SAMENVATTING VAN DE INHOUD: Barbara is lerares Frans. In haar klas zit Guido, die te perfect en te mooi is om waar te zijn. Ze mag hem daarom eerst niet, maar dan raken ze aan de praat over het boek 'Chéri'. Dit boek gaat over een jongeman, die een verhouding heeft met een oudere vrouw. Hij verlaat haar voor een leeftijdsgenote, maar kan zijn ex niet vergeten en wordt doodongelukkig. Zo worden ze toch nog vrienden. Hij leent boeken van haar, ze bespreken ze en hij speelt stukjes na. Op Kerstavond gaan ze dobbelen, drinken wijn en wie een spelletje dobbelen verliest moet iets uittrekken. Ze belanden in bed en zo begint een verhouding, waar niemand ooit achter mag komen. Als Guido wordt geschorst wegens roken in de school, gaat hij overdag bij Barbara thuis zitten, zodat zijn ouders er niet achter komen. Na drie dagen mag hij weer naar school, maar hij wordt later weer geschorst. Dit keer laat de school niets van zich horen en hij is daardoor erg chagrijnig. Barbara moet op een avond naar een schoolfeest en Beverman, leraar aardrijkskunde, probeert haar te versieren. Door leerlingen wordt ze samen met hem in een doolhof geduwd. Ze is bang dat hij haar iets zal aandoen als de gang doodloopt, maar hij is daar helemaal niet, omdat hij de uitgang allang heeft gevonden. Hij stelt Barbara voor, als hij haar 's avonds heeft thuisgebracht, om de volgende dag een fietstocht te maken en geeft haar niet de kans om 'nee' te zeggen. De volgende ochtend belt hij aan, maar ze doet niet open. Ze haalt Guido over om de schorsing aan zijn ouders op te biechten. Er komt een lerarenvergadering waarin ze moeten stemmen of Guido weer op school mag komen. De leraren beslissen en met de uitslag van 16 tegen 15 zorgt één stem ervoor dat hij toch weer terug mag komen. De winnende stem komt van Barbara, terwijl zij altijd actie heeft gevoerd tegen roken in de school, wat overigens heel erg opmerkelijk was. Tijdens de vergadering is het haar wel duidelijk geworden dat Beverman Guido op haar balkon heeft zien staan toen hij haar op kwam halen voor de fietstocht. Nu Guido zijn eindexamen mag doen, moet Barbara hem zijn mondeling afnemen en brengt ze het onderwerp op Chéri. Ze wil hem waarschuwen dat hij ongelukkig wordt als hij haar verlaat, omdat Chéri ook ongelukkig werd. Beverman, die voor de schorsing van Guido was, heeft er de pest in dat hij de stemming heeft verloren en vertelt op de volgende vergadering dat Barbara en Guido een relatie hebben. Nu dat is uitgekomen laat iedereen haar links liggen en komt Guido ook niet meer bij haar thuis. Ze krijgt brieven vol klachten en beschuldigingen van boze ouders en vieze foto's met jongemannen erop. Guido komt op een avond bij haar langs om te vertellen dat hij niet meer zal komen, omdat hij moet leren voor zijn eindexamen. Op school negeert hij haar. Barbara wordt ook ontslagen. Een paar maanden later komt Guido langs om nog wat boeken terug te brengen. Hij voert een toneelstukje op uit Chéri, waar Chéri zijn oudere minnares verlaat. Guido blijft die nacht wel slapen, maar sluipt 's ochtends weg als hij denkt dat Barbara nog slaapt. ANALYSE VAN DE TEKST: Thema’s: Het verhaal draait om een verboden relatie tussen een lerares en een leerling. Zodra de relatie openbaar gemaakt wordt door de jaloerse geschiedenisleraar Beverman, worden ze tegengewerkt door de schoolleiding en de ouders van andere leerlingen. De relatie tussen beiden wordt verbroken. Barbara kan niet zijn wie ze wil zijn en word ontslagen.
Motieven: - leraar-leerlingrelatie ( hoofdmotief ) - wraak - roken - Cheri van Colette - Toneel Titel en motto: Het rookoffer: De titel verwijst naar het roken van een van de hoofdpersonen. Omdat Guido het rookverbod op school negeerde, wordt hij tot twee keer toe geschorst. Hoewel Barbara zelf de oorzaak is van het rookverbod, neemt zij het voor hem op in de docentenvergadering. Hun liefdesleven komt aan het licht wanneer een andere collega hem op het balkon ziet roken. Haar ontslag is het ware een offer voor de goede naam van de school. Er is in dit boek geen motto aanwezig. Structuur: Het verhaal begint een beetje raar. Toen ik het voor de eerste keer las, snapte ik er helemaal niks van. Ik heb maar gewoon verder gelezen. Achteraf blijkt, nadat ik het hele boek had gelezen, dat het een deel van een toneelstuk was. Best wel grappig eigenlijk. Het verhaal eindigt met een gesloten einde. Barbara is alles kwijtgeraakt: haar reputatie, haar baan, en haar relatie met Guido. Op het einde bleef ik wel met een paar vragen zitten: Zullen Guido en Barbara ooit nog bij elkaar terugkomen? Of zien ze elkaar niet meer? Wordt het nog wat tussen Meneer Beverman en Barbara? Op zich vind ik die vragen niet zo storend. Zo blijft het verhaal nog een beetje “leven”. Het verhaal bevat weinig open plekken, omdat je alles van tevoren al weet en er dus bijna geen vragen kunnen ontstaan. De belangrijkste open plek is op het moment dat Beverman zegt dat Barbara en Guido een relatie hebben. Je vraagt je af hoe hij dat kan weten. Een paar alinea’s later weet je dat hij Guido heeft gezien op haar balkon met haar badjas aan. Er worden geen manipulatietechnieken gebruikt. Het verhaal is niet spannend. Het is wel een klein beetje boeiend, omdat je eerst gevolgen leest en dan meteen aan het denken gaat hoe dat zo gekomen is. Er is in dit boek maar 1 verhaallijn. Dit boek is onderverdeeld in 12 genummerde en getitelde hoofdstukken.Elke titel bestaat uit de naam van de maand waarin het hoofdstuk zich afspeelt. Niet alle maanden komen in het boek aan bod. Het verhaal wordt in omgekeerde volgorde verteld. Het begint met het einde van de relatie en eindigt met de eerste ontmoeting. Personages: Barbara Rozemeyer: Ze is een 36-jarige lerares Frans op een rooms-katholieke school. Ze is altijd erg sjiek en Parisiens gekleed. Ze heeft een donker pagekapsel rond een ovaalvormig meisjesgezicht. Haar ogen zijn zo donker dat het lijkt of ze alleen uit pupil bestaan. Ze was nog maagd in de liefde en al een jaar gescheiden van haar man, wat een opluchting voor haar was. Ze geeft zich willoos af aan de briljante en beeldschone Guido en na de breuk blijft ze werkloos en eenzaam achter. Ze heeft haar haren dan ook afgeschoren, zoals dat vroeger werd gedaan bij vrouwen die niet deugden. Ze is erg emotioneel, denkt veel na en kan zich makkelijk aanpassen. Guido Maenhout: Hij is een 18-jarige middelbare scholier, de personificatie van de ideale leerling; vooral zijn talent voor Frans is buitengewoon. In zijn klas is hij niet heel geliefd, omdat hij te goed voor hen is. Ook zijn uiterlijk lijkt perfect en onmenselijk mooi, totdat Barbara een vertederende fout ontdekt: zijn hoektanden zijn onderontwikkeld. Lichamelijk is hij nog echt een jongetje; smalle heupen, 5 haren op zijn borst en smalle polsjes en hij heeft halflang golvend haar. Met veel overtuiging zet hij allerlei teksten om in scènes, die hij dan ook in de spiegel voorspeelt. Zijn passie ligt bij het toneel en hij laat Barbara dan ook probleemloos achter om naar de toneelschool in Amsterdam te gaan. Om zijn boodschap over te brengen speelt hij dan een passage voor uit Chéri van Colette, het boek dat hen een jaar eerder samenbracht. Hij rookt, en liegt tegen zijn ouders, die weinig tijd voor hem hebben. Guido is een jongen die vooruit leeft en vindt dat we het leven 'spelen', alsof we erin geloven. Hij is brutaal en eigenwijs. In de namen van beide hoofdpersonages heeft de auteur twee symbolen van de romantiek verwerkt: maan en roos. Beverman: Hij is een collega van Barbara en is vrij haatdragend. Hij weet heel veel, waar hij ook trots op is en aan iedereen wil laten zien. Daardoor komt hij kinderachtig over. Hij is wat dikkig (dikke roze vingers) en heeft weinig blond haar op zijn hoofd. Hij rookt zelf een pijp voor de klas, terwijl hij tegen Guido's rookgedrag is. Hij is helemaal weg van Barbara en heeft ook een bepaalde macht over haar; niet alleen in zijn gedachten, maar ook in de werkelijkheid. Als hij door Barbara wordt afgewezen en achter haar relatie met Guido komt, staat hij erop de relatie kapot te maken, iets dat hem nog lukt ook. Hij is een echte dwarszitter en maakt het leven van Barbara er niet bepaald leuker op. Hij vindt dat vrouwen veel aardser zijn dan mannen, en dat hij ze altijd op de vlucht slaat met zijn uitzettingen. Barbara en Guido zijn karakters. Deze personages leer je gaandeweg het boek beter kennen, maar omdat het verhaal verteld wordt en je niet door de ogen van de personages mee kunt kijken is het wel moeilijker je in de persoon te verplaatsen. Je weet niet precies hoe ze denken en hoe ze zich voelen. Beverman vind ik een type. Je weet wel wat over hem, maar vergeleken met Barbara en Guido weet je in verhouding veel minder over hem. Hij is ook niet een hoofdpersoon in het boek. Ik vind Beverman heel erg onsympathiek. Hij is verliefd op Barbara, maar kan haar niet tot eigen maken. Als hij erachter komt dat Guido en Barbara een verhouding hebben, verklikt hij ze in de lerarenvergadering. Als hij zo denkt dat zij de zijne wordt, kan hij het mooi vergeten! Barbara vind ik een sympathieke vrouw. Ze wordt verliefd op Guido, daar is op zich niks mis mee, maar ze heeft de pech dat hij de helft jonger is dan haar. We worden allemaal wel eens verliefd en als je het geluk bij die persoon vindt, wat maakt het leeftijdsverschil dan nog uit? Ik heb er echt geen problemen mee als ze de relatie met hem zou doorzetten. Het is hun leven! Ik vind het heel erg sneu voor haar dat de relatie wordt verbroken en dat ze daarbij ook nog eens haar baan en reputatie verliest. Ik hoop dat ze weer snel een leventje op kan bouwen met veel vrienden om zich heen. Niemand kan immers gelukkig leven, zonder de mensen om je heen te hebben die van je houden!We zijn ook maar kuddedieren! Ik weet eigenlijk niet wat ik van Guido moet vinden. Ik vind het wel heel erg knap van hem dat hij een relatie begint met een vrouw die 2 keer zo oud is als hem, maar besefte hij dit eigenlijk wel? Of was het gewoon om iemand om zich heen te hebben die om hem gaf en die hem liefde kon geven, wat hij misschien thuis en op school niet kreeg? Iedereen benijdt hem natuurlijk omdat hij in alles zo perfect is. Hij was immers ook al best wel ver in de geestelijke ontwikkeling en kon misschien daarom ook helemaal niet opschieten met leeftijdsgenoten. Ik herken me in geen enkele persoon. Ruimte: De ruimte waarin het verhaal zich afspeelt is voornamelijk in het huis van Barbara en op de school waar zij les geeft. Het huis is een toevluchtingsoord voor Guido als hij geschorst wordt wegens roken in het schoolgebouw. Wanneer de geschiedenisdocent hem op haar balkon ziet roken en hun relatie openbaar maakt, komt er een einde aan hun relatie. De stad waar het verhaal zich afspeelt ligt in ieder geval onder de rivieren en in de buurt van de grens met België. Na zijn examen vertrekt Guido naar Amsterdam naar de toneelschool.
De tijdsduur: De vertelde tijd is 1 jaar en de verteltijd is 92: 40 = 2.3 uur = 140 minuten
Er zitten enkele versnellingen in het boek. Zo worden niet alle maanden beschreven. De maanden november, januari, juni en juli zijn niet aan bod gekomen. In die maanden zullen er dan ook geen belangrijke gebeurtenissen plaats hebben gevonden. Als de auteur deze maanden wel zou hebben beschreven dan zou het verhaal heel erg langdradig zijn geworden. De tijdsvolgorde: De auteur heeft de hoofdstukken in een niet-chronologische volgorde gezet, zodat de lezer met vragen komt te zitten die pas veel later in het boek beantwoord worden. Hiermee wordt de spanning opgebouwd in het boek. Op die manier bereikt ze dat niemand het boek halverwege afbreekt omdat de lezer eerst (onbewust) antwoord wil op zijn/haar vragen. Perspectief: Barbara Rozenmeyer is de personale verteller van het verhaal. Je weet precies wat ze denkt en voelt. Je komt zo dichter bij haar te staan als lezer, omdat je precies weet wat ze meemaakt en wat dat met haar doet. Je weet niet van de andere personen wat ze nou precies denken en voelen. Zo kan meneer Beverman wel een hele goede rede hebben voor het bekend maken van de relatie. Je vormt al snel een eigen mening rond de personen, die misschien helemaal niet rechtvaardig is. Omdat het perspectief bij Barbara ligt, is de structuur van het verhaal eraan aangepast. De lezer blikt met haar gedachten en gevoelens terug op de affaire. Idee: Tessa de Loo schetst in het boek de onmogelijkheid van een dergelijke verhouding binnen het schoolmilieu. Ik weet niet of ze daar bepaalde bedoelingen mee had. Misschien heeft ze dit van dichtbij meegemaakt of van iemand gehoord. Je zou het alleen zeker weten door het haar zelf te vragen. Fictie / werkelijkheid: Er wordt in dit boek verwezen naar de feiten van de werkelijkheid. In dit land en in deze tijd kan een relatie tussen een lerares en een leerling niet goed gekeurd worden. Mensen vinden het ordinair, vreemd en vinden het buiten onze normen en waarden. Deze lerares kan wel de moeder zijn van de leerling! De mensen van tegenwoordig keuren het niet goed dat een 18-jarige jongen met een twee keer zo oude vrouw een relatie heeft! In het boek wordt telkens verwezen naar het boek Chéri van Colette. Guido maakt van enkele passages toneelstukjes die hij voordraagt aan Barbara. Toneelspelen is Guido’s passie. Deze hebben altijd een betekenis, daarin laat hij merken hoe hij zich voelt en hoe hij over een situatie denkt. EVALUATIE: Dit boek is heel erg realistisch geschreven en helemaal niks is overdreven. In de werkelijkheid zou ik me zo kunnen indenken dat een lerares en een leerling verliefd op elkaar worden en dat ze een verhouding beginnen. Verliefd zijn is menselijk en als je eenmaal verliefd bent op iemand, kun je er ook niet meer onderuit. Op dat moment maakt het leeftijdsverschil je ook niks meer uit! Meneer Beverman was verliefd op Barbara en voelde zich gekwetst toen zij haar afwees. Op het moment dat hij Guido op het balkon stond staan van Barbara kon hij zich natuurlijk niet meer inhouden. Hij vertelt het in de vergadering. Misschien best wel wreed, maar wel indenkbaar! De relatie tussen Guido en Barbara loopt op de klippen. Logisch want de spanning wordt te hoog en beiden waren ze misschien ook niet bestemd tegen alle commotie die tegen hun plaatsvindt. Barbara wordt ontslagen op de school. Das ook weer heel erg logisch. De naam van de school moet in ere blijven en een relatie met een leerling is best wel heftig. Ouders zijn boos op Barbara en leerlingen ook. De leerlingen hadden allemaal blote jongens op het schoolbord getekend en er stond bij: wie is de volgende? Voor Barbara zelf zou het ook niet goed zijn geweest als ze nog les was blijven geven op de school. Ze had er teveel herinneringen aan overgehouden. Ze moet met een frisse start opnieuw beginnen. Aldus een heel realistisch boek naar mijn smaak. Het boek is niet chronologisch geschreven en omgekeerd verteld. Het boek begint met het einde van een relatie en eindigt met het begin ervan. Spanning was in dit boek helemaal niet aanwezig en dat maakt het al een stuk minder leuk. Tussendoor had je misschien wel wat kleine vraagjes, maar zelfs die konden het niet spannend maken. Ik hou wel van wat boeken met een beetje pit, maar dat was hier heel erg ver te zoeken. Ik wil bij een boek moeten nadenken ik moet het echt boeiend gaan vinden!Bijvoorbeeld bij de aanslag waren er leuke motieven en leuke symbolen aanwezig. Over dit boek is pas echt nagedacht over hoe het moet verlopen en het is ook helemaal tot in de details uitgewerkt! Dat is pas knap! Voor die mensen die dat kunnen heb ik heel veel respect! Maar in dit boek is dit allemaal niet te vinden. Een goed verhaal waar alles met alles samenhangt is prachtig, maar dat ontbreekt in dit boek. Ook belangrijk vind ik dat het verhaal toch enigszins niet voorspelbaar moet zijn, maar dit verhaal is zo doorzichtig als wat! Als je de eerste 5 bladzijden hebt gelezen dan weet je al hoe het verhaal is afgelopen en dan verder in het boek komen alleen de details nog aan bod. Als Tessa de Loo het boek chronologischer had verteld was het veel spannender geweest. Dan had je tenminste nog enigszins een onvoorspelbaar einde. Het had zo’n mooi boek kunnen worden als ze het anders had beschreven! Wel moet ik erbij zeggen dat het wel heel erg gewaagd is en dat ze toch een sprong in het diepe heeft gedaan. Het boek heeft geen leerzame inhoud. Je kunt hier helemaal niks van leren. Er zit helemaal niks origineels of iets prikkelends in! Zoals het boek ook zegt: Het moet meer zijn dan een ‘plat’ verhaaltje; er moet een dubbele bodem inzitten, die je pas na goed lezen en nadenken ontdekt. Dit boekje is dus overtuigend een ‘plat’ boekje en ik denk dat verdere uitleg niet meer nodig is. Het boek is ook niet echt origineel. Er zijn al veel boeken geschreven over dit onderwerp en het verhaal is ook niet op een andere manier of op een extremere manier geschreven. Heel erg jammer, want dat had het weer tot iets aparts kunnen maken! Ik heb dit boek met moeite doorgelezen en was ook al bijna in slaap gevallen. Het boek vermaakte me niet, ontroerde met niet, boeide niet en het verveelde me. Een relatie tussen een lerares en een leerling leek me juist zo’n leuk thema! Ik verwachtte dat er veel problemen optraden en dat ze toch de liefde voor elkaar het belangrijkst vonden en dat ze misschien anderen ervan konden overtuigen dat leeftijd niks uit maakt. De liefde tussen beide personen werden ook niet uitgediept. Niet veel romantische scènes en als ze er al waren dan waren ze kort en heel erg globaal.