Zaterdagmiddag. De kapper. Hij zat daar met zijn broertje, die vele jaren jonger was dan hij. Ik had hem al een hele tijd niet gezien. De laatste keer dat we elkaar spraken was alweer iets meer dan twee maanden geleden. Die ontmoeting duurde maar een halve minuut. We konden elkaar een hand geven en ik had net genoeg tijd om te vragen hoe het met hem gaat. ‘‘Het gaat goed,’’ zei hij terwijl hij een hijs nam van zijn shag. Snel moest hij er weer vandoor, omdat 'zijn moeder op hem stond te wachten'.

De keer dáárvoor spraken we elkaar iets langer, maar ook niet erg uitgebreid. Hij zat op een zwarte fiets, die hij ergens ‘gevonden’ had. Maar nu konden we dan eindelijk uitgebreid spreken, want ja, wachten moesten we toch.

Dit keer kon hij niet zeggen dat hij naar zijn moeder moest, of zeggen dat hij ervandoor gaat om nep, goedkoop spul te verkopen. Sterker nog, dat wilde hij niet eens meer. Want Joshua (niet zijn echte naam) had besloten zijn leven te verbeteren.

Kleine boef

Joshua en ik zaten ooit bij elkaar in de klas. Ondanks het feit dat hij een grote mond tegen iedereen had, erg agressief was en al op de basisschool spullen van docenten en andere klasgenoten jatte, waren wij vrienden. Want hij had een goede, lieve kant. Op een dag verdween Joshua plots. Hij ging verhuizen naar een andere stad, omdat de plek waar hij woonde niet goed voor hem was. Hij trok in bij zijn vader en zou een nieuwe start gaan maken.

Maar tevergeefs, een aantal maanden later kwam hij weer terug. Daar ging het blijkbaar ook niet goed. Hij bleef een Kruimeltje. Langzamerhand verzonk hij dieper in de wereld van drugs, criminaliteit en geweld. Hij pleegde straatroof na straatroof, werd tientallen keren opgepakt voor diefstal, belandde erg vaak in gevechten en keerde het onderwijs de rug toe. Niet verrassend natuurlijk, dat hij van gevangenis naar gevangenis hopte. Maar nooit leerde hij zijn lesje. Nooit ging er een lichtje bij hem branden, waardoor hij in zou zien dat hij iets moest maken van zijn leven.

Prinses
Maar nu zat hij daar, bij de kapper. Tijdens zijn verlof. We spraken vooral over de toekomst, omdat we ‘niet meer naar het verleden wilden kijken’. ‘’Wanneer ga je iets aan je situatie doen?’’ vroeg ik. Hij was er al een tijd mee bezig, vertelde hij trots. In de gesloten inrichting waar hij nu zat, had hij zijn ‘prinsesje’ ontmoet. Hij zat daar op school en kreeg zelfs toestemming om een aantal uur per week te werken in een fastfoodrestaurant. Ook was hij geïnspireerd geraakt door het geloof. Hij ontdekte godsdienst door een begeleider die in die inrichting werkte. Hij bad weleens in de moskee en dat gaf hem rust, zo vertelde hij.

Ik was verbaasd en tegelijkertijd ook erg blij. Na jaren van jagen op geld, zag hij het licht in het leven. "Ik maak liever burgers voor mijn geld dan dat ik het oneerlijk krijg," zei hij. ‘’Weet je, ik kan nu ook op de straat gaan hangen met mensen, weer drugs gaan verkopen, shit gaan stelen, enzovoorts. Maar ik ben nu liever bij mijn familie. Zij zijn veel belangrijker dan al die andere onzin,’’ vertelde hij tevreden.

Helikopter
Hij moest nog drie maanden verblijven in de instelling waar hij op dit moment woont. Maar hij beloofde voor zijn moeder te gaan zorgen en er te zijn voor zijn broertjes en zusjes als hij weer op vrije voeten zou zijn. Hij zou zijn leven beteren en niet meer terug keren naar die instellingen. Joshua wees naar zijn broertje, die verderop in de kappersstoel zat en fluisterde: "Hij wil zo'n helikopter die je met een afstandsbediening kan besturen. Ik ga er eentje voor hem kopen."