“Ben je gay ofzo?” of “je bent toch geen vrouw?”. Deze zinnen spoken nog vaak door mijn hoofd van op de basisschool. Gelukkig heb ik het nooit vervelend gevonden dat mensen dat tegen mij zeiden. Mijn vrienden zeiden het bijvoorbeeld ook, maar er zijn ook mensen die, net als ik, in een hokje gepropt worden en het wel heel erg vervelend vinden. Misschien gedraag ik mij vrouwelijk, maar dat is gewoon wie ik ben. Ieder mens is bijzonder, dus laten we stoppen met iedereen ‘labelen’ en in een hokje stoppen.

Bijzondere interesses 

Toen ik nog een klein kind was speelde ik graag met de stofzuiger van mijn oma. Heel de dag kon ik dolblij worden door te stofzuigen. Nee, ik begrijp het nu zelf ook niet meer. Toen ik een paar jaar ouder was hield ik mij graag bezig met het haar van mijn nicht. Dan zat zij op de bank en kon ik heel de avond, door op de bank te gaan staan, haar haren borstelen en allerlei staartjes uitproberen. Fantastisch vond ik dat.

Toen werd ik nog wat ouder en ging ik naar de basisschool. Ik begreep helemaal niets van al dat wilde machogedrag van de jongens en speelde dan ook veel liever met de meisjes uit mijn klas. Nee, geen vieze dingen. Gewoon praten of rustig overgooien in plaats van tien keer uit een speelrek vallen of al je kleding verzieken door te voetballen in de modder. ''Niets voor mij'', dacht ik toen. Sommige jongens vonden mijn interesse voor andere dingen vreemd en zeiden dingen als “ben je homo ofzo?”, maar toen was ik daar eigenlijk helemaal niet mee bezig. In groep 8 kreeg ik ook wat meer mannelijke vrienden en die zagen mij gewoon als ‘Noah’.

Onzeker

Op de middelbare school ontwikkelde ik een interesse voor cosmetica en styling en daar heb ik toen nooit voor uit durven komen. Ik begon mijn interesses toen zelf ook een beetje vreemd te vinden en ik scheen de enige jongen te zijn die sommige mannelijke leraren best schattig vond. Op een gegeven moment begon ik mezelf zelfs de vraag te stellen of ik dan toch homoseksueel zou zijn. Toen ik in de eerste klas gevoelens kreeg voor een meisje en daar uiteindelijk zelfs een relatie mee kreeg, werd duidelijk dat ik niet homoseksueel ben.

Het heeft even geduurd voordat ik over mijn onzekerheden rondom mijn persoonlijkheid durfde te praten tegen mijn vrienden, maar dat bleek helemaal niet nodig. Toen ik erover begon reageerden al mijn vrienden eigenlijk heel relaxed namelijk. Het was ze best opgevallen dat ik hier en daar een beetje anders was, maar dat was gewoon ‘Noah’. Ik heb me gelukkig nooit ongemakkelijk gevoeld in die vriendengroep. Later ben ik zelfs bij de Douglas gaan werken en daar reageerde iedereen gelukkig ook heel positief op.

Laat mensen gewoon 'zijn' 

Sindsdien hebben mensen mij eigenlijk bijna nooit meer aangesproken op mijn interesses en gedrag tot een paar dagen geleden. Toen ik mijn hand uitstak op de fiets en een klasgenoot zei dat ik dat op een ‘gay’-manier zou doen. Even later kwam hij zelf al met “it’s all good man”. Ik vond het eigenlijk ook helemaal niet erg dat hij het zei, ik heb mijzelf leren accepteren en mensen moeten zelf weten wat ze ervan vinden.

Maar een heleboel anderen kunnen niet goed omgaan met dat soort opmerkingen en willen gewoon kunnen zijn wie ze zijn zonder daar op aangesproken te worden. Niemand ergert zich aan hoe ik mij gedraag en mijn interesses, dus waarom moet dat dan toch elke keer weer met ‘gay’ bestempeld worden? We zouden elkaar juist moeten inspireren. Stel je eens een wereld voor waarin iedereen het zelfde is: supersaai toch? Laat mensen gewoon ‘zijn’. In plaats van elkaar in een hokje te proppen zouden we elkaar moeten waarderen. Juist omdat iedereen anders is en andere kwaliteiten heeft.