Dit is mijn aller-allerlaatste blog op Scholieren.com. Het is jullie volste recht om nu heel erg van slag te zijn. Dit blog staat volledig in het teken van hoop. Want als iets mij altijd op de been gehouden heeft, is het hoop. Opgeven is nooit een optie. True story. 

Sem (17) zit op het Viertaal College in Amsterdam, een school voor doven en slechthorenden. Op Scholieren.com vertelt hij in een reeks blogs hoe zijn leven op school en daarbuiten eruit ziet.

In mijn zevende levensjaar kreeg ik te horen dat ik slechthorend ben. No big deal, dacht ik toen. Tót ik op school niet meer goed kon functioneren. Ik moest naar een andere school. Een speciale school. Och, wat vond ik dat toen erg. Maar toen het vervolgens op de speciale school ineens supergoed ging, was mijn verdriet verdwenen als sneeuw voor de zon. 

Vervolgens maakte ik in groep acht de keuze om het voortgezet onderwijs te gaan volgen op een speciale school in Leiden. Ik zou vmbo-t/l gaan doen. Toch bleek ik beter te kunnen. Ik vond het veel te makkelijk en wisselde dus van school. Ik ging naar Amsterdam, en daar zit ik nu nog steeds, zie mijn eerste blog. 

Cliché?

Veel mensen hebben waarschijnlijk gedacht dat dit alles mij alleen maar zou schaden. Maar nee, het heeft me (cliché-alert) alleen maar sterker gemaakt. Een goeie tip (Bassie-alert): altijd blijven lachen. Als iemand niet in je gelooft, je niet serieus neemt of denkt dat je iets niet kan, blijf dan als een blije eikel uit Purmerend lachen. Want jij lacht tot het laatst. Waarschijnlijk keihard. 

Als alles even tegen zit, en geloof me, dat heb ik vaak genoeg meegemaakt, denk dan aan de jongeren die het nog moeilijker hebben. De mensen die niet kunnen lopen, praten, horen of zien. Ik heb ze in mijn schoolleven allemaal ontmoet en ik kan je één ding vertellen: het zijn de meest positieve en optimistische mensen op deze aardkloot. 

Rooskleurig

Na het switchen van school in de brugklas is mijn leven alleen maar rooskleuriger geworden. Ik heb een geweldige vriendengroep, ik acteer, ik maak muziek en ik schrijf. Wie had dat gedacht? Van hopeloos gehandicapt kind in groep 5 naar succesvol gelukkig kind in havo 5. 

Hou vol, jij daar! Het komt goed!

Tot slot wil ik jullie bedanken voor het lezen van deze slechthorende-trilogie. Ook dank voor al jullie lieve woorden en het delen op social media. Ik heb genoten! We'll meet again, I don't know where and I don't know when. But I do know, we'll meet again. Some sunny day.