Ik ben bezig met het maken van een geschiedenissamenvatting. Hiervoor kijk ik naar de filmpjes van meester Joost van Oort. Hij vertelt over de twee gruwelijke wereldoorlogen. Ik stop het filmpje. Ik kan me niet meer concentreren.

Het waren niet mijn gedachtes die overwonnen, maar gevoelens van angst. Ze zorgden ervoor dat ik opeens dacht aan het feit dat de héle wereld in oorlog is met de islam. Met de moslims. Met de Koran. Misschien wel met mij.

Waarschijnlijk komt het door een artikel dat ik een tijdje geleden zag voorbijkomen op Facebook. Hierin stond dat een Haags raadslid een video had verspreid, waarin de suggestie werd gewekt dat moslims uitgemoord moesten  worden (inmiddels is het filmpje verwijderd).

Ander voedsel voor deze angstgedachtes zijn ook de aanslagen van 18 februari in Ankara, überhaupt de aanslagen in het Midden-Oosten en de beelden van ‘moslims’ met wapens die ik op de televisie zag en de krantenartikelen die ik over hun onmenselijke en akelige daden las.

Angst voor veel

Wij zijn rupsen en onze angst is onze cocon. Angst kan zich verplaatsen in allerlei gedaantes; voor elkaar, de dood, kogels, armoede, oorlog en alles wat nu nog in je opkomt. Zo duikt angst ook op wanneer je ergens heen wilt, iemand aan wil spreken, je op wil geven voor een wedstrijd. Angst is daar wanneer je aan iets nieuws wilt beginnen. En wij zijn dus die rupsen in een cocon. Hierdoor zijn we niet in staat om vliegende vlinders te kunnen worden. Angst sluit ons op, beklemt ons, weerhoudt ons om vrij te zijn.

Maar ik wil niet meer opgesloten zitten, weerhouden en beklemd worden. Ik wil niet meer bang zijn voor de ‘tegenstander’, die zogenaamd de islam haat. Ik wil niet dat mensen bang zijn voor de islam. Ik wil niet dat kinderen bang moeten zijn voor kogels. Ik wil niet bang zijn om te beginnen aan iets nieuws. Ik wil dat angst niet meer bestaat.

Wees een vlinder!

'Nee Hizir, de hele wereld is niet in een oorlog met de islam. En helemaal niet met jou,’ zeg ik tegen mezelf. Wij hoeven nergens bang voor te zijn. En we moeten vooral onze angsten (en gedachtes) niet over ons laten heersen. Wij moeten zelf de baas zijn over hen. We moeten doen wat we willen. Onszelf bevrijden. Die cocon verlaten, zodat we vlinders kunnen worden, die hoopvol en gelukkig fladderen door het leven. Want het leven kan zó véél mooier.