hun opgelaten stemming hun jurken opwaaien door de wind. Edo ervaart dit gevoel als het toppunt van geluk en vrijheid. Hij beeld zich in dat hij als een vogel boven deze situatie vliegt, maar tegelijkertijd realiseert hij zich dat hij nog steeds op de bagagedrager van zijn moeder zit. Na de fijne dag met zijn moeder en de buren wil hij zich niet meer verschuilen en wil ook niet meer Oskar Vanille genoemd worden, maar gewoon Edo Mesch. Hij zoekt zijn vrienden weer op en gaat zich steeds meer gedragen als een normale jongent. Als hij een keer samen met zijn vrienden gaat zwemmen, raakt Edo weer in paniek. Hij durft de andere jongens die al in het water liggen niet achterna te zwemmen. Daarom fietst hij zo snel als hij kan naar huis. Thuis aangekomen gaat hij op zoek naar zijn moeder, maar deze blijkt niet thuis te zijn. Edo denkt dat zijn moeder hem in de steek heeft gelaten en rent bang naar de buren. Mevrouw Koelman verteld hem, dat zijn moeder haar zoon Teunis naar een psychiatrische inrichting brengt. Edo gelooft haar niet en denkt dat hij toch in de steek is gelaten door zijn moeder. Mevrouw Koelman weet Edo te kalmeren, hij krijgt voor haar hetzelfde gevoel als dat hij voor zijn moeder had. Hij wil niet meer bij haar weg, hij beschouwt haar als zijn nieuwe moeder. Deel 2 Het Systeem In dit deel is Edo 17 jaar oud. Hij gaat de hele zomer bij zijn oom en tante Waayman logeren. Zijn oom en tante wonen op een eiland, in een huis dat volgens zijn oom een architectonisch wonder is. Edo gaat met ongenoegen mee met een rondleiding om en door het huis. Er is bij de bouw van het huis veel gebruik gemaakt van geometrische en eenvoudige vormen. Dat is niet alleen te zien aan de buitenkant, ook in het huis wordt veel van die vormen gebruik gemaakt. Veel meubels zijn van de ontwerper Rietveld en er hangen schilderijen van Mondriaan. Edo heeft al snel een hekel aan zijn oom vanwege diens laatdunkende houding tegenover Edo en zijn eigendunk. Omdat Edo het met zijn oom niet goed kan vinden, vindt hij het huis, dat volgens zijn oom het mooiste en modernste van het hele eiland is, maar niks. Telkens als zijn oom hem om een mening over het huis of iets wat er in staat vraagt, probeert Edo onder een antwoord uit te komen. De relatie tussen zijn oom, Herman, en zijn tante, Simone, is gespannen. Edo daarentegen kan het met zijn tante goed vinden, ook al weten ze vaak niet wat ze tegen elkaar moeten zeggen. Edo wordt verliefd op Simone, deze verliefdheid mondt uit in een obsessie. Hij ervaart voor Simone ongeveer hetzelfde gevoel als voor mevrouw Koelman, maar voor zijn tante heeft hij ook seksuele gevoelens. Edo zit vaak alleen op zijn kamer en is bijzonder geïnteresseerd in filosofie. Hij beeldt zich nogal eens in dat hij in de tijd van de Grieken leeft en dat hij ook een groot filosoof is. Edo streeft ernaar om een allesomvattend symmetrisch systeem te ontwikkelen. Met dit systeem wil Edo het bestaan van alles verklaren, maar hoofdzakelijk zijn eigen bestaan. Hij ontmoet een man die hij bij een eerder bezoek aan het eiland heeft leren kennen, de man, Kramer, biedt hem een baan aan als kelner. Hij gaat op het aanbod in en als hij dan aan het werken is kan hij zijn opgekropte gevoelens voor Simone vergeten. Edo denkt dat hij de ware heeft gevonden in de persoon van zijn tante. Simone voelt zich ook wel aangetrokken tot hem maar tegelijkertijd weten ze allebei dat het onmogelijk is een relatie te beginnen. Edo wordt wakker geschut als hij zijn tante aantreft in het bijzijn van Eddy. Edo snapt meteen dat Eddy haar minnaar is. Edo voelt zich bedrogen door Simone en is verschrikkelijk boos op haar. Als hij een dag later alleen met zijn oom aan tafel zit, vertelt Edo hem over de affaire van Simone en Eddy. Het gesprek eindigt in een vechtpartij waarbij Edo de bril van zijn oom kapot slaat. Later op de dag loopt hij over het strand waar zijn tante ligt te slapen. Hij pakt een fles cassis en giet deze over haar heen. Hierna besluiten ze zich schoon te spoelen in de zee. Edo laat zich verleiden door Simone, plotseling duwt ze hem van haar af en rent hard naar huis. Edo snapt niet waarom ze zo reageert, misschien omdat zij wraak wil nemen voor het feit dat hij Herman verteld heeft over haar affaire met Eddy. Het systeem waaraan Edo werkte is die vakantie niet helemaal afgekomen, maar Edo redeneert het volgende “Liever halverwege een systeem blijven steken en waanzinnig worden, dan blijven hangen in die comfortabele en door iedereen geachte onbenulligheid” Met deze zin eindigt hij zijn weerwoord tegen het betoog van zijn oom, die zijn denkbeelden om zeep probeerde te helpen. Deel 3 Scherm der reflectie De inmiddels 24-jarige Edo bevindt zich op een cruiseschip, waar hij met zijn vriendin Nina geniet van de vakantie. De relatie is niet meer wat het geweest is en dat is vooral te wijten aan Edo. Hij gedraagt zich het ene moment onverschillig ten opzichte van haar en het andere moment overdreven verliefd, soms zelfs een beetje slijmerig. Edo vraagt zich constant af of hij nog wel van haar houdt. Op het schip kregen ze ruzie, omdat Edo een aanbod kreeg van een bemanningslid voor een betere hut tegen een lagere prijs en deze weigerde, terwijl Nina deze hut wel zag zitten. Er is een dansavond georganiseerd. Nina blijft in de hut, omdat ze hoofdpijn heeft. Edo gaat er wel heen en daar ontmoet hij Marta, een oudere vrouw met twee kinderen. Edo stelt zich aan haar voor als Oskar Vanille. Marta kent de naam uit een boek dat ze gelezen heeft voordat ze met het cruiseschip meeging. Het boek was geschreven door Edo Mesch. Het blijkt nu dus dat Edo schrijver is geworden en dat het eerste deel van het boek door hem geschreven en gepubliceerd is. De avond eindigt in de hut van Marta. Een van de andere gasten aan boord is Professor Bolten. Edo heeft een verschrikkelijke hekel aan hem, omdat hij net als Herman Waayman een enorme eigendunk heeft en neerkijkt op het werk van anderen. Edo en Bolten raken met elkaar in discussie. Edo wordt zo kwaad op hem haalt uit en raakt hem vol in het gezicht. De bril van Bolten overleeft deze klap niet. De cruise is afgelopen en ze komen weer aan in Italië. Edo besluit om Nina te verlaten. Waarna Nina alleen terugreist naar Nederland. Edo vertrekt naar Rome waar hij de schouwburg bezoekt. Hier ontmoet hij Mario Arnolfini, die de hoofdrol speelt in het theaterstuk. Mario is een jongen van Edo’s leeftijd. Met hem discussieert Edo vaak over filosofie, schrijven, literatuur en hun beide moeders, want die spelen bij allebei een belangrijke rol in hun leven. Na een paar maanden in Italië te hebben gewoond, waar hij met Mario aan een boek gewerkt heeft, de encyclopedie van het geluk, gaat hij terug naar Nederland. In het boek beschrijft Edo de handen van Mario, die in een koffertje overal mee naar toe worden genomen door de held en die hem bij allerlei dingen kunnen helpen. In Nederland zoekt hij Marta weer op en trekt bij haar in. Hij woont een tijdje bij haar, maar als de relatie hem te serieus wordt, raakt hij in paniek en verlaat haar. Die paniek zorgt ervoor dat zijn oude onzekerheid en angsten terugkomen en ten slotte ziet hij het leven niet meer zitten. Hij haalt zijn vroegere zeilbootje, waarmee hij naar het Buitenste Verlaat zeilt. Dit is een plek waar hij vroeger ook vaak naar toe zeilde en waar hij zich sterk verbonden voelt. Bij aankomst gaat hij naar een huisje waar hij vroeger op vakantie is geweest met zijn vader, moeder, broertje en zusje. De volgende dag gaat hij een stuk zeilen, maar de wind en de golven zijn zo sterk dat hij overboord slaat en denkt dat hij doodgaat. Op dat moment vindt hij de wil om te leven, hij overwint al zijn angsten en onzekerheden en klimt terug aan boord. 7. Tijd
De verteltijd is 271 bladzijden. De vertelde tijd is 16 jaar, maar je maakt niet al die jaren mee. In elk van de drie delen

maak je maar 1 jaar mee. Edo verjaart niet in een van de delen. In deel 1 is hij 8 jaar, in deel 2 is hij 17 jaar en in deel 3 is hij 24 jaar. Er zit dus tussen elk deel een tijdsprong van ongeveer 7 jaar. Het boek begint in de jaren vijftig en het eindigt rond half jaren zeventig. Het verhaal is in chronologische volgorde verteld, maar af en toe zit er een flashback in. Er is op bladzijde 261 een grote flashback; Edo is terug op de plaats waar Edo met het hele gezin op vakantie is geweest, nadat zijn moeder een miskraam heeft gehad. Het was een heel sombere vakantie waar eigenlijk niemand iets tegen elkaar te vertellen had. Daar heeft Edo zijn moeder voor het eerst naakt gezien en sindsdien voelt hij een soort verliefdheid voor haar, die eigenlijk nooit meer weggaat. 8. Ruimte
Deel 1 speelt zich af in het Zeeuwse landschap. Edo is in het begin van het verhaal bijna alleen maar in het huis, omdat hij niet naar buiten durft vanwege de pleister op zijn luie oog. Edo beeldt zich vaak in dat hij door het labyrint dwaalt, alleen in die ruimte kan hij zijn angsten vergeten. Deel 2 speelt zich af op een van de Nederlandse eilanden. Hij gaat vaak wandelen over het eiland om beter te kunnen nadenken. Hij loopt dan door de bossen, het strand en over weilanden. Edo trekt zich vaak terug op zijn kamer en daar gaat hij dan zijn ideeën over het systeem uitwerken. Deel 3 begint op een cruiseschip dat over de Middellandse Zee vaart. Na die cruise vertrekt hij naar Rome waar hij een tijdje aan een boek werkt. Als hij daarvan genoeg heeft gaat hij naar Amsterdam waar hij intrekt bij Marta die hij op de cruise heeft ontmoet. 9. Figuren
Er zijn in het boek zes karakters, dit zijn de belangrijkste personen. Edo: Een jongen met een lui oog en daarop een pleister, later krijgt hij een bril. Edo is erg
onzeker en heeft bindingsangst. Hij is een goede denker en hij is ook erg slim, want hij mag van de tweede naar de vierde klas.Edo is erg onzeker en denkt dat de hele wereld tegen hem is. Als hij bang is trekt hij zich terug in zijn labyrint of gebruikt zijn schuilnaam Oskar Vanille. Hij heeft een relatie gehad met Nina, maar door zijn onverschillige gedrag loopt deze relatie op de klippen. Edo’s moeder: Een vrouw die altijd hoofdpijn heeft en vaak rookt. Ze staat altijd klaar voor
Edo, ook al treitert deze haar voortdurend. Alleen zij kan Edo’s onzekerheid wegnemen en ze moet elke keer als ze ergens heen gaat beloven dat ze terugkomt. Edo’s tante Simone: Edo wordt verliefd op zijn tante in e zomer dat hij bij haar en bij zijn oom logeert. Ze houdt er eigenlijk drie mannen op na en kan niet kiezen. Ze speelt een spelletje met Edo en als hij haar denkt neer te halen neemt ze keihard wraak. Nina: Ze is acht jaar lang Edo’s vriendin, maar de relatie gaat stuk, omdat Edo zich onverschillig gedraagt en omdat hij een ander heeft.Ze heeft heel veel geduld met hem maar als ze hoort dat hij haar heeft bedrogen is de maat vol. Marta: Ze is een oudere vrouw met twee jonge kinderen. Edo wordt verliefd op haar en trekt bij haar in. De relatie houdt niet lang stand, want als het te serieus wordt voor
Edo verlaat hij haar. Mario Arnolfini: Een jongen die Edo ontmoet bij een toneelvoorstelling, waarin Mario de
hoofdrol speelt. Edo is gefascineerd door zijn handen en gaat samen met hem een boek schrijven. De rest van de personen die in het boek voorkomen zijn typen. Mevrouw Koelman: De buurvrouw van het ouderlijk huis, die bijna dagelijks op bezoek komt om uit te huilen over haar overleden man en haar geestelijk gestoorde zoon. Teunis: De geestelijk gestoorde zoon van Mevrouw Koelmand. Edo is geobsedeerd door hem en bespiedt hem vaak. Herman: De oom van Edo. Samen kunnen ze het niet goed vinden. Hij heeft een enorme eigendunk en kijkt neer op het werk van anderen, terwijl hij zijn werk helemaal geweldig vind. Edo gaat met zijn oom vele discussies aan en op een keer wordt Edo zo kwaad dat hij zijn oom vol in het gezicht slaat, hierbij gaat diens bril kapot. Professor Bolten: Een man die aanwezig is op het cruiseschip. Edo heeft een hekel aan hem
en vindt hem een beetje lijken op zijn oom, ze hebben dezelfde karaktereigenschappen. Edo krijgt met hem ook ruzie na een discussie en slaat ook zijn bril aan diggelen. 10. Vertelwijze
Het verhaal wisselt tussen twee perspectieven, de ik-perspectief en de hij-perspectief (of personale vertelwijze). Als Edo alleen is zie je het boek of als personen aan het beschrijven is vanuit het ik-perspectief, je leest zijn gedachten. Bij gebeurtenissen wordt het boek verteld vanuit de personale vertelwijze, de verteller weet evenveel als de lezer. 11. Stijl
Ik vind dat de schrijver een warrige schrijfstijl heeft. Hij gebruikt dan weer heel lange en complexe zinnen en dan weer hele korte en beknopte zinnen. Mensen die voor het eerst in het boek voorkomen worden heel uitvoerig beschreven en geobserveerd. Er zitten af en toe Latijnse zinnen of woorden in verwerkt. Deze zinnen verwijzen veel naar uitspraken uit de tijd van de Grieken en Edo filosofeert hier ook veel over. 12.A Thema

Je ziet een jongen opgroeien in drie fasen van zijn leven, waarin hij constant op zoek is naar innerlijke rust en naar overwinning van zijn angsten en onzekerheden. B Motieven
Angsten: Edo is eigenlijk bang voor alles. Hij denkt voortdurend dat de hele wereld tegen hem is en maakt van alles wat voor andere mensen gewoon is een groot drama. Hij verstopt zich vaak in de denkbeeldige wereld van het labyrint, dat is een spelletje dat hij een keer van de buurvrouw heeft gekregen. Edo kan niet zonder zijn moeder, zij is de enige die zijn angsten kan wegnemen en hij is ook erg bang dat ze hem in de steek laat. Daarom moet ze hem elke keer als ze ergens heen gaat beloven dat ze terugkomt. Systemen: Edo Moet om zijn emoties de baas te blijven de wereld in een systeem vangen. Als hij in de vakantie bij zijn oom en tante gaat logeren brengt hij vaak uren achter elkaar door om een allesomvattend symmetrisch systeem te creëren dat alles zou verklaren. Hij krijgt het systeem niet helemaal af maar hij doet wel elke morgen precies hetzelfde als hij opstaat. Vluchten: Omdat Edo bang is voor bijna alles is hij constant aan het vluchten. In zijn jeugd vlucht hij voor zijn vrienden, omdat hij een pleister op zijn luie oog heeft en omdat hij niet wil zeggen dat hij een klas over mag slaan. Hij vlucht ook als een relatie van hem te serieus wordt. Hij heeft acht jaar een relatie gehad maar omdat het teveel van hem vraagt verlaat hij haar. Aan het eind ziet hij nog maar een uitweg, een zelfmoord door verdrinking, maar als hij in het water ligt vindt hij de wil om te leven. 13. Bio- en bibliografie
De Nederlandse schrijver Oek de Jong werd op 4 oktober 1952 te Breda geboren. Zijn volledige naam luidt Oebele Klaas Anne de Jong. De Jong bracht zijn jeugd door in Dokkum en Goes. Na het gymnasium studeerde hij vijf jaar kunstgeschiedenis in Amsterdam. Hij brak zijn studie af om zich geheel op het schrijven te kunnen storten. Oek de Jong debuteerde in 1977 met de verhalenbundel De hemelvaart van Massimo . Het debuut werd bekroond met de Reina Prinsen Geerligsprijs. Zijn eerste roman Opwaaiende zomerjurken (1979) werd een groot succes. Het boek werd onderscheiden met de F. Bordewijkprijs. De hoofdpersoon, Edo Mesch trekt een wereld van denkbeelden op en wordt steeds eenzamer. Zijn tweede roman Cirkel in het gras (1985) gaat over een liefdesrelatie tussen een journaliste en een Italiaanse dichter en kunsthistoricus. Andere werken van Oek de Jong: 1977 De hemelvaart van Massimo
1979 Lui oog 1979 Opwaaiende zomerjurken
1985 Cirkel in het gras
1993 De inktvis
1997 Een man die in de toekomst springt
1998 Zijn muze was een harpij
2002 Hokwerda's kind [0315] 2002 De onbeweeglijke
Oek de Jong is genomineerd voor de Libris Literatuurprijs 2003 en is 12 november te gast in het Literair Café. B Evaluatie Emotieve argumenten: Het verhaal roept weinig gevoelens bij mij op. Ik kan me niet erg verbonden voelen met de hoofdpersoon Edo. Wel heb ik medelijden met hem, ik vind het zielig voor hem dat hij een pleister op zijn oog moet. Hierdoor durfde hij zijn vrienden niet onder ogen te komen en zelfs het huis niet te verlaten. Esthetische argumenten: De gebruikte taal in het boek is redelijk moeilijk te begrijpen. De zinnen zijn heel moeilijk opgebouwd. Ook worden er Latijnse zinnen en woorden in het boek gebruikt, die ik niet kon lezen en dus wist ik niet wat er gebeurde of gezegd werd. Het waren niet alleen Latijnse woorden die moeilijk te begrijpen waren, ook werden er af en toe moeilijke Nederlandse woorden gebruikt waarvan ik de betekenis niet weet. Morele argumenten: Er zitten niet echt gebeurtenissen in het boek die niet door de beugel kunnen. Edo bedriegt zijn vriendin met een oudere vrouw en hij is verliefd op zijn tante. Deze liefdes komen nu ook vaak genoeg voor, ook al is het natuurlijk heel moeilijk om zo’n relatie aan te gaan. Er worden veel mensen mee gekwetst en of je er zelf gelukkiger van wordt is nog maar de vraag. Je kunt nog zo verliefd zijn, je moet ook aan je medemens denken en aan de toekomst, verliefdheid kan een bevlieging zijn en je moet wel opletten dat je daar dus geen bestaande relaties voor op het spel zet of mensen ongewenst mee kwetst. Realistische argumenten: Het boek is niet erg realistisch. Er zijn niet veel kinderen van acht jaar die al zo’n ingewikkelde gedachtegang hebben. Er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen, maar over het algemeen komt dit niet zo vaak voor. De verliefdheid van Edo op zijn tante is wel waarschijnlijker, maar er moet dan van tevoren wel echt goed over deze verliefdheid worden nagedacht, anders worden er veel mensen (misschien wel onnodig) pijn gedaan. Het blijft toch familie en het hoort niet dat deze verliefd worden op elkaar. Structurele argumenten: Het verhaal heeft een moeilijke opbouw. Op het begin van het boek zijn er delen van tien regels die allemaal over een heel ander onderwerp gaan. Zo duurt het even voordat je in het boek komt en snapt waar je over leest. Elke gebeurtenis wordt naar mijn mening veel te gedetailleerd verteld, personen daarentegen worden heel beknopt beschreven. Zo is het moeilijk om in het boek te komen en je in te kunnen leven in de personen. Intentionele argumenten: De schrijver wil volgens mij laten zien hoe je door constant vluchten in een droomwereld na verloop van tijd steeds eenzamer wordt. Maar als je je daar in je jeugd nog niet van bewust bent dat dat kan gebeuren en als je dat blijft doen dat je dan alleen achterblijft. Edo wilde alles in een systeem laten passen en daardoor eiste hij teveel van zichzelf en anderen. Hij raakte door al zijn denken in de war en hield zich teveel met zijn eigen gevoelens bezig terwijl hij andere treiterde.