Auteur Donna Tartt Titel De verborgen geschiedenis (Vertaalde versie van the secret history) Aantal pagina’s 528 Korte inhoud van het boek Richard Papen gaat studeren aan Hampden College. Daar wordt hij door Julian Morrow opgenomen in het college Grieks. Er zijn slechts vijf andere leerlingen die bij hem nog Grieks studeren omdat Julian maar een heel beperkt aantal leerlingen toelaat. Henry, Francis, Bunny, Carles en Camilla (een tweeling) zijn goede vrienden van elkaar die in een eigen wereldje leven. Richard wordt wel vrij snel in hun groepje opgenomen en gaat dan ook in de weekends mee naar het landhuis van Francis’ tante. Hij voelt zich het hele eerste trimester goed en hij hoopt dat het zo kon blijven, maar tijdens de kerstvakantie gaat iedereen weg, behalve hijzelf. Henry gaat op vakantie in Italië en neemt Bunny met zich mee. Richard moet dan iets vinden om zijn geld te verdienen en ergens te wonen, want hij krijgt niets van zijn ouders. Om geld uit te sparen gaat hij op een gratis appartementje wonen bij een hippie waarvoor hij een beetje moet werken. Het appartement heeft echter geen verwarming en er is een gat in het dak. Richard ziet erg af en vriest bijna dood. Op een bepaald moment kan hij het niet meer aan en valt hij bewusteloos wanneer hij zijn hoofd stoot. Als hij dan weer bijkomt, gaat hij met zijn hoofdwonde terug naar zijn flat. Daar staat Henry plots. Hij is vroeger terug gekomen van Italië en brengt Richard naar het ziekenhuis. Na zijn verblijf in het ziekenhuis, logeert hij bij Henry. Hij vraagt Henry waar Bunny is. Hij zegt dat Bunny nog in Italië zit, maar gaat er niet dieper op in. Op het einde van de vakantie is weer iedereen terug en Richard ontdekt dat Henry, Francis en de tweeling een enkele reis naar Argentinië geboekt hebben. Henry weet dat Richard naar het reisbureau heeft gebeld en vraagt of hij geen uitleg wil. Natuurlijk wil Richard die wel en dan begint Henry hem te vertellen dat hij, de tweeling, Francis en Bunny een aantal hebben geprobeerd om Dionysus op te roepen, maar het mislukte en Bunny zette zich ook niet echt in. Daarom probeerden ze het een keer zonder Bunny en ze zijn er toen in geslaagd om zichzelf volledig te verliezen. Ze hebben hierbij wel een plaatselijke boer vermoord en dat was dus een groot geheim. Ze hadden Bunny wijsgemaakt dat ze een hert hadden vermoord en daarom vol bloed hingen. Bunny is echter te weten gekomen hoe het werkelijk in elkaar zat toen hij met Henry in Italië was. Bunny pest de anderen sindsdien altijd door er grappen over te maken of door het onderwerp aan te halen in het bijzijn van vreemden. Ze hebben sinds de moord schrik dat Bunny zijn mond voorbij praat en wilden vluchten naar Argentinië. Richard is er van ondersteboven, maar hij herinnert zich de opmerkingen van Bunny die hij eigenlijk nooit goed begreep. Bunny blijft er grappen over maken. Ze hebben geen schrik dat hij naar de politie zal gaan, maar wel dat hij zijn mond voorbij zal praten. Stilaan maakt Henry plannen om Bunny te vermoorden en hij slaagt erin om ook Richard te overtuigen dat dit het beste is voor hen allemaal. Daarom besluiten ze om Bunny tijdens zijn wekelijkse wandeling in het ravijn te duwen. De eerste dagen mist niemand hem, maar als hij dan door de sneeuw niet gevonden wordt, besluiten ze om te doen alsof ze hem zoeken en Bunny wordt als vermist opgegeven. Er komt een zoekactie en ze vinden hem 10 dagen na de moord. De anderen praten zelfs met de FBI, die aanwijzingen onderzoekt, maar de moordenaar wordt niet gevonden. Ze gaan alle vijf naar Connecticut om Bunny’s begrafenis bij te wonen. De moord heeft de nodige spanningen met zich meegebracht de vrienden beginnen zich verschrikkelijk tegenover elkaar te gedragen. Charles begint veel te veel te drinken en mishandelt Camilla. Zij gaat met Henry samenleven op een hotelkamer. Charles is erg jaloers op Henry, want volgens Francis hebben Charles en Camilla ook seks met elkaar en is er veel jaloezie onder de tweeling. Julian weet niets af van de moord, maar komt erachter door een brief die Bunny hem heeft geschreven voor hij vermoordt werd. Daarin staat dat hij bang dat ze hem gaan vermoorden. Julian geeft de brief aan Henry en verdwijnt dan. Hij gaat hen niet aangeven, maar Henry is helemaal van slag. Charles geeft Henry de schuld van alles en gaat naar de hotelkamer om Henry dood te schieten, maar hij raakt Richard die ook al aanwezig was. Henry krijgt het pistool in handen en jaagt zichzelf een kogel door het hoofd. Richard is uiteindelijk de enige van hen die zijn studie afmaakt. Hij trouwt en scheidt zes maanden erna. Richard, Francis en Camilla zien elkaar 8 jaar later nog een keer terug. Achtergrondinfo over de auteur en het boek Donna Tartt is geboren in 1963 in Greenwood, Mississippi, maar ze is opgegroeid in Grenada. Ze is de oudste van twee dochters. Haar ouders heten Don, een politicus, en Taylor Tartt. Ze heeft haar eigen verborgen geschiedenis. Over haar kindertijd in Granada mag niet gepraat worden. Er wordt gezegd dat Donna Tartt een vroege liefde voor literatuur had. Zo schreef ze reeds op haar vijfde haar eerste gedicht en publiceerde haar eerste sonnet op haar dertiende. Na haar middelbare school in 1981 ging Donna naar de universiteit van Mississippi in Oxford. Willie Morris zag één van haar en zei dat ze een genie was en ze werd geaccepteerd in een cursus kortverhalen. Een jaar later ging ze dan naar het Bennington College in Vermont, dat ook model stond voor het Hampden College in het verhaal. Plaatsen van Bennington, maar geen personen van Bennington, mogen geassocieerd worden met haar boek. Daar geraakte ze bevriend met romanschrijvers Bret Easton Ellis en Jill Eisenstadt. Tijdens haar tweede jaar aan Bennington College begon ze te werken aan haar eerste roman ‘The Secret History’, dat in het Nederlands vertaald werd door ‘De verborgen geschiedenis’. Ze was als klein meisje al geïnteresseerd in moord en volgens haar heeft iedereen wel eens een moment dat hij iemand zou willen vermoorden. Ze is ook heel erg geïnteresseerd in poëzie en kent veel gedichten uit het hoofd en gebruikt soms een gedicht in haar boek. Tartt heeft een verwantschap met T.S.Elliot en naar dit model is Henry de meest teruggetrokken en de meest intellectuele van de groep. Het boek zelf is een struikgewas van literaire verwijzingen en ‘inside jokes’: de voornaam van de ik-verteller Richard is dezelfde als die van de kanselier van de Weimar Republiek; Bunny, wiens echte naam Edmund is, heeft dezelfde bijnaam als literair criticus Edmund Wilson; het hotel waar Henry en Camilla samen naartoe gaan, the Albemarle, heeft dezelfde naam als het ‘English Channel’-hotel waar T.S.Elliot ‘The Waste Land’ herzag. Ze heeft acht jaar aan het boek gewerkt vooraleer het volledig af was. Ellis had gedurende de jaren dat Tartt het boek schreef telkens de nieuwe delen gelezen en dacht dat ze de kwaliteiten had. Het was door Ellis dat Tartt en haar roman, die voor drievierde af was, werden geïntroduceerd bij Ellis’ vertegenwoordiger Amanda Urban. Ook zij vond dat Tartt talent had en accepteerde haar als klant. Twee jaar later kon Urban een biedoorlog opruien onder uitgevers. De winnaar was Knopf. Knopf gaf 450000 dollar voor 866 pagina’s tellende manuscript en bestelde een eerste druk van 75000 kopieën. De meeste eerste romans krijgen maar 10000 kopieën. De buitenlandse rechten werden aan elf landen verkocht voor meer dan 500000 dollar en nog een half miljoen dollar ging naar de rechten voor pocketboeken. Alan J. Pakula kocht de filmrechten van het boek. De kritieken waren uiteenlopend. Volgens sommigen was het boek spannend van het begin tot het einde en konden ze het niet laten liggen. Anderen vonden het begin dan minder goed en konden hierbij hun aandacht niet houden. Er was ook kritiek op het feit dat Donna zo een nadruk legt op het gebruik van alcohol. Volgens sommigen hebben de personages geen persoonlijkheid en zijn ze enkel te onderscheiden door de beschrijvingen die in het in het begin van het boek gegeven werden. De meesten hebben het werk toch geprezen als een uitstekende prestatie voor een eerste roman. Zo zei Danny Yee: ‘’Tartt heeft geprobeerd de complexiteit en de nauwkeurige details van een roman te combineren met de mooie (en verschrikkelijke) eenvoud van het drama en de ‘De verborgen geschiedenis’ is één van de meest charmante fictiewerken die ik in lange tijd gelezen heb.’’ (1) Enkele andere werken van Donna Tartt zijn: Kortverhalen: ‘A Christmas Pageant’ ‘A Garter Snake’ Non-fictie: ‘Sleepytown: A Southern Gothic Childhood, with Codeine.’ ‘Basketball Season’ ‘Team spirit’
Analyse van het hoofdpersonage Het hoofdpersonage is zeer duidelijk Richard Papen. Het verhaal wordt vanuit zijn standpunt verteld, hij is de verteller en de lezer ziet dus alles door zijn ogen. Richard is een genuanceerd personage. We krijgen veel informatie over hem. Het kan ook moeilijk anders, hij vertelt immers zelf het hele verhaal en de gebeurtenissen die hij beschrijft geven automatisch ook zijn kijk op de zaken weer. In het begin van het boek krijgen informatie over zijn verleden, de tijd voor hij in Hampden ging studeren. De manier waarop hij een situatie beschrijft, geeft meestal weer hij zich bij die bepaalde situatie voelt. ‘‘Kerstmis kwam er ging ongemerkt; alleen kon ik, zo zonder werk en toen alles gesloten was, nergens een plek vinden om me te warmen, behalve de kerk waar ik een paar uur heen kon. Na de dienst ging ik naar huis, wikkelde me in mijn deken en schommelde heen en weer, koud tot op het bot, en dacht aan alle zonnige kerstfeesten van mijn kindertijd – sinaasappelen, fietsen en hoelahoeps, groen zilverpapier glinsterend in de hitte.’’ (2) Deze beschrijving laat merken dat Richard niet gelukkig is. Hij moet kou lijden, heeft geen geld en is eenzaam, hij moet helemaal alleen zijn kerstdagen doorbrengen en heeft heimwee naar die leuke kerstfeesten van vroeger. Richard is ook een dynamisch personage. Hij maakt een evolutie door in de loop van het verhaal. Het zou niet realistisch als iemand na het plegen van een moord, of er toch heel erg bij betrokken zijn, nog dezelfde zou zijn als ervoor. Het is moeilijk om te zeggen wat er precies verandert aan hem, het is te merken aan zijn manier van vertellen, vind ik. Ik vind dat hij bitterder is op het einde. Ik heb hem bijna nooit als blij ervaren tijdens het lezen, maar de sfeer werd alsmaar somberder naarmate het verhaal vorderde. Op het einde van het verhaal rookt en drinkt hij ook veel meer dan in het begin, toen kwam dat maar sporadisch voor. Er is een impliciete voorstelling van het hoofdpersonage. We krijgen van Richard geen doorlopende beschrijving zoals we een beschrijving krijgen van de andere studenten in het begin van het verhaal. Net omdat het verhaal door Richard zelf verteld wordt. De lezer moet proberen door hetgeen hij vertelt en doet zich een idee te vormen over wat voor een persoon Richard eigenlijk is. Richard is arm en zijn ouders geven niet veel om hem. Ze weigeren zelfs hem geld te geven om te studeren terwijl ze het goed kunnen missen. Hij is verlegen en erg passief. Hij handelt weinig zelf, maar doet bijna altijd wat hem opgedragen wordt en laat zich door de anderen leiden. Hij komt vaak eenzaam over. Toch heeft hij zijn trots. Hij weigert zijn vrienden te vertellen waar hij zal verblijven gedurende de wintermaanden. Hij wil niet dat ze weten in wat voor een krot hij moet wonen en hij wil hun medelijden niet. Ik ben er zeker van dat als hij het Henry verteld zou hebben, deze hem zeker geld zou gegeven hebben om op een fatsoenlijke plaats te kunnen verblijven. Hij wil liefde en is verliefd op Camilla, hij kan naar haar kijken met een blik vol verwondering. Jammer genoeg voor hem wordt die liefde niet beantwoord en ook als hij haar jaren later ten huwelijk vraagt, weigert ze. Bespreking van het aspect ‘ruimte’ Een eerste soort ruimte is de geografische ruimte. In dit boek is dit hoofdzakelijk Hampden in Vermont. In een klein deel is dit Connecticut voor de begrafenis van Bunny, want daar wonen Bunny’s ouders. Het sociaal milieu van Richard: eigenlijk is hij arm, ze zijn maar een gewoon gezin en Richard wordt verondersteld zijn vader te gaan helpen in zijn tankstation. Zijn moeder bleef thuis en ging werken als telefoniste toen er moeilijke tijden aanbraken. Zijn ouders moedigden hem helemaal niet aan om te gaan verder te studeren. Zijn vader was er zelfs helemaal op tegen en weigerde zijn studies te betalen. Richard ging in het begin medicijnen studeren omdat geld verdienen de enige manier was om zijn lot te verbeteren en artsen verdienen veel geld, vandaar. De sfeerscheppende ruimte wordt in het boek heel goed beschreven, vind ik. Je kan je als lezer een goed beeld vormen van sommige plaatsen, bepaalde kamers, een situatie of de houding die twee personages tegenover elkaar aannemen. Een voorbeeld: ‘‘Maar natuurlijk vonden we het toch. Aan het eind van een eigen doodlopende weg stond een groot, modern huis, van het ‘onder architectuur’ gebouwde type van geloogd cederhout met verschillende, opzettelijk kale niveaus en asymmetrische terrassen. Het terrein voor het huis was bedekt met zwarte sintels en er stond geen groen, behalve een paar ginkgobomen in postmoderne potten en theatrale afstanden van elkaar.’’ (1) Er zijn echter geen echte versterkende of contrasterende sfeerscheppende ruimtes. De ruimte bepaalt volgens mij weinig of niet de stemming van de personages. Ik denk niet dat er in dit boek kon gesproken worden van een symbolische ruimte. Ik kan in ieder geval toch geen voorbeeld vinden waar een ruimte symbool zou staan voor iets anders. In het boek komen zowel decoratieve als functionele ruimten voor. Er zijn passages waarin de ruimte aanwezig als decoratie en weinig betekenis heeft. Hierbij zal er eventueel wel een bepaalde sfeer geschept worden en kan je je een beeld vormen van de situatie. ‘‘Hampden was ineens weer zo groen als het paradijs. De meeste bloemen waren door de sneeuw kapot gegaan, maar de bomen waren voller dan tevoren.’’ (2) Dit is enkel decoratief, de ruimte heeft geen betekenis. Als voorbeeld van een functionele ruimte, is volgens mij heel duidelijk de beschrijving van het appartement bij de hippie waar Richard gratis mag verblijven. ‘‘Plotseling sloeg iets wat ik alleen maar kon omschrijven als een golf vrieskou over me heen en ik keek op. Er zat een groot gat in het dak; ik zag blauwe lucht, een wolk die snel van links naar rechts bewoog langs de zwarte kartelranden. Op de houten vloer eronder lag dunne poedersneeuw, een volmaakt negatief van het gat, geheel ongerept afgezien van de scherpe omtrek van één voetafdruk, de mijne.’’ (3) Deze ruimte is functioneel omdat Richard hierdoor bijna doodvriest en het is Henry die hem redt. Uiteindelijk heeft dit een invloed op het verloop van het verhaal. Persoonlijke appreciatie Om te beginnen, krijgt het boek van mij een 9/10. Dat wil dus zeggen dat een heel goed boek was. Ik baseer mij hiervoor wel alleen op het verhaal en niet op de technische kant van de roman, alhoewel die soms een effect hebben op de beleving van het verhaal zoals de manier van schrijven. Voor mij is een boek goed als ik het graag gelezen heb en als het verhaal mooi is. Het boek is mooi geschreven. Goed taalgebruik en niet te moeilijk, het leest eigenlijk gemakkelijk en vrij vlot. De manier waarop Donna Tartt situaties kan beschrijven, vind ik heel goed. Ze maakt ook gebruik van vergelijkingen en metaforen. In het begin vond ik wel de personages niet erg duidelijk. Richard natuurlijk wel, maar de andere studenten kon ik moeilijk uit elkaar houden. Dat was alleen mogelijk door terug te denken aan de beschrijvingen van de studenten in het begin van het boek. In de tweede helft kende ik de personages al vrij goed en was het een stuk makkelijker om te volgen. Het weglaten van het verloop van de moord op Bunny heeft mij wel verrast. Ik dacht zeker dat er een uitgebreide situatieschets zou volgen van hoe het precies gebeurde maar het tegengestelde was waar. Henry deed en stap naar Bunny en het volgende moment was al alles achter de rug. Toch heeft dit geen negatieve invloed gehad op het boek. Ik vond het echt knap gedaan dat de spanning zo in het boek gehouden kon worden terwijl ik op voorhand wist wat er ging gebeuren, want reeds in de proloog weet je dat Bunny wordt vermoord. Zodra je dan kennismaakt met de personages, ken je het grootste deel van het verhaal al. Enkel het begin vond ik minder. De eerste honderd bladzijdes gebeurde er eigenlijk niet veel en het wekte toen niet echt de nieuwsgierigheid. Ik denk dat je dan als lezer toch verder leest omdat je naar die moord toeleeft, je verwacht de verbetering. De ruimtes vond ik dus goed beschreven en het aspect tijd kwam niet zozeer aan bod. Het boek was gewoon één grote flashback. Het feit dat het een ik-verteller is speelde wel in het voordeel van het boek. Dat is althans voor mij zo. IK vond dat je hierdoor meer betrokken geraakte bij het verhaal en zo kon je je er veel beter in verdiepen en in meeleven. Dat vind ik wel interessant.