Geen gewoon Indisch meisje door Marion Bloem

Boekverslag ‘Geen gewoon Indisch meisje’. Marion Bloem, Geen gewoon Indisch meisje, 9e druk, Muntinga, Amsterdam, 1988 (1983). Het boek gaat over een Indisch meisje dat in Nederland woont. Ze heeft een gespleten persoonlijkheid, ze bestaat namelijk uit Zon, haar Indische kant en Sonja, haar Nederlandse kant. De twee persoonlijkheden zijn een apart leven gaan leiden omdat ze in het boek ook omschreven worden als 2 verschillende individuen, als zusjes want er wordt verteld dat Sonja 10 maanden eerder is geboren dan Zon. Het meisje maakt twee reizen naar Indonesië, een met haar Nederlandse vriend Eddie, ze noemt al haar Nederlandse vriendjes Eddie, en de tweede - na haar vaders dood - met haar moeder. Op haar tweede reis, met haar moeder, is het de bedoeling dat ze de kris, een magisch voorwerp dat aan haar vader toebehoorde, terugbracht naar een oom van haar. Haar vader was namelijk nog heel veel bezig met Indonesië, hij hield van het land en hij vertelde er vaak verhalen over. Haar moeder wilde vernederlandsen. Al haar vaders verhalen deed ze af met: ‘Al oud’. En ze wilde de Indonesische spullen in het huis wegdoen. Zon die zich in Nederland niet thuisvoelt en al het Indische in ere wil houden merkt tijdens haar reizen naar Indonesië dat ze zich daar eigenlijk ook niet thuisvoelt. Haar vriend voelt zich daar meer op zijn gemak dan zij. Zon twijfelt ook of ze bij een Indische jongen (die ze allemaal ‘Boy’ noemt) of een Nederlandse jongen hoort. Ook in Indonesië voelt ze zich niet op haar gemak en aan het einde van het verhaal pleegt ze zelfmoord met de kris, die ze niet bij haar oom kwijt kon. Marion Bloem, Geen gewoon Indisch meisje. Ik denk dat Sonja/Zon geen gewoon Indisch meisje is. Ten eerste omdat ze een gespleten persoonlijkheid heeft en ten tweede omdat ze niet weet waar ze thuishoort. Het motto van het boek is: Schizofrenie
Wanneer komt de tijd dat de Europeaan

de Indonesiër of de Javaan
de Hollander in mij vermoordt of, minder
nog, de Achterhoeker de Jakartaan? Met dit motto wordt de gespleten persoonlijkheid van Sonja/Zon duidelijk gemaakt. En aan het eind van het boek - na Zon’s dood - vertelt Sonja dat ze is dood gegaan. Dan heeft de Nederlandse kant de Indonesische kant ‘vermoordt’. Ik denk dat het genre van het boek een psychologische roman is, omdat er een strijd is tussen de 2 persoonlijkheden van Sonja/Zon. Het boek speelt zich af in Nederland en Indonesië. Het milieu is, tussen de Indiërs in Nederland die naar de 2e Wereldoorlog naar Nederland zijn geëmigreerd. En tussen de achtergebleven Indiërs in Indonesië. Het thema is Indonesië/Nederland. En tot de voornaamste motieven behoren: tweestrijd, vaderland. Er wordt in het boek door middel van flash-backs een groot gedeelte van Sonja/Zon’s leven verteld. En er wordt verteld over de reizen die ze heeft gemaakt dus de vertelde tijd is langer dan de verteltijd. De hoofdpersoon is Sonja/Zon. En dan voornamelijk Zon. Zij vertelt het meeste over zichzelf en af en toe kom je de gedachten van Sonja te weten. Sonja is heel erg vernederlandst, nuchter en zelfverzekerd, zij heeft weinig met Indonesië te maken en gedraagt zich alsof ze Nederlands is, haar huid wordt ook steeds witter. Zon weet niet goed waar ze thuishoort, ze twijfelt heel erg. Ze leeft een beetje in een droomwereld. Het zijn allebei round characters. Het boek heeft 238 bladzijden en bestaat uit 5 delen; een proloog, een hoofdstuk ‘vader’ genoemd, een hoofdstuk ‘moeder’ genoemd en een hoofdstuk ‘Boy’ genoemd en een epiloog. De hoofdstukken zijn verder onderverdeeld in kleinere hoofdstukjes, voornamelijk flash-backs, hierboven staat tussen haakjes aangegeven waar het stukje over gaat. De verhaallijn is niet chronologisch. De tekst is een afgerond verhaal want door de dood van Zon zou je kunnen zeggen dat Nederland Indonesië heeft overwonnen en dat Sonja/Zon zich voortaan Nederlands voelt. Ook de dood van haar vader had veel te maken met de dood van Zon, omdat in haar vader de Indonesische cultuur schuilde en haar moeder al vernederlandst was. Met haar vader stierf voor Sonja/Zon ook een deel van de Indonesisch cultuur. Een persoon die in het verhaal meespeelt vertelt het verhaal. Het verhaal wordt voornamelijk door Zon verteld en in delen van het verhaal en in het epiloog door Sonja. Het perspectief is in allebei de gevallen het ik-perspectief. Eigen mening: Ik vond het een verwarrend boek, er worden allerlei verschillende stukjes van het leven van Sonja/Zon verteld, allemaal door elkaar. Ik wist af en toe niet goed waar het over ging. Ook is de gespleten persoonlijkheid van Sonja/Zon erg verwarrend omdat je je afvraagt of het nu een en dezelfde persoonlijkheid is of niet. Ik vind dat Marion Bloem daar wel meer duidelijkheid over had mogen geven. Het is best raar als er over Sonja verteld wordt dat ze een man en een kind heeft terwijl dat bij Zon niet het geval is. Ik denk dat je het boek vaker moet lezen wil je het helemaal begrijpen waar ze het over hebben maar aangezien ik het best verwarrend vond denk ik niet dat ik dat ga doen.